Morgunblaðið - 17.12.2010, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 2010
✝ Geir HlíðbergGuðmundsson
fæddist í Geirshlíð í
Miðdölum, Dalasýslu,
11. ágúst 1953. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 6. desem-
ber sl.
Foreldrar hans:
Guðmundur Gíslason,
bóndi í Geirshlíð, f. 11.
maí 1929, d. 3. október
2007 og Guðný Jón-
asdóttir, húsmóðir í
Geirshlíð, f. 3. janúar
1929. Systkini Geirs: Gísli Hlíðberg,
f. 6. ágúst 1955 og Sigurdís, f. 4.
febrúar 1960.
Hinn 26. júní 1976 kvæntist Geir
eftirlifandi eiginkonu sinni, Mar-
gréti Guðmundsdóttur geislafræð-
ingi, f. 11. september 1953. Margrét
er dóttir Guðmundar Óskarssonar
bifvélavirkja, f. 8. október 1927 og
Geir starfaði sem læknir við Heilsu-
gæsluna í Ólafsvík árin 1982-1983,
við Heilsugæsluna og Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Ísafirði árin 1981-1982
og 1986-1990. Heimilislæknir við
Heilsugæslustöð Miðbæjar árin
1990-2010 og læknir á Droplaug-
arstöðum árin 1999-2010. Einn af
stofnendum Læknavaktarinnar ehf.
og sat í stjórn hennar árin 1998-
2009. Síðustu mánuðina starfaði
hann við stjórnsýslu Heilsugæslu
höfuðborgarsvæðisins. Geir sótti
fjölda símenntunarnámskeiða í
heimilislækningum og undanfarin
þrjú ár lagði hann stund á fram-
haldsnám í lýðheilsufræðum við Nor-
ræna heilsuháskólann í Gautaborg.
Geir var virkur félagi í Oddfellow-
stúkunni Snorra goða og Kiwanis-
klúbbnum Heklu. Gegndi hann m.a.
starfi kjörumdæmisstjóra Kiwanis á
Íslandi og Færeyjum 2009-2010. Geir
hafði mikla ánægju af skíðaiðkun og
allri útivist. Heimaslóðirnar í Döl-
unum voru honum ætíð hjartfólgnar
og þar naut hann sín við leik og
störf.
Útför Geirs fer fram frá Vídalíns-
kirkju í Garðabæ í dag, 17. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 11. Jarð-
sett verður í Garðakirkjugarði.
Þórgunnar Þorgríms-
dóttur húsmóður, f.
16. apríl 1928.
Börn Geirs og Mar-
grétar: Guðmundur
Freyr, f. 17. október
1976, bóndi í Geirs-
hlíð. Eiginkona, Pál-
ína Kristín Jóhanns-
dóttir og börn þeirra:
Sindri Geir, Eydís
Lilja og Jóhann Mar-
geir. Gunnar Þór, f.
11. nóvember 1980,
læknir. Steinunn Ósk,
f. 6. ágúst 1982, hjúkr-
unarfræðinemi. Maki, Friðrik Óskar
Friðriksson og börn þeirra: Iðunn
Lilja og Friðrik Skorri.
Geir varð stúdent frá Mennta-
skólanum á Laugarvatni árið 1973,
eðlisfræðideild. Cand. med. frá
læknadeild Háskóla Íslands árið
1979 og lauk sérfræðinámi í heim-
ilislækningum frá Svíþjóð árið 1986.
Elsku pabbi, nú ertu horfinn á
braut. Sár er missirinn. Sár því svo
margt er ósagt og ógert. Sár því nær-
vera þín er ekki til staðar.
Í byrjun árs hætti hjarta þitt að slá,
en tók við sér á ný og sigraðist á öllum
hindrunum. Við héldum í einlægni að
sigurinn væri okkar og glöddumst yf-
ir hamingjuríkum ókomnum árum.
En þegar síst skyldi kom þessi litla
þúfa og brá fyrir þig fæti.
Fallið var mikið og meira en nokk-
urn óraði fyrir, þú reist ekki upp aft-
ur.
Hún rændi þér frá okkur, þessi litla
skaðræðisþúfa.
En hún getur ekki rænt frá okkur
góðu stundunum. Hlýjunni, væntum-
þykjunni og hjálpseminni. Þær hugs-
anir verða ekki teknar frá okkur held-
ur munu þær styrkja okkur í sorginni
og halda við minningu þinni um
ókomin ár.
Gunnar Þór Geirsson.
Ég man þegar ég var lítill hvað við
eyddum miklum tíma saman. Ég fór
með þér í sveitina þar sem ég fékk að
vera með þér og afa í hinum ýmsu bú-
störfum þótt ég væri ekki hár í loft-
inu. Þar smitaðist ég af sveitabakt-
eríunni sem er oftast ólæknandi. Þú
tókst mig með þegar þú varst á drátt-
arvélunum og leyfðir mér að „keyra
heim“ þegar búið var taka saman á
túninu þann daginn og það er mér enn
eftirminnilegt. Þegar ég varð eldri
ákvað ég að taka við búskapnum í
Geirshlíð. Studdir þú mig með ráðum
og dáð í því ferli. Oft komuð þið
mamma í heimsókn og gistuð hjá mér
og á æskuheimili þínu til að byrja
með. Vorum við mikið í heyskap sam-
an og einnig í að búa til ný og stærri
tún. Í túnræktinni fékk ég að njóta
reynslu þinnar sem gamall ýtumaður
hjá ræktunarsambandinu og sléttaðir
þú nokkur tún með ýtu sem ég fékk
lánaða. Man ég eftir að eina vanda-
málið var að fá þig af ýtunni því þér
fannst þetta alveg rosalega gaman.
Þegar árin liðu byggðuð þið mamma
sumarbústað þar sem þú undir þér
við leik og störf. Þú komst alltaf við
heima á leiðinni í bústaðinn og spurðir
oft hvort eitthvað væri að gera. Feng-
um við Lína að njóta krafta þína við
heyskap, áburðardreifingu og smala-
mennsku. Var gott að fá að njóta
starfskrafta þinna í sveitinni, sérstak-
lega við vélastörf sem þér fannst svo
skemmtileg. Þó að þú hafir veikst al-
varlega þegar þú varst ungur varst
þú aldrei veikur. Þú lést veikindin
aldrei hafa áhrif á það hvernig þú lifð-
ir þínu lífi og einnig varst þú ekkert
að hlífa þér. Þú lifðir lífinu til fulls og
gerðir það sem þú vildir gera þegar
þú vildir gera það. En ég á mjög bágt
með að trúa því að þú sért farinn frá
okkur og trúi því ekki ennþá. Ég vona
að þér líði vel þar sem þú ert staddur
núna og við sjáumst aftur eftir ein-
hvern tíma. Þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og mína fjöl-
skyldu.
Þinn vinur og sonur,
Guðmundur Freyr Geirsson.
Lífið er hverfult. Elskulegur bróðir
er fallinn frá langt fyrir aldur fram. Í
30 ár lifðirðu með þínum sjúkdómi,
varst aðeins 27 ára þegar þú fórst í
þína fyrstu hjartaaðgerð. Þú lést það
ekki hefta þig, varst alltaf sívinnandi,
ef ekki við læknisstörf þá við fé-
lagsstörf, m.a. hjá Oddfellow og Kiw-
anis. Einnig ferðuðust þið hjónin mik-
ið, oft í tengslum við endurmenntun
ykkar eða félagsstörf.
Þótt þú færir ungur að heiman til
náms varstu alla tíð mikill Dalamað-
ur. Um síðustu aldamót byggðir þú
sumarbústað á æskuslóðunum að
Hrafnabjörgum í Hörðudal. Þar
dvaldirðu mikið í þínum frístundum
með fjölskyldunni, sinntir trjárækt og
aðstoðaðir oft við bústörfin í Geirs-
hlíð.
Þú varst mikill fjölskyldumaður.
Það var gæfa þín að hitta eftirlifandi
eiginkonu þína, Margréti, á fyrsta ári
í læknisfræðinni. Börnin ykkar þrjú
og síðan barnabörnin eru augastein-
arnir ykkar. Meðan börnin voru ung
var ferðast mikið um Ísland. Oft fékk
dóttir mín að fara með í þær ferðir og
á hún mjög góðar minningar úr þeim.
Þegar ég hugsa til baka koma upp í
hugann margar góðar minningar. Við
sem strákar að leik í sveitinni þar sem
við ólumst upp við mikla hlýju og alúð
foreldra okkar, við með pabba í vöru-
bílnum eða við fullorðnir með eigin-
konum okkar á skemmtilegum ferða-
lögum heima og erlendis.
Eftirminnileg er ferðin til Portú-
gals og Spánar, meðal annars akst-
urinn frá Portúgal yfir til Spánar þar
sem ég ók bílaleigubílnum og þú varst
á kortinu. Eiginkonurnar aftur í að
reyna að telja okkur trú um að við
værum að villast. Við „vissum“ að við
værum á réttri leið þótt við hefðum
trúlega ekki farið stystu leiðina, en
við komumst á leiðarenda að lokum.
Einnig kemur fjölskylduferðin á skíði
til USA upp í hugann. Háfjallaveikin
herjaði á mannskapinn. En þú tókst
ekki annað í mál en að fara upp í fjall
alla dagana þrátt fyrir að þunna loftið
væri ekki hollt fyrir þig. Harðfylgi
þitt var lýsandi fyrir lífsviðhorf þitt.
Þá eins og oftar hefði ef til vill verið
skynsamlegra að fara aðeins rólegar
en það var ekki þinn stíll.
Missir fjölskyldunnar er mikill,
sérstaklega eiginkonu, barna, barna-
barna og móður okkar. Megi góðar
minningar og guðshjálp styrkja okk-
ur í sorginni. Þín minning lifir.
Þinn bróðir,
Gísli.
Hvað er langlífi?
Hvað er langlífi,
alefling andans
og athöfn þörf.
(Jónas Hallgrímsson)
Fallinn er frá fyrir aldur fram góð-
ur félagi okkar og starfsbróðir, Geir
H. Guðmundsson læknir. Viljum við
minnast hans með fáeinum orðum.
Dalasýsla er eitthvert söguríkasta
hérað landsins. Hún er leiksvið ör-
lagaríkra atburða um margar aldir.
Þar námu göfgir höfðingjar land, þar
er sögusvið Laxdælu, þar bjuggu
Sturlungar, þar fæddist Snorri …
Hörðudalur er grösugur í besta lagi
og hlýlegur. Þar fæddist Geir og sleit
barnsskónum.Við kölluðum hann
gjarnan Dalamanninn. Við höldum að
þrátt fyrir hógværð sína hafi hann
verið ofurlítið stoltur af viðurnefninu.
Fyrir nokkrum árum byggði hann
með fjölskyldunni sumarhús í dalnum
sínum. Þangað var farið í frístundum
til að njóta kyrrðarinnar og náttúr-
unnar í átthögunum. Mörg okkar
heimsóttum þau hjón í bústaðinn á
fögrum ágústdögum fyrir þremur ár-
um og nutum þar gestrisni þeirra og
leiðsagnar. Geir hafði gaman af að
sýna okkur æskuslóðirnar. Kenna
okkur örnefnin og segja okkur sögu
þeirra. Hrafnabjörg, Hólsfjall, Þórut-
indur, Tregasteinn … Fór með okkur
inn Laugardal allt upp í Sópanda-
skarð. Hér vorum við á slóðum forn-
kappanna. Þetta verða okkur ógleym-
anlegir sumardagar.
Við eigum öll góðar minningar um
hann Geir allt frá því við vorum sam-
an í læknadeild Háskólans. Traustur
og yfirvegaður og röddin var karl-
mannleg. Einbeittur og stundum lítt
sveigjanlegur en góður félagi. Hóg-
vær með réttlætiskennd. Við urðum
fljótt vör við að hann væri góður og
samviskusamur læknir. Bar ætíð hag
sjúklinga sinna fyrir brjósti. Skömmu
eftir að við útskrifuðumst úr lækna-
deildinni lenti hann sjálfur í því að
veikjast alvarlega. Þau veikindi hafa
nú óbeint valdið hinum ótímabæra
dauðdaga. Þrátt fyrir þetta áfall í
upphafi lét hann ekki bilbug á sér
finna. Þvert á móti var hann alla tíð
ákaflega starfsamur. Þetta kom þó
ekki í veg fyrir að hann gæti sinnt
fjölskyldu sinni af kostgæfni.
Við kveðjum nú góðan dreng, fé-
laga og vin. Biðjum allar góðar vættir
að styrkja fjölskyldu Geirs H. Guð-
mundssonar.
F.h. félaganna úr læknadeild Há-
skóla Íslands útskrifaðir 1979,
Haukur Valdimarsson.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
Geir H. Guðmundsson lækni, sem lát-
inn er langt um aldur fram eftir
óvænt en erfið veikindi á þessu hausti.
Geir kom til starfa sem sérfræðingur í
heimilislækningum á Heilsugæslu-
stöð Miðbæjar haustið 1990 og starf-
aði þar til dauðadags, en síðustu eitt
til tvö árin í sérverkefnum fyrir
Heilsugæsluna í Reykjavík. Fyrir
voru tveir heimilislæknar, undirrituð
og Ásmundur Magnússon, en smám
saman urðum við fimm í læknahópn-
um. Sólveig Benjamínsdóttir bættist í
hópinn 1991, Máni Fjalarsson nokkr-
um árum síðar og loks María Ólafs-
dóttir, öll sérfræðingar í heimilis-
lækningum. Stöðin bjó við mikil
húsnæðisþrengsli 1990 og deildum við
Geir vinnuaðstöðu minni, tveimur
litlum herbergjum, til að byrja með,
og létum okkur nægja sitt hvort. En í
ársbyrjum 1991 rættist úr með hús-
næði og við fluttum á Vesturgötu 7,
þar sem stöðin er enn til húsa. Geir
var duglegur og samviskusamur
læknir og sinnti sjúklingum sínum
vel. Hann var mjög traustur og þægi-
legur í samstarfi. Hann var yfirleitt
staðgengill minn og yfirlæknir stöðv-
arinnar, ef ég fór í frí, og þessi 19 ár,
sem við unnum saman, urðu aldrei
hnökrar á samstarfi okkar. Hann var
ósérhlífinn og gekk í öll verk, sem til
féllu, sinnti sínum sjúklingum, stóð
vaktir, tók þátt í kennslu læknanema
og kandídata, og sinnti afleysingum
eftir þörfum, ásamt sérverkefni sínu,
sem var að sjá um sjúkradeildina á
Droplaugarstöðum fyrir hönd stöðv-
arinnar, í mörg ár. Hann sat lengi í
stjórn Læknavaktarinnar. Hann var
líka duglegur að stunda viðhalds-
menntun bæði heima og erlendis. Ut-
an vinnutíma var hann góður félagi,
og þá kynntumst við hans ágætu
konu, Margréti Guðmundsdóttur
röntgentækni. Við komum yfirleitt
saman nokkrum sinnum á ári, ýmist
allir starfsmenn stöðvarinnar með
mökum eða bara læknahópurinn við
ýmis tækifæri, svo sem árshátíðir,
matarveislur af ýmsu tagi, ferðir og
námskeið. Ógleymanleg er ráðstefnu-
ferð, sem við fórum saman til Flórída
fyrir nokkrum árum. Við fræddumst
um börnin hans þrjú, sem honum var
mjög annt um, þau Guðmund, Gunnar
og Steinunni, og seinna barnabörnin.
Einnig um sumarhúsið, sem þau
byggðu á æskustöðvum hans í Geirs-
hlíð í Dalasýslu. Ég vil að lokum votta
Margréti, börnum hennar og öðrum
aðstandendum Geirs mína innileg-
ustu samúð og ég mæli þar líka fyrir
munn annarra samstarfsmanna okk-
ar á Heilsugæslustöð Miðbæjar.
Margrét Georgsdóttir,
frv. yfirlæknir
Heilsugæslustöðvar Miðbæjar.
Heilsugæzlustöð Miðbæjar hóf
starfsemi sína 1983 í Heilsuverndar-
stöðinni við Barónsstíg. Ég kom til
starfa þar 1987 og fyrir var aðeins
einn læknir, Magrét Georgsdóttir yf-
irlæknir. Við vorum í sambýli við
Lungna- og berklavarnadeildina og
húsnæði fremur þröngt. Nokkru áður
en við fluttum á núverandi stað, í jan-
úar 1991, á Vesturgötu 7, og starfs-
svæði stöðvarinnar var tvöfaldað,
bættist þriðji læknirinn við, Geir
Hlíðberg Guðmundsson sem kom frá
Ísafirði. Fékk Geir eitt skoðunarher-
bergi sem vinnuaðstöðu! En aðstaða
okkar allra vænkaðist á Vesturgötu.
Fljótt fann ég að hér var traustur
læknir á ferð og vel að sér í fræð-
unum. Við Geir og Margrét áttum
mjög gott samstarf í hátt á annan ára-
tug. Síðan bættust fleiri kollegar við
einn af öðrum. Geir var traustur fé-
lagi sem var gott að vinna með og
bera bækur sínar saman við. Oftar en
ekki var það Geir sem leysti Margréti
af sem yfirlæknir þegar hún var fjar-
verandi. Og hann tók að sér fleiri
trúnaðarstörf, m.a. í stjórn Lækna-
vaktarinnar ehf. frá stofnun hennar.
Undanfarin ár jók Geir við þekkingu
sína, meðal annars með námskeiðum
á Nordiska hälsovårds-högskolan í
Svíþjóð og eitt ár var hann við öldr-
unarlækningar á Landspítalanum.
Síðustu ár hefur hann starfað einnig á
öðrum vettvangi innan Heilsugæzlu
höfuðborgarsvæðisins, bæði á hjúkr-
unarheimilinu Droplaugarstöðum og
á héraðsvakt, og starfshlutfall á
heilsugæzlustöðinni þ.a.l. minnkað.
Við Geir og Margrét Georgsdóttir,
ásamt Sólveigu Benjamínsdóttur og
Mána Fjalarssyni sem störfuðum
hvað lengst saman sem læknar á
Heilsugæzlustöð Miðbæjar, áttum
ásamt mökum ýmsar ánægjulegar
stundir saman utan vinnutíma. Auk
okkar voru þar með kollegar sem
störfuðu skemmri eða lengri tíma á
stöðinni. Á þessum stundum kynntist
maður þeim Geir og Margréti eigin-
konu hans betur og Geir sýndi á sér
nýjar og léttari hliðar.
Þetta ár sem er að líða hefur verið
þeim Margréti og fjöskyldunni erfitt.
Þegar hann var búinn að ná sér
þokkalega eftir alvarlegan heilsu-
brest um síðustu ármót og farinn að
starfa á ný, tóku ný veikindi við. Geir
er okkur öllum harmdauði, og ég
votta Margréti og ástvinum þeirra
öllum mína dýpstu samúð.
Bið þeim öllum blessunar Guðs og
blessuð sé minning góðs drengs.
Ásmundur Magnússon.
Vinur minn Geir var einhver sá lóg-
ískasti maður sem ég hef kynnst. Ein
stutt saga lýsir því vel. Um sl. áramót
fékk Geir mjög slæmt hjartaáfall og
ef ekki hefðu komið til góð viðbrögð
hjá Möggu og starfsfólki hjartadeild-
ar LHÍ, hefði Geir ekki haft það af.
Geir var haldið sofandi í um tvær vik-
ur og er hann komst til meðvitundar,
þá var hann fyrst í stað ekki með á
nótunum um hvar hann væri staddur
né hvað hafði gerst. Við Valdi Árna
heimsóttum hann á sjúkrahúsið og
náðum við ekki miklu sambandi við
hann. Geir sat á rúmi sínu og sagði
fátt og var eins og áður sagði ekki
með á nótunum. Við Valdi fórum að
spjalla saman um ástandið í þjóð-
félaginu og Valdi sagði sem svo að
ástandið yrði orðið það slæmt í haust
að sorpið yrði ekki lengur tekið hjá
okkur. Ég svaraði með því að segja,
að þetta yrði þá eins og í gamla daga
að við þyrftum að henda því í sjóinn.
Valdi sagði að það hefði einmitt verið
gert í Sandgerði í gamla daga, sorp-
inu var sturtað í sjóinn og síðan kveikt
í því. Þá allt einu heyrðist í Geir: „Þið
hafið nú varla kveikt í því sem var sjó-
blautt.“
Leiðir okkar Geirs lágu saman fyr-
ir rúmum fjórum áratugum í ML.
Geir átti auðvelt með nám og það var
sumum félögum okkar minnisstætt
að Geir gat legið uppi í rúmi og lesið
einu sinni yfir sögubókina og náms-
efnið var komið inn og sat þar. Einn
kennarinn lýsti Geir þannig: „Hann
segir ekki mikið, en er alveg þræl-
skarpur.“ Og það voru orð að sönnu,
ég er reyndar ekki alveg sammála
fyrri hlutanum, því Geir gat rökrætt
endalaust ef því var að skipta. Og
aldrei lét hann sinn hlut, ef talið barst
að Dölunum, sauðkindinni og
ákveðnum stjórnmálaflokki, þar varð
honum ekki hnikað.
Að loknu stúdentsprófi hóf Geir
nám í læknadeild HÍ og eins og áður
sóttist Geir námið vel. Á fyrsta árinu
náði Geir í Möggu sína og var alla tíð
mikið jafnræði á milli þeirra. Leið
þeirra lá síðan til Svíþjóðar, þar sem
Geir stundaði framhaldsnám í heim-
ilislækningum. Geir starfaði alla tíð
sem heimilislæknir; í Noregi, Svíþjóð
og hér heima á Ísafirði, Ólafsvík og
Reykjavík. Geir var farsæll læknir,
athugull og leysti mál af öryggi og
með yfirvegun.
Þetta ár hefur verið erfitt hjá Geir
og mikið álag á Möggu og börnum
þeirra, en þau hafa öll sýnt mikinn
styrk á þessum erfiðu tímum.
Góður drengur er kvaddur og mun
ég sakna þess mikið að geta ekki leng-
ur rökrætt við Geir um menn og mál-
efni. Við Birna sendum Möggu, Guð-
mundi, Gunnari, Steinunni og
fjölskyldum þeirra sem og móður
Geirs og systkinum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Geirs. H. Guð-
mundssonar.
Þorsteinn Garðarsson.
„Hin gömlu kynni gleymast ei.“
Þessi hending leitar á hugann þegar
við kveðjum vin okkar Geir Hlíðberg
Guðmundsson hinstu kveðju á
dimmri jólaföstu. Vinskapur okkar
allra hófst fyrir rúmum 40 árum er
við, ungir menn, vorum í Menntaskól-
anum á Laugarvatni. Hið nána sam-
býli á heimavist á mótunarárum
ungra manna skapaði grunn að ævi-
langri vináttu.
Við komum víða að, bæði úr sveit
og sjávarþorpum. Geir var frá Geirs-
hlíð í Dölum vestur. Geir var í eðli
sínu dreifbýlismaður, unni Dölunum
og þegar hann varð fullorðinn reisti
hann sér sumarhús í sinni heimasveit
og dvaldi þar eins mikið og hann gat.
Geir var góður námsmaður, fyrst
og fremst raungreinamaður, afar
minnugur og svo rökfastur að það var
ekki auðvelt verk að hrekja hans mál-
stað. Það má segja að orð eins kenn-
ara okkar lýsi Geir vel: „Segir ekki
margt, en er bráðskarpur,“ því Geir
fannst óþarfi að fjölyrða um fánýta
hluti. Geir var ekki sá sem maður
þekkir eftir stutta viðkynningu, en
eftir að kynni tókust, þá voru þau
sterk og entust.
Geir var oft kátur og það var gam-
an að hlæja með honum, hann var um-
burðarlyndur, en hann gat líka verið
þver. Ef honum líkaði ekki, þá líkaði
Geir Hlíðberg
Guðmundsson