Morgunblaðið - 07.01.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2011
✝ Ólafía KatrínHjartardóttir
(Lóa) fæddist 19. febr-
úar 1915 á Saurum,
Laxárdal, Dalasýslu,
andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
28. desember 2010.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Hjörtur Egilsson
(1884-1958) frá Köldu-
kinn í Haukadal Dala-
sýslu og Ingunn Ólafs-
dóttir (1888-1971) frá
Vatni í Haukadal,
Dalasýslu. Systkini Lóu voru: 1) Mar-
grét (1908-1908). 2) Guðmundur
(1910-1991). 3) Magnea Kristín (1916-
2007). 4) Egill (1918-2006). 5) Björn
Daníel (1919-1992). 6) Sigurlaug
(1921-1993). 7) Guðrún
(1923). 8) Kristján
Benedikt (1926-2010).
9) Katrín (1927) og 10)
Halla Jensína (1930).
Lóa giftist Hinrik
Guðbrandssyni (1905-
1940) árið 1939, sonur
þeirra var Hinrik
(1940-2010), hann
kvæntist Ólafíu H.
Bjargmundsdóttur
(1945) árið 1968, börn
þeirra eru 1) Ólafía
Magnea (1970), 2) Hall-
dóra Guðrún (1973),
gift Páli L. Sigurðssyni og eiga þau
dæturnar Þóru Lóu (1997) og Auði
Rán (2002), 3) Bjargey Una (1974)
gift Róberti E. Jenssyni og eiga þau
Matthildi (2009) og 4) Hinrik Ingi
(1981). Lóa giftist Magnúsi Sigurgeir
Jósepssyni (1908-2006) frá Fremri-
Hrafnabjörgum árið 1947. Lóa og
Maggi hófu búskap að Hlíð í Hörðu-
dal og bjuggu þar ásamt Gesti bróð-
ur Magga en þá fluttust þau að
Fremri-Hrafnabjörgum í Hörðudal
árið 1949 og bjuggu þar til ársins
2002, en þá fluttu Lóa og Maggi á
Hjúkrunarheimilið Skjól í Reykjavík.
Lóa stundaði nám í farskóla í Döl-
unum og lauk námi frá Húsmæðra-
skólanum á Staðarfelli. Hún stundaði
ýmis þjónustustörf bæði í Reykjavík
og í Dölum áður en hún hóf búskap
með síðari manni sínum.
Útför Lóu fer fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 7. janúar 2011 og
hefst athöfnin kl. 15. Jarðsett verður
í Snóksdal, Dalabyggð, laugardaginn
8. janúar kl. 13.
Okkur langar til að minnast ömmu
okkar, ömmu í sveitinni. Amma var
glaðlynd og vinnusöm kona sem
aldrei féll verk úr hendi enda sat hún
við útsaum á Skjóli fram á síðustu
daga sína. Hún var léttlynd að eðl-
isfari og átti það til að stíga dans við
afa í stofunni þegar þannig stóð á og
bresta í söng á leið heim af engjun-
um. Auk þess átti hún það til að
kasta fram vísum í góðra vina hópi.
Hún kunni ógrynni af vísum og ljóð-
um auk þess sem hún var hafsjór af
fróðleik, enda víðlesin. Hún hafði
mjög gaman af því að spila á spil og
áttum við systkinin margar góðar
stundir með henni og afa við spila-
mennsku.
Amma var mikill búkona og sveit-
in, Dalirnir áttu hug hennar allan. Á
Hrafnabjörgum bjuggu amma og afi
við blandaðan búskap. Hún gekk til
allra verka á bænum, annaðist heim-
ilið, var stórtæk í eldhúsinu og lagði
mikla áherslu á að veita gestum vel.
Hjá ömmu lærðum við fyrstu hand-
tökin við eldamennsku og bakstur
enda fengum við alltaf, þrátt fyrir
miklar annir, að taka virkan þátt í
eldhússtörfunum.
Það var eitt sem ömmu þótti mjög
erfitt við búskapinn og það var að
senda skepnur til slátrunar. Henni
þótti mjög vænt um húsdýrin og
lagði oft mikið á sig til að þeim liði
sem allra best. Til dæmis var það eitt
vorið þegar við vorum hjá henni að
hún kom inn með nýfætt lamb sem
hún vafði í handklæði og setti svo inn
í ofn til að ylja og vekja til lífsins.
Amma var mjög handlagin og list-
ræn kona og liggur eftir hana mikið
af fallegu handverki. Hún saumaði út
og flosaði myndir, dúka og rúmfatn-
að í hundraðatali. Auk þess sem hún
saumaði á sig íslenskan búning og
annan klæðnað sem til þurfti. Hún
var einnig lagin við prjóna en lagði
þá áherslu á nytjahluti eins og vett-
linga og sokka. Hún gerði alla tíð
mikinn greinarmun á hvort hún væri
að sauma nytjahluti eða fallegt lín
eða mynd sem henni þótti munaður
að geta veitt sér tíma til að sinna og
hafði hún mikla ánægju af.
Amma var pólitísk og fylgdist vel
með þjóðfélagsumræðu. Hún hafði
sterkar skoðanir á flestum málum og
var einstaklega rökföst kona. Hún
spurði frétta af Alþingi fram á síð-
ustu ár og hún hafði mikla ánægju af
rökræðum um samfélagsmál og oft
sköpuðust fjörugar umræður við eld-
húsborðið. Hún ögraði okkur ungum
til að mynda okkur skoðanir á sam-
félagsumræðunni og taka þátt í sam-
ræðum um þau mál.
Hjá ömmu og afa var oft gest-
kvæmt enda löðuðu þau að sér fólk.
Þau tóku fjölda barna og unglinga í
sveit sem mörg komu til þeirra aftur
og aftur og héldu tryggð við þau alla
tíð. Vorum við systur síðustu börnin
sem nutum þess að vera hjá þeim í
sveitadvöl. Oft var mjög mannmargt
á bænum yfir hásumarið þegar ætt-
ingjar, gömul sumarbörn, hesta-
menn og veiðimenn litu í heimsókn.
Oftar en ekki voru þá allir drifnir út í
heyskap eða aðra vinnu og verðlaun-
aðir í dagslok með góðum kvöldverði,
spjalli og skemmtun fram á nótt.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma, við munum ætíð
minnast þín.
Ólafía Magnea, Halldóra
Guðrún, Bjargey Una og
Hinrik Ingi Hinriksbörn
Elsku langamma
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allar stundirnar.
Við minnumst þín og elskum.
Þóra Lóa og Auður
Rán Pálsdætur.
Lóa mín.
Nú er komið að kveðjustund.
Mig langar að þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Ég var ekki há í loftinu þegar þú
og Magnús tókuð mig til ykkar í
sveitina. Þú hafðir alltaf tíma fyrir
mig þó þægindunum væri ekki fyrir
að fara. Ekkert rafmagn og þú þurft-
ir að fara ofan í síki til þess að skola
þvottinn og þvo ullina. Þú tókst allan
krakkaskarann með þér og hópurinn
var auðvitað rennandi blautur, því að
allir þurftu að hoppa í síkið.
Það var alltaf mikill gestagangur
og öllum var boðið inn hvort sem um
var að ræða snemma morguns eða
seint að kvöldi og genguð þið úr rúmi
ef þess þurfti. Alltaf voru kökur og
matur og nóg af öllu. Þú bakaðir og
bjóst til smjör og skyr og ekkert
mátti vanta. Þú varst alltaf tilbúin að
taka mig í fangið og syngja með mér;
ef leiðist mér heima ég labba niður
að tjörn. Þá hresstist Gulla litla.
Þú varst mikil hannyrðakona og
mörg listaverkin liggja eftir þig. Það
voru teknir hveitipokar og hvíttaðir,
saumaðir dúkar af öllum stærðum,
koddaver og sængurver, talið út,
heklað og prjónaðir munstraðir vett-
lingar.
Þú kenndir mér að prjóna og
sauma út og þú hættir ekki fyrr en
ég gat saumað flatsaum sem þér
þótti frambærilegur.
Það var alltaf gott að koma til ykk-
ar Magnúsar, þar var alltaf svo mikil
kyrrð og hlýja, ef manni leið illa var
alltaf gott að heyra í þér eða skreppa
í sveitina. Þegar ég var komin með
fjölskyldu hugsaðirðu til mín,
hringdir og sagðir: Gulla mín, þarftu
ekki að taka slátur? Komdu, og við
bjuggum til slátur, pakkað sauðakjöt
fylgdi með eða reykt sauðalæri eða
frampartur. Þú varst orðin rígfull-
orðin þegar þú hættir þessu.
Þú varst mikill dýravinur og fórst
alltaf út þegar það þurfti að hjálpa
kúnum og kindunum að bera.
Þú reyndir alltaf að halda lífi í öllu.
Þú leyfðir mér að hafa heimalning í
kassa við hliðina á rúminu mínu í
heilt sumar.
En Lóa mín, þú hefur oft verið
þreytt og útkeyrð en þú lést það
aldrei í ljós. Stundum áttirðu það til
að vera hvöss við okkur krakkana og
Magnús, en þurfti það ekki til, til
þess að koma ró á krakkaskarann og
Magnús? En hann átti það til að vera
léttur og stríðinn.
Lóa mín, nú ertu komin til Magn-
úsar og Hinna og ég veit að þar viltu
helst vera og ég veit að þér líður vel
núna.
Hvíldu í friði og takk fyrir allt.
Guðlaug (Gulla.)
Ólafía Katrín Hjartardóttir (Lóa)
✝ Dóróthea Antons-dóttir var fædd í
Vík í Mýrdal 30. októ-
ber 1950. Hún lést á
Sjálfsbjargarheimilinu
Hátúni 12, þann 1.
janúar sl.
Hún var dóttir
hjónanna Antons Guð-
laugssonar f. 26.11.
1920, d. 22.8. 1993 og
Charlotte Guð-
laugsson f. 6.11. 1925.
Systkini Dórótheu eru
Edda Guðlaug f. 1953,
Agnes f. 1956 og Guð-
laugur Valdimar f. 1964.
Hinn 26. desember 1972 giftist
Dóróthea Þorsteini Árnasyni f.
23.10. 1949, d. 17.6. 2004 frá Holts-
múla í Landssveit. Foreldrar hans
voru hjónin Árni Jónsson f. 17.6.
1896, d. 16.9. 1995 og Þorgerður
Vilhjálmsdóttir f. 27.2. 1918, d. 4.10.
1996. Börn Dórótheu og Þorsteins
eru 1) Anton Karl, f. 10.8. 1970,
kona hans er Hanna Valdís Garð-
arsdóttir f. 25.1. 1973. Börn þeirra
eru Birta Rós f. 1994, Daníel Garð-
ar f. 2001 og Þorsteinn Aron f.
2004. 2) Helga, f. 14.6. 1974. Maður
hennar er Baldur Þór
Bjarnason f. 3.7.1969.
Dætur þeirra eru
Hildur Vala f. 1992,
Dóróthea f. 2004,
Kolfinna f. 2006 og
Viktoría f. 2009. 3)
Þorbjörg Sif f. 9.3.
1981. Maður hennar
er Hreimur Örn
Heimisson, f. 1.7.
1978. Börn þeirra eru
Embla Margrét f.
2005 og Þorsteinn
Heiðar f. 2008.
Dóróthea ólst upp í
Vík í Mýrdal og lauk gagnfræða-
prófi frá Skógaskóla 1966. Hún hóf
búskap með Þorsteini í Hvolsvelli
árið 1973 og bjuggu þau þar til árs-
ins 1997 er þau fluttu til Reykjavík-
ur. Í Vík vann Dóróthea hjá Spari-
sjóði Vestur-Skaftafellssýslu og
síðan í Landsbankanum og hjá Raf-
magnsveitum ríkisins á Hvolsvelli.
Dóróthea bjó síðustu árin á Sjálfs-
bjargarheimilinu að Hátúni 12 í
Reykjavík.
Útför Dórótheu verður gerð frá
Stórólfshvolskirkju í dag, 7. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Núna er elsku mamma komin
heim til pabba og langri sjúkdóms-
baráttu lokið. Þó að mömmu liði vel á
Sjálfsbjargarheimilinu í Hátúni og
að þar væri einstaklega vel hugsað
um hana þá var hún alltaf á leiðinni
heim til pabba, og núna er hún komin
þangað.
Það er okkur mikil huggun á þess-
um erfiðu tímum að vita af þeim sam-
an á ný.
Mikið fannst okkur nú gott að
koma til hennar og naut mamma
þess að fá heimsóknir og þá sérstak-
lega frá barnabörnunum. Alltaf var
stutt í brosið og auðvelt að fá hana til
að hlæja innilega þegar maður sagði
henni hrakfallasögur af sjálfum sér
og fjölskyldumeðlimum. Við eigum
eftir að sakna þessara stunda en gott
er að eiga minningar að ylja sér við.
Mamma átti líka því láni að fagna
að margir fleiri lögðu leið sína í Há-
túnið að heilsa upp á hana og erum
við þeim ævinlega þakklát.
Lífið hefði orðið öðruvísi ef
mamma hefði ekki veikst, en við
verðum að reyna að takast á við það
eins og hún gerði með æðruleysi sínu
og jákvæðni og þakka fyrir allan
þann tíma sem við áttum með henni.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Hún kvaddi með flugeldasýningu
og náði að lifa fram á árið 2011, sem
er táknrænt fyrir baráttuviljann sem
í henni bjó.
Hvíl í friði, elsku mamma,
Anton, Helga og Þorbjörg.
Elsku Dolla
Nú eru 20 ár síðan ég kynntist þér
fyrst og ég man það eins og það hefði
gerst í gær. Þú varst svo áberandi
falleg og þið hjónin bæði og þið tókuð
svo vel á móti mér.
Þú varst svo spennt þegar við Ant-
on fórum að búa saman í fyrsta sinn
og ekki síður þegar frumburðurinn
okkar hún Birta Rós fæddist. Þú
varst fljót að kíkja í geymsluna og
tína til gömul barnaföt og sængurföt.
Þú varst alltaf til í að passa börnin
fyrir okkur og líka þegar fram liðu
stundir og heilsan fór versnandi. Þá
hjálpuðust þið að, þú, Þorbjörg og
Steini.
Það er margs að minnast en eitt
stendur upp úr og það er hvað þú
varst alltaf ótrúlega kát og jákvæð
og hláturmild þrátt fyrir erfiðan
sjúkdóm. Ég hef aldrei heyrt þig
kvarta.
Það er okkur mikil huggun í sorg-
inni að nú líður þér vel og ert búin að
hitta hann Steina þinn.
Synir mínir hugsa mikið til þín og
tala við þig í bænum sínum á kvöldin.
Þorsteini Aroni áskotnaðist smá pen-
ingur í gær og sagðist hann að ef
hann gæti myndi hann helst vilja
kaupa sér nýja Dollu ömmu.
Elsku Anton minn, Helga og Þor-
björg, ég votta ykkur mína innileg-
ustu samúð og guð veri með okkur
öllum á þessum erfiða tíma.
Hanna Valdís.
Mín ágæta mágkona, Dolla, lést á
nýársnótt eftir mjög erfið veikindi,
má segja að hún hafi verið búin að
glíma við þennan sjúkdóm tæplega
hálfa ævi sína.
Ég kynntist henni fyrst við sér-
stakar aðstæður árið 1967, þá vorum
við í hestaferð með hestamanna-
félaginu Sindra og var verið að fara
yfir Mýrdalssand í ausandi slagveðri.
Þegar kom á miðjan sandinn var mér
sagt að fara í bíl sem fylgdi hópnum.
Nú bíllinn var þéttsetinn en mér var
holað niður í framsætið hjá Dollu.
Þetta var mikill heiður þrátt fyrir að
hún væri gegndrepa í regngalla, því
hún var glæsileg 17 ára stúlka, en ég
fermingarstrákur rétt að byrja að fá
hvolpavitið.
Sjálfsagt hefur þetta haft þau
áhrif að ég sótti mjög til Víkur á ung-
lingsárum og eignaðist síðan yngri
systur hennar.
Síðar eftir að við Agnes gerðumst
bændur í Hólmahjáleigu var fastur
liður að koma við í Norðurgarði 19,
þegar farið var á Hvolsvöll, þiggja
kaffi og spjalla, einnig fengu krakk-
arnir okkar oft pössun þar þegar var
verið að útrétta.
Það er mjög minnisstætt þegar
Dolla og Steini komu til okkar að
hjálpa við heyskap, það munaði vel
um hjálpfúsar hendur þegar mikið
var úti af böggum, þó ekki vildi dótt-
irin að mamma sín keyrði dráttarvél,
það kom ekki til mála.
Öll þessi og miklu fleiri samskipti
ylja um hjartarætur á þessum tíma-
mótum.
Það var mjög lærdómsríkt að
fylgjast með Dollu í sínum veikind-
um, alltaf jafn falleg, með allra glæsi-
legustu konum sem maður sér, já-
kvæð og hafði það bara gott og
ekkert amaði að hjá henni.
Það er mikill kostur að hafa svona
gott lundarfar.
Steini sinnti sinni konu af ein-
stakri alúð meðan kraftar hans
leyfðu, börnin hafa staðið sig sem
hetjur, frábært að fylgjast með
hvernig öll fjölskyldan stóð saman
við að reyna að hafa lífið sem eðlileg-
ast.
Ég votta móður hennar, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
systkinum mína dýpstu samúð.
Bergur Pálsson.
Dóróthea Antonsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Dó-
rótheu Antonsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og samúð
vegna andláts og útfarar
JÓNS JÓNSSONAR
frá Grundargili.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla Kristjánsdóttir.
✝
Látin er í Trelleborg, Svíþjóð, kær systir okkar og
frænka,
SIGRÍÐUR FJÓLA GUÐMUNDSDÓTTIR LEO,
Dista.
Blessuð sé minning hennar.
Systkin og frændsystkin.