SunnudagsMogginn - 20.02.2011, Side 47

20. febrúar 2011 47
Þ
að laumar sér köttur inn fyrir þröskuld með
blaðamanni á Lindargötu þegar Guðrún Eva
Mínervudóttir opnar útidyrnar og gerir sig
heimakominn í stofunni. Rithöfundurinn hef-
ur hins vegar hreiðrað um sig við borðstofuborðið með
drög að nýrri bók. Í fljótu bragði virðist dæmigert fyrir
starfsstéttina að það blasi við rammgerður skjalaskápur í
eldhúsinu. En auðvitað er dýpra á fléttunni en það, eins
og í bókum höfundarins.
„Ég nota hann undir pasta og hrökkbrauð,“ segir
Guðrún Eva. „Ég á ekki nóg af skjölum til þess að fylla
hann.“
Hún spilar ekki á píanóið í stofunni eða gítarinn við
gluggann, en einu sinni lék hún á þverflautu. „Það er
hljóðfæri með háan og skæran hljóm, sem hæfir á yngri
árum, en eldist ekki endilega með manni,“ segir hún.
„Ég skil ekki af hverju ég lærði ekki frekar á selló. Ég
æfði mig á þverflautu árum saman, var orðin nógu fær til
að spila hvað sem er, en gafst upp á því að vera alltaf að
æfa tónstigana fyrir enn eitt stigsprófið – það var svo
leiðinlegt. Áhuginn var ekki nógu brennandi til að verða
konsertflautuleikari.“
Á veggnum er verk eftir bandarísku listakonuna Roni
Horn, áhrifavald í lífi Guðrúnar Evu. „Þetta er kort af
Vatnasafninu, sem ég lét ramma inn, því þaðan á ég
góðar minningar,“ segir hún. „Ég bjó heilt ár í lista-
mannsíbúð á safninu sem Roni hannaði í Stykkishólmi.
Ég bjó í þessu ótrúlega húsi, með stórbrotið útsýni og
átti þarna fallegan tíma, skrifaði mikið og svo komu
margir í heimsókn. Stykkishólmur er stutt frá Reykja-
vík, þannig að allir eru til í að skreppa þangað. Þar
kynntist ég líka Matta mínum, sem var mikil gæfa.“
– Þú hittir kannski fleiri þar en í Reykjavík?
„Nei, mér þykir gott að fara út úr bænum til að vinna,
af því að ég á erfitt með að neita mér um samneyti við
skemmtilegt fólk. Þess vegna fer ég út í sumarbústað.
Heimili mitt er lúxushótel samanborið við þann dásam-
lega kofa, sem er ekki alveg veðurheldur. En það er bara
til að geta einbeitt sér, þannig að allt skemmtilega fólkið
sé ekki að þvælast fyrir manni!“
– Hvar er bústaðurinn?
„Á Grímsnesi. Ég tók hann á leigu, fékk ábendingu um
hann í gegnum Facebook. Ég leigi hann mjög ódýrt, svo
nýta eigendurnir hann einstaka helgi, þá vík ég. Þannig
að þetta er draumatilhögun fyrir alla.“
– Ertu þar bara á virkum dögum?
„Líka stundum um helgar. Ég fer þegar ég get og
nenni – og er mikið þarna. Matti fer yfirleitt með mér og
stundum vinkonur mínar, sem vilja taka sér hús-
mæðraorlof og þurfa að vinna að einhverjum verk-
efnum. Það er gott næði þarna og ekkert netsamband.
Það er ekki langt síðan ég uppgötvaði hvað fólk átti við
með að „sörfa“ á netinu. Áður þekkti ég bara nokkrar
síður og skoðaði þær reglulega, en svo rann ég af stað
niður brekkuna og ekki varð við neitt ráðið. Það eru
ótrúlegustu hlutir sem ég les og skoða.
Það geta farið fjórir klukkutímar í samfellt
netráp. En ef ég hef unnið vel í bústaðn-
um, get ég sukkað á netinu eins og mér
sýnist þegar heim er komið.“
– Ertu þá á Facebook?
„Já, en það fer ekki mesti tíminn í það.
Ég skoða frekar spennandi og misgáfulega
fjölmiðla, eins og Arts & Letters Daily,
sniðuga síðu sem safnar á hverjum degi
þremur áhugaverðustu greinunum á net-
inu, auðvitað að þeirra mati. Og nerve-
.com sem býður upp á eintóm skemmtilegheit.“
– Nú hefurðu á samviskunni að vekja áhuga minn á
þessum vefmiðlum!
„Ég get látið þig fá lista yfir tíu síður, sem myndu
rústa lífi þínu!“ segir hún og hlær.
– Talarðu um verk í vinnslu?
„Já, ég geri það. Ég er ekkert hjátrúarfull að því leyti.
Ég tala um verkin og geri ekkert nema græða á því. Oft
kemur fólk með athugasemdir og gagnlegar ábend-
ingar.“
– Hvað ertu að skrifa um?
„Ég er að ljúka við bók sem heitir Allt með kossi vek-
ur. Ég á einn og hálfan kafla eftir og geri ráð fyrir að
ljúka við fyrstu drögin eftir viku. Þá stefni ég á að hvíla
mig á henni áður en ég byrja að laga og endurskrifa.“
– Tvær síðustu bækur þínar, Yosoy og Skaparinn,
eru afar ólíkar að uppbyggingu. Á hvaða vegferð ertu
sem höfundur?
„Yosoy er að margra mati afar margbrotin, margar
persónur og flókið plott. En svo voru aðrir sem hrósuðu
Skaparanum fyrir að ganga hreint til verks, vera saga
sem allir geta skilið sínum skilningi. Hún er með öðum
orðum ekki yfirmáta vitsmunaleg. En mér finnst báðar
aðferðirnar heillandi, bara ólíkar. Sumar sögur eru ein-
faldar, byggjast á næmi og tilfinningum, og nýja sagan
beislar það, en hún er líka eins og Yosoy að því leyti að
hún leitast við að túlka atburðina í gegnum hugmyndir.
Ég er orðin óhrædd við tilfinningasemina og alveg hætt
að vera feimin við það sem þykir kvenlegt. Hetja bók-
arinnar er eiginlega grátandi allan tím-
ann, alveg rosalega grátgjörn.“
Guðrún Eva hlær innilega.
„Það er nokkuð, sem mér hefði ein-
hvern tíma ekki þótt töff – raunar alveg
óhugsandi að bjóða upp á sígrátandi
konu og ætlast til að lesandinn hefði
samúð með henni. En nú orðið finnst
mér það fallegt, naktar tilfinningar og
allt blautt. Hún hefur líka oft ríka
ástæðu til að gráta, þannig að ég segi
bara: Gjör svo vel. Og hún er með kaup-
æði, ræður ekkert við sig. En samt er hún stórkostleg!
Svo þurfti ég að taka glósur úr tímaritinu Vogue, því
hún er sérfræðingur í tískumerkjum.“
– Liggur galdurinn í smáatriðunum?
„Það sem sagt er í stórum dráttum vekur sjaldnast
áhuga. En ef maður lýsir einhverju nákvæmlega, þá
byrjar fólk að sjá það ljóslifandi fyrir sér og trúa að það
hafi í einhverjum skilningi átt sér stað. Þegar ótrúlegir
atburðir eru annars vegar, eins og í þessari bók, Allt með
kossi vekur, þá skiptir öllu máli að fólk geti lifað sig inn í
söguna. Til þess þarf frásögnin að vera hversdagsleg og
nákvæm.“
Texti Pétur Blöndal pebl@mbl.is
Ljósmynd: Kristinn Ingvarsson kring@mbl.is
Síðasta orðið…
Guðrún Eva Mínervudóttir
’
Ég er orðin
óhrædd við
tilfinninga-
semina og alveg
hætt að vera feimin
við það sem þykir
kvenlegt.
Svo rann ég af stað niður brekkuna