SunnudagsMogginn - 20.02.2011, Blaðsíða 19

20. febrúar 2011 19
tjón sem skapast af öskufoki – samt er það
aska sem veldur tjóninu! Og þó að við höf-
um verið tryggð upp í rjáfur, þá bæta
tryggingarnar ekki neitt, því þetta var
eldgos. Þá er bara Bjargráðasjóður eftir,
sem styrkir endurræktun til 1. apríl, en við
vitum ekkert hvað tekur við þá.“
„Svo heyrðum við í fréttum að Viðlaga-
sjóður væri búinn að greiða háar fjárhæðir
til bænda undir Eyjafjöllum, en það er ansi
villandi, að minnsta kosti höfum við séð
lítið af því,“ segir Sigurður. „Jú, við fáum
peninga sem samsvarar einni umferð af
málningu og grunnmálningu á þökin þó
ekki öll þök – svo verða hreinsaðar rennur
og þakkantar. Og nágranni okkar á Selja-
völlum, sem varð verst úti, hristi höfuðið
þegar hann heyrði um allar milljónirnar
sem við áttum að hafa fengið. Það er dælt
peningum í allskonar stofnanir út af gos-
inu, en hann skilar sér ekki þangað sem
maður hefði haldið að þörfin væri mest.
En þetta er nú bara væll,“ segir hann og
hellir sér kaffi í bolla. „Þetta eru bara pen-
ingar!“
Ákveðið var að koma á samráði á milli
stofnana, sem veita aðstoð vegna eldgoss-
ins, og átti það að hefjast í janúar. „Við
bíðum enn eftir að það fari í gang,“ segir
Poula.
Ánægð með viðbrögð í gosinu
„Ég var samt ánægð með viðbrögðin
meðan á gosinu stóð, Almannavarnir,
heilsugæsluna hér og Rauða krossinn, sem
stóð upp úr. Það var haldið svo vel utan
um okkur. Við komum úr skítaöskudrull-
unni með alla familíuna út á Heimaland,
þá tók þetta indæla fólk á móti manni, við
fengum við poka með snyrtidóti, sjampói
og handklæði og sagt var við okkur: „Nú
farið þið og þrífið ykkur!““
„Maður var svolítið verkaður,“ skýtur
Sigurður inn í og hlær.
„Það mynduðust líka góð tengsl, tvær
konur voru algjörar hetjur, við komumst
ekki inn í húsið nema faðma þær – þær
grættu mig mörgum sinnum,“ segir
Poula. „Þær voru svo góðar við litlu stelp-
urnar okkar, að í hvert skipti sem við
ökum um Hvolsvöll kemur ekki annað til
greina hjá þeirri yngstu en að koma við og
faðma Hrafnhildi!“
Og Poula er ánægð með fleira. „Meðan á
gosinu stóð vaktaði sérsveitin frá Rík-
islögreglustjóra svæðið á nóttunni. Við
fengum yfirleitt símtal um ellefuleytið:
„Hæ, hvernig hafið þið það? Við vildum
láta vita að við erum hérna á ferðinni.“
Það var svo vinalegt – og segja svo góða
nótt! Það var gott að vita af þeim þegar við
fórum að sofa. Þegar við vorum fjarri
fylgdust þeir með mannaferðum, því það
voru þjófagengi á ferð.“
Þegar eldgosið stóð yfir var því allt mjög
skilvirkt og til fyrirmyndar. „En þegar
lengra hefur liðið frá og maður tekst á við
afleiðingar gossins, tjónið á eignum og
annan skaða, þá virðist áhuginn ekki
lengur fyrir hendi,“ segir Sigurður.
Þegar Sigurður og Poula voru að byggja
upp búskapinn á Önundarhorni tóku þau
erlend lán og lentu þau illa úti í hruninu.
„Við áttum að fara í sértæka skuldaaðlög-
un, vorum byrjuð í því ferli fyrir gos,“
segir Poula. „En svo skellur gosið á okkur
og þá var farið fram á að bankar sýndu
okkur sem búum á svæðinu biðlund. En
við vorum í viðskiptum í Arion banka og
hann var mjög ósveigjanlegur.
Þar var þess krafist að við breyttum er-
lendu lánunum í íslensk, annars fengjum
við ekki að fara í sértæka skuldaaðlögun.
Okkur var sagt að hún tæki aðeins einn og
hálfan mánuð, það var sagt við alla bænd-
urna sem voru í þessari stöðu. En svo eru
mjög fáir í kringum okkur farnir að ganga
frá samningum um skuldaaðlögun, hér
um bil ári seinna.
Aðalatriðið virðist hafa verið að breyta
erlendu lánunum í íslensk. Og þegar við
spurðum um kostnaðinn af þeim, eftir að
breytingin gengi í gegn, var okkur sagt að
við bærum engan teljandi kostnað af því,
af því að skuldaaðlögunin átti að ganga í
gegn á fjórum til sex vikum.“
„En það er skondið, að samningurinn
sem þeir sýndu okkur núna í janúar, þegar
loks bárust pappírar frá þeim, var lélegri
en sá sem þeir buðu okkur fyrir hrun,“
Skiltið við afleggjarann er sandblásið eftir öskufok.
Horft til jökuls frá garðinum við Önundarhorn.
’
En fyrir jól og aftur í janúar vöknuðum við
upp við vondan draum, það sást varla á
milli húsa í öskumistri. Þá áttuðum við
okkur á að þetta var ekki nærri búið.