Skólablaðið - 01.04.1968, Síða 25

155
Hann situr uppí kirkjuturninum gamli
hringjarinn og bítSur þess aö fólkið hætti
að syngja og hann geti farið að hringja.
Hann situr á kassa og handleikur neftobaks-
glas og hlustar eftir hver syngi falskt.
Það er misjafnlega sungið og einkum ein
rödd er greinilega fölsk. ( huga hans kem-
ur mynd af konu og hann minnist ofarra
skipta sem hann hefur seð hana standa 1
miðjum kórnum feita og guðhrædda og
syngja falskt. Hann hugsar um undirhök-
urnar þrjár og hvernig þær slettast og
hristast þegar hún syngur. Hann veit að
þetta er viðkvæmt og spehrætt mal og að
það er þegjandi samkomulag að viðkom-
andi syngi ( kórnum og syngi vel. Hann
situr á kassa og handleikur neftóbaksglas.
Innum turngluggann kastar sólin geisla
sem fellur 1 keilu niðrá gólfið og myndar
hring. Þegar síðasti sálmurinn er a sið-
ustu tónum stendur hann upp og réttir hægt
úr bakinu. Hann gaufar inná sig glasinu
og gengur að köðlunum sem hreyfa klukku-
bjálkann. Við vissan tón leggst hann á
kaðiana og klukkan tekur að slá. Ekkert
heyrist nema drynjandi hljómur klukkunnar
sem gleypir hvert hljóð ( kirkjuturninum
og hljómar langt útyfir þorpið. Það er lík-
hringing í dag og nuorðið er það yfirleitt
líkhringing ( þessu þorpi, þar sem Guð er
kominn uppá loft. Á rettum tíma sleppir
hringjarinn köðlunum heitur og sveittur og
gengur yfrað turnglugganum á meðan
hljómur klukkunnar dvínar og deyr ut. Við
gluggann raðar hann upp tveim kössum
sem gera honum kleift að sja utum glugg-
ann og niðrá götuna þar sem líkfylgdin er
skriðin af stað og silast ( átt að kirkju-
garðinum. Hann horfir á eftir líkfylgdinni
sem samanstendur mest af gömlum konum
og horfir einsog hann hefur gert svo oft
áður í fjörutíú ár.
Það er sumar sól og heitur sunnudag-
ur ( þorpinu. Þorpsfávitinn er að sópa
einu götuna sem er steypt. Hvorutveggja
er sameiginleg eign þorpsins. Fávitinn er
klæddur bláum gallasamfesting og með
stórum strákústi duðrar hann til rykinu,
sópar þvi ( hrúgur og dreifir úr þeim aftur.
Það er hans starfi. Alla daga er hann að
sópa þessa einu götu og horfa á lifið (
kring. Hann er afskiptur og krakkarnir
eru hættir að nenna að stríða honum. Hann
er glaður 1 favizku sinni og ekkert nema
hundur getur komið honum úr jafnvægi.
Sjái hann hund tryllist hann og grætur og
hleypur þessa einu steyptu götu margsinn-
is a enda, löngu eftir að hundurinn hefur
verið fjarlægður. Svo bráir af honum og
ofsinn fellur einsog rykið sem hann þyrlar
upp. Fair vita hvað fávitinn er gamall,
sumir segja að hann só fjórtán aðrir tutt-
uguogtveggja. Þegar kirkjuklukkan tekur
að sla, missir hann kústinn og starir eins-
og ( leiðslu. Hann horfir með lotningu
þegar líkfylgdin kemur útúr kirkjunni og
hann gónir hljóður er hún silast framhja.
fremst fer vörubíll með hvíta likkistu á
pallinum og á eftir ^engur fólkið, hljott
sorgmætt og með hatíðleikasvip. Alltú-
einu fer fávitinn að hlæja. Hann fylgir eft-
ir líkfylgdinni og hlær. Um stund er illt
( efni unz gömul kona tekur sig utúr hópn-
um.
"Hlæð ^ekki þegar fólk deyr Guðmund-
ur minn. "
Favitinn stillist og horfir á eftir lík-
fylgdinni og horfir með pottlokið sitt a
milli handanna.
Fjórir ungir menn koma gangandi eftir
götunni. Þeir eru með töskur og poka og
komnir langt að. Þeir nema staðar fyrir