Skólablaðið - 01.04.1968, Síða 30

160
horfi maður grannts veitir maður eftir-
tekt að látbragð hennar hefur misst allt
bit. Augun eru ekki eins brjáluð og horfa
neðar. Samt er hun ennþa mjög falleg og
það þarf skarpa sjón til að sjá að hún er
byrjuð að þykkna undir belti. Það þurfti
Spánverja til. Einn af mörgum sem kom
til að vinna sumarlangt. Og nu er hann á
förum til Spanar-----burt frá ólettri ást-
maer sinni, en hann kemur aftur að vörmu
spori með peninga, og saman fara þau til
Spanar og eiga börn og buru og Bergljót
ætlar að gleyma þessu vanhugsaða rass-
gati sem hun olst upp 1. Einsog það hefði
verið slys. Þannig fer það. Það er búið
að ræsa flugvólina og fólkið í* skýlinu flýt-
ir ser að na 1 sæti við gluggann. Bergljót
og Spánverjinn fara síðast og bíða mál-
laus þangað til á að fara að loka vélinni.
Þa kyssast þau lengi og gráta pmulitið
bæði. Svo gengur Spánverjinn upp tröpp-
urnar og Bergljót horfir á þegar velin
lokast. Gegnum lítinn glugga eygir hún
spanska hausinn sinn svarta og veifar um-
leið og hun ^engur afturábak til skýlisins.
Svo snýst velin og tekur skrið út flugbraut-
ina. Bergljót horfir á hana taka sig á loft
og hækka og hækka unz hún hverfur ofar
fjöllum. Spanverjinn situr við gluggann og
ser stulkuna hverfa og útsýnið aukast og
hann sór útyfir fjörðinn og sór þorpið
langt fyrir neðan einsog óverulega hvita
skellu neðst 1 fjallinu. Svo hverfur þorpið
og fjörðurinn og hann er ofar fjöllum.
Þa sór hann nokkuð sem kemur honum á
óvart, því* að hór uppi er kominn vetur og
fjöllin eru hvít. Svo hverfur þetta líka.
Svo einn morgun þegar þorpsbúar vakna
og horfa pireygðir i morgunsárið, eru
fjöllin hreggbarin á toppum. Það er komið
haust og þá skiptir um. Aðkomufólkið set-
ur niður og fer eins óvænt og það kom, og
þorpsbúar eru einir eftir ; fólk sem er
til orðið fyrir fisk. Síðan verður hreggið
að snjo sem leggst með þunga á fjöllin og
þorpið, og undir þessu snjófargi verður
lif fólksins einsog lampi sem skrúfaður
hefur verið niður 1 kveikurinn.
Skyldi klæðskerinn koma lifandi undan
snjonum 1 vor.
Reykjavík í* marz 1968.
Petur Gunnarsson.
Hjúskaparlif skera af honum hausinn.
Dracula En engin undankomuleið
frh. af bls. 139. var sjáanleg, allt benti
til þess að yfir hann felli
ofurþungi fjögur hundruð ára. Nánast mátt-
vana af bræði og geig, hljóp hann upp turn-
stigann í* drungalegum kastala sinum. Fyr-
ir aftan sig heyrði hann gauragang og brölt
ofsækjenda sinna. Hár og renglulegur
stoð hann á svölunum í gisnandi þokunni
og óttaðist hinn andstyggilega komandi
tæra himin. Við sjóndeildarhring bar við
tröllstóran spegil, Dracula hljóp að honum
með veikum burðum, a eftir honum foru
góðu mennirnir, spenntir og ánægðir með
sinn viðbjóðslega rótt á Happy End, hver
yrðu örlög fantsins, með hvaða hætti færi
tortíming hans fram, allir mundu hneyksl-
ið sem varð, þegar Dracula fór einfald-
lega út af sviðinu í* lokin og hrópaði dauða-
óp sitt utansviðs, áhorfendur voru sviptir
heilbrigðri ánægju og unun af útrýmingu
hins illa og vitneskju um þær helvitiskval-
ir sem í vændum væru, samkvæmt heilög-
um dilkadrátt himneskra fjárkónga. Er
Dracula kom að speglinum mætti honum að
sjálfsögðu engin spegilmynd, hana höfðu
blóðsugurnar ekki, þvú tókst honum að
stökkva í* þetta andlit dauðans og varð ó-
hultur í riki hans, tákni lúfleysisins sbr.
líkinguna um írska list. Þar dvelur hann
og hlær af festu í hópi annarra spegil-
mynda. Viðar Víkingsson.
Guð með Við skulum koma
nef úr gulli út að leika okkur í
frh. af bls. 150 snjónum. Við skulum
--------------- byggja turn alveg upp
til guðs. Við skul-
um hafa með okkur vatnsbyssurnar og
skjóta guð. Hann er skrýtinn.
í kvöld. Verður Gam. An.
Og óg stend upp frá ritvélinni og
hendi mér upp í rúm. Það eru brúnar
rósir á veggfóðrinu og einhver opnar.
Ég sofna.
Gestur Guðmundsson.