Skólablaðið - 01.04.1968, Blaðsíða 26

156
framan timburhús sem á er málað storum
stöfum CAFÉ. Þeir láta eftir farangurinn
við dyrnar og ganga inn. Þeir eru í kaffi-
stofu þorpsins. Hun er lítil og skítug með
ósmekklegum þrúfaettum járnborðum og
belgdum járnstolum. Það eru á henni tveir
skitugir gluggar sem tolla ljosið svo að
inni er rökkur. Úti horni er sjálfvirkur
glymskratti. Veggir eru skreyttir með
væmnum konfektkassalokum og innramm-
aðri reglugerð sem segir til um hvað
menn þurfa að vera gamlir til að sækja
þennan stað. Reglugerðin er ákaflega skit-
in af flugum sem eru her í greinilegum
meirihluta. Ungu mennirnir fjorir standa
við afgreiðsludiskinn og skiptast á að berja
með smámynt 1 borðplötuna og biða atekta.
Loks kemur vertinn fram. Hann er lítill
og feitur 1 framréiðslufötum sem hafa ver-
ið hvit en eru moleit. Hann fagnar komu-
mönnum og visar þeim til sætis og býst til
að taka a moti pöntunum. Komumennirnir
panta og vertinn hefur ekki við að hrista
hausinn og afsaka að eitt og annað skuli
ekki vera til. Þetta er einsog spurninga-
leikur þar sem komumennirnir geta ser
til um hvað muni vera til. Þeir eru ofund-
vúsir á það sem húsið hefur uppá að bjoða
unz vertinn leggur spilin á borðið og telur
upp það þrennt sem til er : Gos saltkjöt
og sígarettur. Aðkomumennirnir velja
gosið og sígaretturnar og vertinn snarast
a bakvið. Einn aðkomumanna gengur að
glymskrattanum og setur 1 hann mynt. Það
heyrist hringl þegar myntin rúllar innú
kassann og kling þegar hún á dularfullan
hatt kemur utúr honum aftur niður við golf.
Aðkomumaðurinn endurtekur þetta nokkr-
um sinnum unz myntin stöðvast innú kass-
anum. Við það situr og aðkomumaðurinn
gefst upp sezt hjá felögum sinum. Vertinn
kemur brosandi fram og hellir volgum gos-
drykk 1 velkt og sprungin glös. Hann
hlustar brosandi á kvörtun yfir glymskratt-
anum og gengur síðan að honum og dundar
við hann með þeim afleiðingum að skrykkj-
úttir tónar dægurlags fylla kaffistofuna.
Hann hristir brosandi hausinn þegar hon-
um er tjáð að það hafi ekki verið stillt á
þetta lag. Vertinn er ræðinn og sækir ser
stol og sezt við borð hjá komumönnum.
Hann spyr þá frútta og gefur upplýsingar
um þorpið. Komumenn eru í hopi þeirra
sem komnir eru til að vinna um sumar-
tímann á einhverju súldarplaninu. Vertinn
segir þorpið vera ákaflega menningar-
snautt og ber það saman við stórborgir úti
löndum. Hann segir þeim ýmislegt af sín-
um högum, meðal annars er hann dvaldi 1
suðrænum löndum og lærði að syngja.
Hann segir frá mörgu en sleppir lúka sumu.
Hann sleppir þvi þegar hann kom til lands-
ins að loknu söngnámi og helt tonleika fyr-
ir fullu húsi 1 höfuðborginni og söng falskt.
Hann segir ekki fra stöðugum flótta sínum
undan þessu hræðilega slysi þorp úr þorpi.
Þess gerist heldur ekki þörf. Þorpsbúar
kunna allar þessar sögur og eru ósínkir á
að segja þær ókunnugum. Annars er
þorpsbuum hlytt til vertsins. Hann hefur
ílenzt hjá þeim í tíú ár og það er meira
en önnur þorp geta státað af. Hann er
glæsilegur fulltrúi heimsmenningarinnar
sem dvelur hjá þeim einsog gestur. Þeir
hafa gaman af þvú hvað hann er drykkfelld-
ur og stundum á síðkvöldum má heyra
þegar hann er að lemja konuna sína. Ef
hann er mikið drukkinn á hann það til um
hánott að svipta upp svalardyrunum og
ganga spariklæddur frammá svalirnar,
styðja höndum a svalarriðið og horfa utú
nóttina eins og söngvari horfir úti þóttset-
inn áheyrendasal. Hann horfir útí nátt-
myrkrið og bíður eftir ímyndaðri þögn,
svo syngur hann.
Það er nótt. Skip líður inn fjörðinn,
klyfur þokuna og færist nær. Við bryggju-
kjaftinn er það orðið að risastóru svörtu
ferlíki og á bryggjuna er komið fólk.
Menn búast til að taka á móti landfestum.
Favitinn norpir á hafnargarðinum og í
svip hans er takmarkalaus undrun. NÚ
skulu landfestar bundnar og lina klýfur
loftið og fellur a hafnargarðinn skammt
frá fávitanum. Það er hrópað til hans frá
skipinu að draga inn festina og hann beyg-
ir sig niður eftir línunni. Hann stendur
hlutlaus með línuna í hendinni og skilur
ekki alveg. Það er hrópað til hans í æs-
ingi frá skipinu að draga inn linuna og
hann hendir línunni \ sjóinn. Þessi gjörð