Skólablaðið - 01.04.1968, Side 22

152
í nutímaþjóðfélagi eru leynilegar kosn-
ingar allra þegna, sem ábyrgir geta tal-
izt og aldur hafa til, traustasti horn-
steinn lýöræðisins. Seu slík lýðréttindi
fyrir hendi í þjóðfélaginu, endurspeglast
þau i smærri eindum og ráða sköpum.
Nærtækast okkur 1 þeim efnum er sam-
félagið "fyrir ofan læk", Menntaskólinn í
Reykjavík.
Kosningum 1 skólanum er nú nýlokið.
Framboð voru mörg, baráttan hörð og
úrslit tvisyn. Þeir, sem sigur báru úr
býtum, geta nú farið að huga betur að
verkefnum og vandamalum þeirra emb-
ætta, sem kosið var um, meðan fyrir-
rennararnir búast til brottferðar. Hin
nánasta framtfð er þessum mönnum mörk-
uð og framvinda félagsmála 1 skólanum
næsta vetur er þeirra. Slíkt er ekki
vafa undirorpið, enda liggur til grundvall-
ar vilji og úrskurður meirihluta kjós-
enda.
Annað er það, sem er óljóst og girni-
legt til úhugunar. Hver er hlutur þeirra,
sem ósigur bíða? Eiga þeir með öllu að
draga saman seglin og hverfa úr eldlínu
felagsmálaafskipta, sem hugur þeirra þó
hlýtur að standa mjög til? Um þetta
geta skoðanir vissulega verið skiptar, og
sumir kunna að segja : "Viðurkenni þeir
ósigurinn og geri sér grein fyrir, að
þeirra er ekki óskað. . Þeir eiga án í-
hlutunar að veita sigurvegurunum tóm til
að fara sínu fram eftir viti og vilja. "
Vegna þeirra afskipta, sem ég hef nú
um sinn haft af félagsmálum skólans,
hlýt ég að vera þessari skoðun eindregið
mótfallinn. Ég álít, að þeir, sem ekki
ná kosningu 1 hin meiri háttar embætti,
séu engu að súður nokkrum skyldum
bundnir af þeim nemendum, sem þó veittu
þeim sannanlegan tilstyrk 1 kosningunum.
Réttur þeirra til einlægrar gagnrýni og
íhlutunar er ótviræður og ekki samnefnd-
ur neinu, sem kallast getur bitur eftir-
sjá og mótþrói við örlögin.
"Merkið stendur, þótt maðurinn falli",
segir máltækið. Það hlýtur að vera trú
þeirra, sem gefa kost á sér til framboðs
1 félagsstarfið, að á þeim vettvangi fái
þeir bezt og frekast unnið skólanum og
félögum sinum gagn. ÞÓtt úrslit kosn-
inga veiti frambjóðendum ekki tækifæri
til að gegna þeim skyldum, sem þeir
sjálfir töldu sér skylt að gegna gagnvart
framgangi félagsmála í skólanum, hlýtur
samvizka þeirra að minna á skyldur
gagnvart meðhaldsmönnum og sjálfum
sér.
Það er sízt ástæða til að ætla þess-
um mönnum að sitja með hendur i skauti
gagnvalrt þeim aðgerðum og ákvörðunum
embættismannanna, sem þeir sjálfir telja
stefna til verri vegar en þeir myndu
vilja. Ég held ekki, að nokkur viti bor-
inn og ábyrgur maður geti mælt þessu í
mót. Hitt er svo annað óskylt, að ekki
verður með vissu sagt fyrir um, að til
þurfi að koma. En verði sú raunin, sem
vegna misjafnra skoðana er sizt ólíkleg,
verða allar brigður í garð slíkra gagn-
rýnenda um niðurrif og beizku næsta
óeðlilegar og óheiðarlegar.
Þegar skynsamlegri samvinnu og sam-
hug mótstöðumanna með ólúk viðhorf og
skoðanir sleppir, er sanngjörn og gagn-
kvæm gagnrýni nauðsyn. Hún hlýtur allt-
af að verða jákvæðasti aflgjafi frjórra
hugmynda og tilþrifa, jafnvel þótt óraun-
hæf sé á stundum.
Barátta, sigrar og ósigrar eiga þvú
að vera felagslííinu fararheill eftir þvi,
sem við verður komið og til þarf, en
ekki gagnstætt.
Pétur Hafstein.
Athugasemd
við skrif Geirs Haardes
Vér höfum fylgzt með málefnalegri
ritdeilu Geirs Haardes og óskars Arn-
bjarnarsonar, sem aðallega fjallar um
þjóðernisstefnu. Vér getum ekki orða
bundizt við grein Geirs í 2. tbl, Fjörnis,
þar sem 1 henni gætir töluverðrar rök=
leysu. Geir tekur þvi fjarri, að hann sé
nazisti, telur grunsemdir um það stað-
hæfulausar, og að eins megi sæma her-
námsandstæðinga, "kommúnista og þeirra
attaní’ossa" þeirri nafngift. En milli sín
og þeirra dregur hann skýr mörk í
meinsemdagrein sinni þar sem hann segir