Morgunblaðið - 21.08.2010, Síða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. ÁGÚST 2010
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
✝ Sigríður JónaKristinsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 29. sept-
ember 1929. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 12.
ágúst 2010. For-
eldrar hennar voru
Margrét Gestsdóttir,
f. 19. júlí 1903, d. 17.
desember 1956, og
Kristinn Gíslason, f.
2. júlí 1898, d. 20. maí
1977. Systkini Sigríð-
ar eru Sveinbjörg, f.
26. janúar 1922, d. 12. febrúar
1999, maki Sigurbergur Guð-
mundsson, f. 29. nóvember 1923, d.
2. september 1997, Sigurður, f. 7.
júlí 1923, d. 5. desember 1929,
Baldur Guðni, f. 26. júlí 1926, d. 1.
mars 1927, Baldur, f. 13. desember
1927, d. 25. janúar 2004, maki
Birna Ólafsdóttir, f. 9. desember
1927, og Gísli, f. 20. júlí 1931.
Hinn 10. maí 1950 giftist Sigríð-
ur Guðna Agnari Hermansen list-
málara, f. 28. mars 1928, d. 21.
september 1989. Foreldrar hans
voru Störker S. Hermansen f. 19.
febrúar 1888, d. 26. maí 1952, og
Jóhanna J. Erlendsdóttir, f. 5. júlí
skólagöngu hóf hún störf 17 ára
gömul sem verslunarkona í vefn-
aðarvöruversluninni Drífandi í
Vestmannaeyjum, þar til hún varð
heimavinnandi húsmóðir þegar
hún gekk í hjónaband. Fyrstu bú-
skaparárin bjuggu Didda og Guðni
á æskuheimili hennar að Herjólfs-
götu 7. 1961 fluttu þau í húsið, sem
þau byggðu sér að Birkihlíð 19 og
bjuggu í nær öll sín búskaparár.
Þau voru mikið tónlistarfólk og oft
var þar margt um manninn, bæði
sungið og spilað og iðulega var
kíkt í kjallarann og dáðst að mál-
verkum Guðna. Gosárið 1973
bjuggu þau á Hellu og nokkur ár
eftir það að Smáragötu 15 í Vest-
mannaeyjum. Í Birkihlíðina fluttu
þau aftur 1979, en þá voru bæði
börn þeirra flutt að heiman. Síð-
ustu 12 ár ævi sinnar bjó hún að
Kirkjuvegi 59. Didda fór aftur út á
vinnumarkaðinn 1978 þegar hún
hóf störf í Félagsheimilinu í Vest-
mannaeyjum og starfaði þar til 70
ára aldurs. Didda var mikil söng-
kona og var félagi í kór Landa-
kirkju Vestmannaeyja meira og
minna í tæp 60 ár og einnig söng
hún með Samkór Vestmannaeyja
til margra ára. Hún var einnig
virkur félagsmaður í Kvenfélagi
Landakirkju. Hún hafði einstaka
ánægju af kór- og safnaðarstarf-
inu.
Útför Sigríðar Jónu fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag, 21. ágúst 2010, og hefst at-
höfnin kl. 14.
1988, d. 3. september
1970. Börn Sigríðar
og Guðna eru: 1)
Kristinn Agnar Her-
mansen, f. 24. októ-
ber 1950, mál-
arameistari, maki
Guðfinna Edda Egg-
ertsdóttir, banka-
starfsmaður, f. 14.
desember 1955. Börn
þeirra eru: Guðni
Agnar, f. 19. janúar
1978, sambýliskona
Sólveig Lára Sigurð-
ardóttir, f. 29. sept-
ember 1982, Elín Ósk, f. 21. ágúst
1983, d. 31. janúar 1992, og Jóna
Guðrún, f. 21. janúar 1991. 2) Jó-
hanna Hermansen, f. 28. maí 1954,
ritari, maki Ágúst Birgisson, bygg-
ingatæknifræðingur, f. 16. maí
1957. Börn þeirra eru: Elva Björk,
f. 26. maí 1980, sambýlismaður
Ágúst Ingi Arason, f. 18. júní 1979,
barn þeirra Brynjar Ingi, f. 2. nóv-
ember 2004. Ari Birgir, f. 23. maí
1987, Guðni Agnar, f. 2. ágúst
1990, og Sigríður Margrét, f. 14.
ágúst 1996.
Sigríður, Didda eins og hún var
alltaf kölluð, ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Eftir sína barna-
Elsku mamma. Nafnið Sigríður
merkir sú sem sigrar. Einnig er
sagt að sú sem beri þetta nafn sé
greind, dugmikil og heiðarleg, en
um leið þokkafull og kvenleg fram í
fingurgóma. Þarna er þér, mamma,
rétt lýst. Það töluðu allir um það
hvað þú værir tignarleg og glæsi-
leg. Þú sagðir mér einu sinni að þú
hefðir æft þig sem ung stúlka að
ganga með bók á höfði upp og nið-
ur stiga. Fataskápur þinn bar þess
glöggt merki, hversu smekkleg þú
varst. Svo vel valin fötin og skó-
pörin voru ansi mörg og varst þú
yfirleitt einu pari ríkari eftir ferð
til Reykjavíkur. Heimili okkar í
Eyjum var glæsilegt. Þú helgaðir
þig fjölskyldunni og gafst okkur
systkinunum einstaklega traust og
gott uppeldi. Er ég þér og pabba
þakklát fyrir það. Pabbi var list-
málari og hélt margar málverka-
sýningar. Þú stóðst við hlið hans
stolt og dáðist að honum og verk-
um hans. Oft var margt um mann-
inn heima, sungið og spilað, enda
voruð þið bæði mikið tónlistarfólk.
Þegar eitthvað mikið bjátaði á eins
og í veikindum pabba sýndir þú
einstakan styrk og umhyggju. Ég
dáðist að þér hversu dugleg þú
varst öll þessi ár eftir andlát
pabba. Þú varst aldrei ein, þó við
systkinin flyttum frá Eyjum, því
þar hafðir þú þína vini og kór-
félaga. Starfið í kirkjukórnum var
þitt líf og yndi. Fyrir nokkrum ár-
um greindist þú með sjúkdóm, sem
þú með miklum dugnaði sigraðist
á, en í vor tók meinið sig upp aftur.
Það er mér mikils virði að við fjöl-
skyldan náðum öll að vera með þér
síðustu dagana. Ég vil kveðja þig,
elsku mamma, með þessu ljóði,
sem þér þótti svo vænt um.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á
fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Höf. ókunnur.)
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir)
Þín dóttir,
Jóhanna Hermansen.
Elsku amma Didda. Það er rosa-
lega skrítin tilfinning að kveðja
þig, þar sem við vorum ekki tilbúin
fyrir kveðjustundina. Við bíðum
enn eftir að fá þig úr Herjólfi í
heimsókn til okkar en síðast varstu
hjá okkur í fermingu í mars, svo
tignarleg og glæsileg eins og þú
varst alltaf. Það var venja að eftir
að afi dó varst þú hjá okkur á jól-
um og fylgdi því ávallt mikill
spenningur, fá pakka frá þér, jóla-
grautinn í hádeginu á aðfangadag
en það var fastur liður og yfirleitt
réðir þú því hver fékk möndluna.
Það var mikið flissað og hlegið, því
flestir þóttust vera með hana. Nú í
ár verða öðruvísi jól en við munum
ávallt minnast þín með bros á vör
þegar við borðum jólagrautinn.
Það er okkur mikil huggun að við
systkinin öll gátum heimsótt þig á
spítalann í Eyjum. Einnig var fal-
leg sú stund sem Brynjar Ingi
langömmustrákurinn þinn fékk
með þér, en þér þótti ávallt svo
vænt um hann og var þér umhugað
um hann og vildir að hann yrði stór
og sterkur strákur. Þú hugsaðir
líka til litla ófædda langömmust-
ráksins og hlakkaðir til að sjá hann
í október en við vitum að þú fylgist
áfram með langömmustrákunum
þínum og okkur systkinunum. Við
þökkum þér fyrir allar okkar
stundir saman og þína einstöku
umhyggju fyrir okkur. Við kveðj-
um þig með þessu gullkorni sem þú
gafst okkur innrömmuð.
Loforð Guðs til barnsins:
Ég hef aldrei lofað að brautin sé
bein
og blómstígar gullskrýddir alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar
á göngunni löngu til himins borgar.
En lofað ég get þér aðstoð og styrk
og alltaf þér ljósi þó leiðin sé myrk.
Mundu svo, barn mitt, að lofað ég
hef
að leiða þig sjálfur hvert einasta
skref
(Höfundur ókunnur)
Elva Björk, Ari Birgir,
Guðni Agnar og Sigríður
Margrét.
Elsku langamma. Þér líður
miklu betur núna því þú ert hjá
langafa og englunum. Ég man þeg-
ar ég kom að heimsækja þig á spít-
alann hvað þú knúsaðir mig fast og
lengi. Ég man líka eftir því þegar
þú varst heima hjá Jóhönnu ömmu
og sagðir mér sögur og söngst fyr-
ir mig.
Takk fyrir allt.
Brynjar Ingi.
Sem barn gat ég gengið frá
Sóleyjargötunni með viðkomu í
kirkjugarðinum hjá Elínu og afa,
og niður í Birkihlíðina til ömmu
sem hafði líklega beðið mín frá því
ég kvaddi hana síðast, svo áköf var
hún að fá mann í heimsókn. Eitt af
því sem gleymist ekki er Mozart-
málverkið hans afa inni í sjón-
varpsherbergi, það olli mér mar-
tröðum sem barn ásamt sínum
skammti af tárum og amma var
farin að hafa þá fyrirhyggju að
taka málverkið niður og fela það
væri ég væntanleg í pössun, svo ég
fengist nú til þess að samþykkja að
gista. Amma hafði fyrirhyggju fyr-
ir öllu, hún var umhyggjusöm, stolt
og ákveðin tíguleg dama. Hún
veitti manni styrk í erfiðleikum
jafnvel þó hún ætti í þeim sjálf.
Virðuleg, sterk og sjálfri sér sam-
kvæm. Guð geymi þig, elsku amma
mín.
Þar sem hlíðin og ilmur birkitrjánna
fyllti hugann af angan og yndi,
dvaldi Eilífðarblómið við ána.
Í stormi stóð það stolt og sterkt,
þótt kviðið hefði vetri
og tímana hefði lifað betri.
Blöðin tóku að falla
með blíðu síðla sumars,
það heyrði eilífðina kalla.
Blómið eftir sig skildi
frjókorn og djúpar rætur
líkt og ljós í myrkri dimmrar nætur.
Jóna Guðrún Kristinsd.
Hún var ein af fjalladrottningum
Eyjanna, hnarreist, tíguleg og
glæsileg kona með fas af mildum
sunnanblænum, ljóð úr hörpu
Eyjanna. Hún var alla tíð svo eðli-
lega hæversk og kurteis, bjó ríku-
lega yfir meitluðum og markviss-
um skoðunum, naut þess að setja
þær fram, maður á mann, og gaf þá
ekki eftir frekar en suðvestanbrim-
ið. Hún Didda hans Guðna listmál-
ara var hún oftast kölluð, því hún
var þessi lifandi listræni þáttur í
lífi hans. Þannig var hún hluti af
málverki meistarans, undi glöð við
sitt og bjó Guðna sínum umgjörð
þar sem hann hafði allt sem hann
þurfti og þó voru sérþarfirnar all-
nokkrar. Hún var höfðingi heim að
sækja og bjó til veislur á auga-
bragði
Didda var sérstæður persónu-
leiki, en samt svo venjuleg. Hún
hafði svo heilbrigðar skoðanir,
kröfur og væntingar, átakslausar
en ætlaðar í lífsins leik.
Það var mikið áfall þegar Guðni
Hermansen féll frá fyrir aldur
fram, en Didda saumaði í sárið, bjó
við minninguna og spann nýjum
þráðum leið. Einu sinni fór Guðni
til útlanda til þess að halda mál-
verkasýningu, en kom heim á öðr-
um degi vegna þess að Didda var
ekki þar. Þannig kona var Didda,
Sigríður Kristinsdóttir, og börnin
þeirra bera sterklega einkenni for-
eldranna í fasi, framkomu og
frjálsri hugsun, glæsifólk.
Didda var söngfugl af Guðs náð
með fagra rödd og lagviss með ein-
dæmum. Hún söng með fjölmörg-
um kórum Eyjanna um langt ára-
bil og allsstaðar setti hún mark á
hópinn með félagsgleði sinni og
sérstakri yfirskipulagningu sem
stundum gerði mann vitlausan en
alltaf þótti manni vænt um það
samt sem áður. Hún greip í gít-
arinn á góðum stundum og þá
flæddi stemmningin um bæ og
brekkur. Allt sem Didda gerði
minnti á fegursta hekldúk, svo fín-
legt og varfærnislegt í fléttunni.
Didda hélt alla tíð sínu striki, tær-
um línum.
Mikið held ég að hann Guðni
minn sé feginn að vera búinn að fá
hana Diddu sína til sín aftur og nú
getur hann byrjað að munda pens-
ilinn aftur í himnaranninum með
Eyjastelpuna sér við hlið.
Megi góður Guð vernda fjöl-
skyldu þeirra, afkomendur og vini,
megi minningin lifa eins og mál-
verkin hans Guðna, óháð tíma og
takmörkunum. Í hæstu hæðum er
mætt til leiks ein af fjalladrottn-
ingum Eyjanna.
Árni Johnsen.
Ég vil með örfáum orðum minn-
ast Sigríðar Jónu eða Diddu eins
og hún var ávallt kölluð.
Hún lést fimmtudaginn 12. ágúst
á Heilbrigðisstofnun Vestmanna-
eyja eftir stutta en erfiða legu.
Didda var glæsileg kona og yfir
henni var reisn. Hún var afar sam-
viskusöm og nákvæm í öllu, sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún var
einstaklega minnug og var alltaf
hægt að leita til hennar eftir ná-
kvæmum upplýsingum ef á þurfti
að halda.
Didda söng í kirkjukór Landa-
kirkju í yfir 60 ár. Það var hennar
líf og yndi að sækja kóræfingar og
syngja við messur og athafnir í
Landakirkju og hennar félagslíf
var að vera með kórfélögum. Hún
tók einnig þátt í störfum Kven-
félags Landakirkju.
Ég kynntist Diddu þegar ég og
fjölskylda mín fluttum í Birkihlíð-
ina fyrir nærri 25 árum en þá
bjuggu þau hjón, Guðni Her-
mansen og Didda í næsta húsi.
Með okkur Diddu tókst góður
vinskapur og fylgdist hún vel með
minni fjölskyldu og tók alltaf þátt
með okkur á gleðistundum.
Guðni lést árið 1989 en Didda
bjó áfram í Birkihlíðinni þar til hún
flutti sig um set á Kirkjuveg 59.
Börn Diddu og Guðna þau Jóhanna
og Kristinn hafa lengi búið í
Reykjavík og saknaði hún þess oft
að búa ekki nær þeim og barna-
börnum sínum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Diddu vinskap hennar.
Ég og fjölskylda mín munum
ætíð minnast hennar með hlýju og
virðingu og biðjum Guð að blessa
minningu hennar. Ég sendi Bóa,
bróður Diddu, Jóhönnu, Kristni og
fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guðbjörg Matthíasdóttir.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Blessuð von, í brjósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(Helgi Hálfdánarson)
Elsku Didda.
Látin er kær vinkona eftir að-
eins nokkurra vikna stríð við ill-
vígan sjúkdóm. Margar góðar
minningar koma upp í hugann eftir
margra ára góð kynni við störf í
Kvenfélagi og Kór Landakirkju í
Vestmannaeyjum.
Didda var glæsileg kona og hafði
fallega söngrödd og vakti athygli
hvar sem hún kom. Hún kenndi
mér lag sem ég hafði aldrei heyrt
við textann „Viltu með mér vaka er
blómin sofa“ sem við sungum oft
saman á góðum stundum. En nú
verður bið á því að við syngjum
saman þar sem þú ert nú komin á
æðra tilverustig og veit ég að elsk-
aður eiginmaður þinn tekur vel á
móti þér.
Á kveðjustund vil ég þakka elsku
Diddu fyrir vináttu og elskulegheit
við mig til margra ára, börnum
hennar og fjölskyldum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur og kveð
kæra vinkonu með ljóðinu sem við
sungum oft saman.
Viltu með mér vaka er blómin sofa,
vina mín og ganga suður að tjörn.
Þar í laut við lágan eigum kofa,
lékum við þar okkur saman börn.
Þar við gættum fjár um fölvar
nætur,
fallegt var þar út við hólinn minn.
Hvort er sem mér sýnist, að þú
grætur.
Seg mér hví er dapur hugur þinn.
Þú átt gott þú þekkir ekki sárin.
Þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull, en gull er líka tárin,
guðleg svölun hverri þreyttri sál.
Stundum þeim, er þrekið prýddi og
kraftur,
þögul, höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur,
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.
(Guðm.Guðmundsson.)
María.
Sigríður Jóna
Kristinsdóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög.
Minningargreinar