Ísfirðingur - 15.12.1978, Blaðsíða 9

ÍSFIRÐINGUR
9
haustið en þá þvrftu þau
þess með til annars. Ég þáði
þetta góða boð og var því
áhyggjulaus af húsnæði
fyrstu vikurnar nteðan ég var
að átta mig á því hvernig
komið var fyrir mér.
Rauði bekkurinn___________
Fyrir jólin 1915 höfðum
við fest kaup á rauðum sófa.
Hann átti að kosta 60 krón-
ur. Við borguðum 30 krónur
þá strax en 30 átti að borga
þegar Guðbjartur kæmi af
vertíðinni. Ég var hrifin af
þessum legubekk, því að auk
þess sem gott var að hvílast i
honum þótti mér hann eink-
ar fallegur.
Svo er það einn dag að
kaupmaðurinn sem seldi
bekkinn er kominn.
-Ég þykist vita, segir hann,
að þú hafir ekki ráð á að
borga þennan bekk og því er
ég kominn að sækja hann.
Ég spurði hvernig hann
gæti vitað það en það stoð-
uðu engin orðaskipti. Hann
tók bekkinn og fór með
hann. Það gat ég ekki sætt
mig við og í vanmáttugri
geðshræringu fór ég niður og
sagði Jóni og Elínu frá þessu.
-Er hann farinn með bekk-
inn? sagði Elín. Farðu á eftir
honum Jón og taktu hann af
honum.
-Ætli ég þyki hafa rétt til
þess? sagði Jón. Annað væri
hvað ég hefði getað hefði ég
vitað af þegar hann var að
fara.
Þar með var þessi legu-
bekkur og hýbýlaprýði horf-
inn mér og þar með þær 30
krónur sem greiddar höfðu
verið fyrir hann.
Jensína leigði um tíma hjá
kaupmannshjónum. Hún vann
stundum viö sauma í heimahús-
um en geröi annars hvaö sem til
fé|l. En fljótlega sagöi kaup-
mannsfrúin henni upp húsnæö-
inu. Ekki vissi Jensína hvaö þar
iá til grundvallar, en talið var aö
frúin óttaöist stundum aó eigin-
maöurinn liti í aðrar áttir. En nú
segir Jensína frá.
Húsvillt á götunni_________
Þegar ég kom frá saumun-
um hjá Matthildi var búið
að bera dótið mitt út. Það
var í skaflinum og frúin
sagði að ég yrði ekki lengur í
sínu húsi. Þá vissi ég ekki
hvað ég átti af mér að gera.
Ég lagði af stað með börnin.
Drengirnir gengu við hlið
mér en telpuna bar ég.
Þetta var yndislega fagurt
kvöld. Tunglskinskvöldin á
ísafirði þegar snjór er á jörðu
eru óviðjafnanleg. Skuggarn-
ir og litbrigðin á Gleiðar-
hjalla eiga heillndi töfra.
Mér kom í hug það sem
Guðmundur Guðmundsson
kvað:
Ifiidini fjiill/i bhirrn
/mr fnyrHr alilati kiilil
í siilurn hutnru hiirru
á huldnn í;('k)íi uöhl
seni hvtur hlysin h/iku
uni hládimm klettaskön)
en kvöldsins geislar kviku
og kyssu Isafjön).
Þegar ég gekk fram hjá
húsi Jóns Eyjólfssonar
gullsmiðs og Brynhildar
Maack konu hans tók ég
eftir að engin tjöld voru fyrir
glugga uppi á loftinu. Mér
datt í hug að þarna væri
e.t.v. autt herbergi sem ég
kæmist fyrir í með börnin.
En ég hafði mig ekki í það
að gera vart við mig og hélt
áfram göngunni. Eins og oft-
ar þegar mér fannst ég eiga
eitthvað erfitt varð mér það
fyrir að fara með einhver
ljóðmæli sem ég kunni. Ég
sneri við aftur að húsi Jóns
Eyjólfssonar. Ég fór með
sálminn: Áhendur fel þú
honum:.
Þig vantar hvergi vegi,
þig vantar aldrei mátt,
þin bjargráð bregðast eigi
til bóta á einhvern hátt.
Þitt starf ei nemur staðar,
þin stöðvar enginn sþor
af himni er þú þér hraðar
með hjálp og likn til vor.
Min sál þvi örugg sértu
og sel á guð þitt traust.
Hann man þig, vis þess vertu
og verndar efalaust.
Hann mun þig miskunn krýna.
Þú mœðist litla hrið.
Þér innati skamms mun skina
úr skýjum sólin blíð.
Hótel Loftleiðir býður sérstakt verð á
glstingu að vetri til, tveggja manna her-
bergi á 4.100.- kr. og eins manns á
2.100.-. Þar gefast fleiri kostir á að njóta
hvíldar og hressingar en annars staðar:
allar veitingar, hægt að snæða í veitinga-
sal eða veitingabúð - fara í sauna bað og
sund.
Og innan veggja hótelsins er verslun,
snyrti-, rakara- og hárgreiðslustofa.
Strætisvagnaferðir að Lækjartorgi.
Njótið þægilegrar dvalar og hagkvæmra
kjara. r
HOTEL
LOFTLEIÐIR
Sími 22322
Gisting í Reykjavík
-sérstakf vetrarverð
Það stóð heima að um leið
og ég hafði sleppt siðasta
orðinu var ég komin að dyr-
unum hjá Jóni Eyjólfssyni.
Ég herti upp hugann og
kvaddi dyra.
Brynhildur kom til dyra og
sagði:
-Er það ekki hún Jensína,
systir hennar Guðbjargar
minnar sem þvær fyrir mig?
Ég sagðist vera húsvillt og
spurði hvort hún gæti leigt
mér herbergi. Þá kallaði hún
inn.
-Jón Eyjólfsson. Má ég
ekki leigja henni Jensínu
herbergið sem er autt uppi?
Jón taldi það vera - og þar
með var ég komin i hús hjá
góðu fólki.
Sveitin vildi hjálpa
Sjálfsagt hefur verið gert
ráð fyrir því að eignalaus
ekkja með þrjú börn færi á
sveitina. Á þeim árum tók
það mörg ár að vinna sér
sveitfesti. Framfærslusveit
mín og barna minna var
framfærslusveit mannsins
míns. Það var fæðingarsveit
hans, þvi að hann hefði ekki
vertð heimilisfastur utan
hennar svo lengi að hann
yrði sveitfastur. Hins vegar
var gengið út frá því að
dvalarsveit annaðist óhjá-
kvæmilegar greiðslur í bili til
að halda líFi í fólki. Oft urðu
deilur milli sveitarstjórna á
þeim árum og mörg bréf
skrifuð um framfærslu-
skyldu. Það reyndi yfirleitt
hver sem betur gat að verjast
sveitarþyngslum.
Elías Pálsson kom til mín
með peninga frá bænum. Ég
viidi þá ekki og hann fór
með þá. Mosvallahreppi hef-
ur víst verið skrifað. Maður
þaðan kom og sagði að búið
væri að ráðstafa drengjun-
um. En af því að vitað væri
að ég kynni að sauma væri
ætlast til þess að ég gæti haft
telpuna hjá mér.
Ég sagðist ekki vita né
vilja vita um hvað hann væri
að tala. Ég hafði ekki sagt
mig til sveitar. Sjálfsagt má
taka svo til orða að ég hafi
rekið hann út, þennan
mann, sem kominn var í
lögmætum erindum fram-
færslusveitar okkar til að
segja mér hvaða ráðstafanir
hefðu verið gerðar til að
hjálpa okkur til að lifa.
Eftir á varð ég hugsandi.
Hafði ég ráð á þessu stór-
læti? Hvað átti ég? Hvernig
gæti ég unnið fyrir mat
handa börnunum mínum og
nauðsynlegum fatnaði?
Hvað væri nú framundan?
Hafði ekki skapið hlaupið
með mig í gönur?
Happ ber að höndum
Það voru myrkar hugsanir
sem sátu um mig næst þegar
barið var að dyrum. Þar var
þá Jón Eðvald kominn.
Hann sagði mér að útlent
skip lægi við bryggju og
myndi fara síðdegis næsta
dag. Skipstjórinn þyrfti að fá
þveginn fatnað af skipshöfn-
inni, rúmföt og kroppatau.
Sæi ég mér fært að gera
þetta? Það myndi verða vel
borgað
Ég tók þessu eins og
hverju öðru stórhappi. Auð-
vitað varð ég að fara til
Brynhildar og fá leyfi henn-
ar, því að ég gat ekki þvegið
annars staðar en á hennar
eldavél. Brynhildur ætlaði
ekki að spilla þessu tækifæri
fyrir mér. Og ég lét færa mér
þvottinn.
Það var meinleysisveður,
snjókoma og frost. Ég hafði
áhyggjur af hvernig gengi að
þurrka þvottinn. Engin ráð
hafði ég önnur en hengja
hann í hjailinn hennar Bryn-
hildar. Þetta var að miklu
leyti jerseynærföt. En allt fór
vel. Frostið linaði, snjókom-
an hætti og það varð mátu-
legí kul til að vera góður
hjallaþurrkur. Ég gat skilað
þvottinum þurrum eftir há-
degið. Jón Edvald færði mér
greiðsluna 30 kr. Hann sagð-
ist hafa sagt skipstjóranum
að fátæk ekkja hefði þvegið
fyrir þá. Þá bað skipstjórinn
hann að færa ekkjunni föt,
sem hann hafði einhvern-
tíma keypt á bazar en aldrei
farið í, ef hún gæti gert eitt-
hvað upp úr þeim.
Fötin voru úr ágætu efni
óslitin, tvíhneppt, ög því efn-
ismikil. Ég var samt dálítið
hikandi að taka við þeim
vegna ótta við að leynast
kynni á þeim einhver óholl-
usta, fransós eða eitthvað.
Og ég fékk lánaðan stóran