Morgunblaðið - 10.01.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. JANÚAR 2011
Fyrsta minning mín
um hann afa minn var
um áramótin þegar ég, Hilmar,
Gunnar Karl og Gunnar Bjarki vor-
um í bílskúrnum hjá afa og ömmu
og vorum með stjörnuljós og þar
var afi að hjálpa okkur. Afi passaði
að við værum með hlífðargleraugu.
Eitt sumarið var mér boðið að
vera hjá afa og ömmu í nokkra
daga. Ég fór með þeim í Herjólf
ásamt Gunnari Bjarka. Afi fór með
mig og Gunnar Bjarka að gefa hest-
unum og gæsunum brauð og svo
fórum við að skoða kindurnar og
síðan fórum við líka á bryggjuna að
skoða skipin og þar sagði hann okk-
ur margar sögur af því þegar hann
var á sjónum. Á kvöldin spiluðu
amma og afi við mig, Gunnar
Bjarka og Gunnar Karl og höfðu
alltaf tíma þegar við báðum þau um
það.
Þegar ég fermdist í vor sem leið
þá komu afi og Nanna frænka deg-
inum áður og afa fannst ómögulegt
að geta ekki hjálpað til. Hann
spurði hvort hann mætti ekki
smyrja flatkökurnar en þarna vildi
afi hjálpa til við ferminguna mína.
Svona var afi. Ef hann gat eitthvað
gert þá fannst honum það alltaf
sjálfsagt.
Þegar afi hringdi þá spurði hann
alltaf um dýrin mín, Tátu, Smala,
Frikka og Púka.
Síðan missti ég Smala fyrir
tveimur árum og Tátu í haust og þá
spurði afi hvort við ætluðum að fá
annan hund en pabbi sagði nei. Þeg-
ar ég kom í desember þá spurði afi
hvort ég væri nokkuð búin að fá
mér nýjan hund og ég sagði já. Þá
sagði afi til hamingju með það og ég
bara takk. Síðan spjölluðum við um
hundinn. Að lokum samræðum
sagði afi: Láttu ömmu ekki vita af
þessu og svo hnykkti hann höfðinu
brosti og hló, sem hann gerði svo
oft þegar hann var að stríða ömmu.
Svona var afi æðislegur og góður.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og með
mér, minning þín mun alltaf lifa í
hjarta mínu. Guð geymi þig, elsku
afi minn.
Þitt barnabarn,
Gunnar Þorbjörn
Haraldsson
✝ Gunnar ÞorbjörnHaraldsson fædd-
ist í Vestmannaeyjum
21. apríl 1928. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja
fimmtudaginn 30.
desember 2010.
Útför Gunnars fór
fram frá Landakirkju
í Vestmannaeyjum 7.
janúar 2011.
Jónína Jórunn.
Ekki væri hægt að
hugsa sér betri afa en
þig, það hafa verið
forréttindi að hafa þig
svona lengi með okk-
ur. Og að fá að alast
upp í nánast næsta
húsi við ykkur ömmu.
Ég og þú höfum
brallað margt saman
frá því að ég fæddist.
Þegar ég var yngri
held ég að þú hafir
þekkt mig manna best. Þegar ég
kom í pössun til þín og ömmu, þá
nýttir þú þér keppnisskapið sem ég
hef og spurðir mig alltaf þegar ég
átti að fara að sofa, hvort við ættum
að fara í keppni um hvort myndi
sofna fyrst, og þar með var það
gulltryggt að ég fór beinustu leið
inn í rúm og var sofnuð á núll-einni.
Þegar ég var lítil fannst mér þú
sterkasti maður í heimi, þú gast allt,
lagað dótið mitt, kennt mér að hjóla,
þú leiddir mig á fyrstu fótboltaæf-
inguna mína þegar ég þorði ekki að
fara ein og þú huggaðir mig ef mér
leið illa.
Einnig fannst mér afi vita allt,
bíltúrarnir sem við fórum um helg-
ar, þar sem við byrjuðum niðri á
bryggju og þú kenndir mér nöfnin á
öllum bátunum í Eyjum. Með við-
komu í skýlinu þar sem þú keyptir
handa mér einn súkkulaðiglugga.
Eftir bryggjurúntinn fórum við að
skoða úteyjarnar og þú baðst mig
að nefna allar eyjarnar með nöfnum
og þú hjálpaðir mér ef ég mundi
ekki einhver nöfn. Takk, elsku afi,
fyrir allan þann fróðleik sem þú
deildir með mér.
Þú varst minn mesti aðdáandi og
lést engan heimaleik sem ég spilaði
fram hjá þér fara, lagðir bílnum þín-
um við völlinn og fylgdist vel með
gangi mála. Einnig varstu alltaf
með réttu orðin eftir leiki hvort sem
vel eða illa gekk. Takk fyrir stuðn-
inginn í öll þessi ár. Hann var ómet-
anlegur.
Á seinni árum eftir að ég flutti frá
Eyjum þá fann ég vel að fjarlægðin
gerir fjöllin blá, því fyrstu háskóla-
árin mín fannst mér voða erfitt að
vera svona langt í burtu frá ykkur,
en þú sagðir alltaf við mig að ef ég
væri hamingjusöm þá væri afi líka
hamingjusamur. Þú hafðir alltaf
réttu orðin til að hughreysta mig.
Áður en ég fór í Herjólf þá hringdi
ég í þig til að spyrja þig hvernig
væri í sjóinn, því ég treysti þér
miklu betur en starfsfólki Veður-
stofu Íslands. Oftast sagðirðu mér
að það væri lens og því myndi þetta
bara vera eins og að vera heima í
stofu að fara með bátnum, nema ef
það var virkilega vont í sjóinn þá
sagðirðu mér að það gæti verið smá
veltingur en ekkert sem ég myndi
ekki ráða við.
Þú varst alltaf jákvæður og
kenndir mér fljótt að ungt fólk eins
og ég ætti ekki að kvarta, þú minnt-
ir mig reglulega á það hversu gott
ég hefði það, svona heilbrigð ung
stúlka. Þú, elsku afi, áttir stóran
part í að gera mig að þeirri mann-
eskju sem ég er í dag, með allri
þeirri visku sem frá þér kom.
Minningarnar sem ég á um þig,
elsku afi, eru óteljandi, engin orð
geta lýst því hversu mikið ég sakna
þín.
Ég bið góðan Guð að gæta ömmu
og gefa henni styrk í sorginni.
Þín
Hanna Guðný.
Elsku afi okkar, það eru ófáar
minningar sem streyma fram. Fyrst
koma upp í huga okkar ógleyman-
legir bryggjurúntar þar sem þú
reyndir að vekja áhuga okkar á bát-
um sem lágu við bryggju í Eyjum.
Athygli okkar var þó meiri í bíl-
skúrnum þínum þar sem alltaf var
snyrtilegt og allir hlutir á sínum
stað. Í honum var ýmislegt hægt að
gera sér til skemmtunar. Þú áttir
ávallt til stjörnuljós sem við fengum
að kveikja á í skúrnum og þá rað-
aðir þú upp mörgum kertum í stig-
ann til að við gætum kveikt á þeim.
Sem börn þá er minning okkar sú
hversu smáar hendur okkar voru í
sterkbyggðum höndum þínum og
því er handabandið okkur mjög
minnisstætt. Aldrei kom það fyrir
að við hittum þig án þess að taka í
höndina þína og þegar við vorum
yngri var margoft farið með fingra-
vísurnar þar sem við þuldum upp
hvaða hlutverk hver fingur hafði og
margar fleiri vísur. Við systurnar
vorum ótrúlega stoltar af því að
hafa þig sem húsvörð í Hamars-
skóla alla okkar grunnskólagöngu
og ófá skiptin sem við komum við á
„skrifstofunni þinni“.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku afi, við kveðjum þig með
miklum söknuði. Hvíldu í friði og
takk fyrir allt.
Hrefna, Eyrún og Gunnar Karl.
Þá er Gunnar frændi, bróðir
mömmu, fallinn frá eftir erfið veik-
indi 82 ára að aldri. Það er svo sárt
að sjá á eftir yndislegu fólki þó það
sé orðið fullorðið. Þó að það eina
sem við vitum fyrir víst í þessu lífi
sé að við munum öll einhvern tím-
ann deyja, erum við aldrei tilbúin að
sleppa takinu af fólkinu okkar.
Gunnar og Jórunn voru mikill hluti
af lífi okkar systkina á Hólagötu 26,
það var alltaf svo gott að koma til
þeirra. Gunnar var barngóður mað-
ur, glettinn, hafði gaman af að segja
sögur og stundum var hann líka
smá stríðinn. Ég á svo mikið af góð-
um minningum frá öllum okkar
stundum saman, og man ég sér-
staklega hvað það var gaman að
koma til þeirra hjóna á Illugagötuna
þegar við vorum krakkar.
Gunnar veiktist fyrir um það bil
einu og hálfu ári, fór í stóra og
mikla aðgerð í júlí 2009 og var mikið
veikur en jafnframt var hann ákveð-
inn í því að hann væri ekki að fara
neitt. Svo síðasta vetur þegar hann
var kominn aftur á bryggjurúntinn
var maður aftur orðinn bjartsýnn
en svo kom í ljós í sumar að þessi
skelfilegi sjúkdómur hafði dreift sér
og ekkert hægt að gera. Þegar ég
fór í heimsókn til þeirra hjóna var
ljóst að þau tóku þessum slæmu
fréttum með miklu æðruleysi eins
og þeirra var von og vísa. Þau sögð-
ust vera búin að eiga góða ævi sam-
an og að svona væri bara lífið.
Minning um góðan dreng mun lifa í
hjörtum okkar um ókomna ævi.
Elsku Gunnar, hafðu þökk fyrir
allt og elsku Jórunn, Helgi, Halli,
Matta, Nanna og fjölskyldur, megi
Guð gefa ykkur styrk í þessari
miklu sorg.
Sofðu vinur vært og rótt
verndi þig Drottinn góður.
Dreymi þig vel á dimmri nótt
dýrð þíns Jesú bróður.
(Þorkell G. Sigurbjörnsson.)
Guðný Hrefna Einarsdóttir
og fjölskylda.
„Er nokkur leið fyrir gamlan sjó-
mann að koma í land?“ Þannig
hljóðaði umsókn Gunnars Haralds-
sonar um starf húsvarðar við Ham-
arsskóla í Vestmannaeyjum sumar-
ið1982. Umsóknin skar sig úr öllum
hinum og ég spurðist fyrir um
manninn. Alls staðar fékk hann hin
bestu meðmæli. Einstakt snyrti-
menni, samviskusamur, dagfars-
prúður, traustur, stundvís, reglu-
samur. Einhverjir efuðust um að vel
metinn vélstjóri til margra ára
mundi una sér í starfi húsvarðar í
grunnskóla. Ég ákvað að ráða
manninn og þar með hófst margra
ára farsælt samstarf okkar Gunn-
ars.
Bæði vorum við byrjendur í
starfi, hann í starfi húsvarðar, ég í
starfi skólastjóra. Ég var ung og ör-
geðja og sást ekki alltaf fyrir, hann
minn trausti bakhjarl og vinur sem
ávallt réð mér heilt. Saman lögðum
við línurnar um umgengni og
snyrtimennsku sem var í heiðri höfð
í Hamarsskóla. Daglega kom hann
við á skrifstofunni minni og saman
fórum við yfir það sem þurfti að út-
rétta eða gera þann daginn. Hann
sagði mér líka frá lífinu til sjós og
frá þeim tveimur hátíðum sem hann
hélt í heiðri, sjómannadeginum og
þjóðhátíðinni. „Já, Halldóra mín, oft
var það nú þannig að ég tók merki
sjómannadagsins úr jakkafötunum
til að næla í mig þjóðhátíðarmerk-
inu, meira voru jakkafötin ekki not-
uð.“
Gunnar var einstaklega natinn við
börnin í skólanum, þau báru virð-
ingu fyrir honum og hann sýndi
þeim væntumþykju og hlýju. Hann
opnaði skólann klukkan 7:30 á
morgnana og börnin komu inn í
hlýjuna og spjölluðu við karlinn. Ef
einhverjum nemendum varð á í
messunni með skemmdarverkum
eða óknyttum, hafði Gunnar lag á
að upplýsa málin og leiða til lykta á
farsælan hátt. Hann hafði næmt
auga fyrir líðan barnanna og lét vita
ef hann hélt að einhver væri skilinn
út undan eða yrði fyrir áreiti.
Gunnar hafði góða kímnigáfu og
gerði oft að gamni sínu, gerði stund-
um grín að eigin samviskusemi. Oft
blésu öflugir vindar í Eyjum og þá
átti hann það til að fara aukaferð til
að huga að skólanum. „Það mætti
halda að ég hefði áhyggjur af því að
skólinn slitnaði frá bryggju eins og
bátarnir eiga til að gera,“ sagði
hann og brosti í kampinn.
„Það var eins og að fá góðan
happdrættisvinning að fá þessa
vinnu,“ sagði hann stundum við mig.
Fyrir Vestmannaeyjar og Hamars-
skóla var það happdrættisvinningur
að fá þennan góða dreng til starfa.
Eftir að hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir, kíkti hann stundum til
mín í skólann, fékk sér í nefið og við
rifjuðum upp liðnar stundir. Hann
var líka fastagestur í jóla- og vor-
kaffi skólans og alltaf var hann jafn
áhugasamur um skólastarfið og gott
að hitta hann.
Síðast lágu leiðir okkar saman
þegar ég heimsótti hann á sjúkra-
hús Vestmannaeyja, þá var dregið
af mínum manni. Nú er hann allur
minn góði samstarfsmaður og fé-
lagi. Því miður get ég ekki fylgt
honum síðasta spölinn þar sem ég
er stödd erlendis.
Elsku Jórunn, börn, tengdabörn
og barnabörn, mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra. Ykkar
missir er mikill, en minningin lifir
um einstakan mann.
Halldóra Magnúsdóttir.
Það var árið 1986, sem ég kom til
Vestmannaeyja til að kenna, að ég
kynntist Gunnari Haraldssyni.
Ég, nýútskrifaður kennari, með
ungan son með mér og Gunnar
gamall sjómaður, þá húsvörður við
Hamarsskóla í Vestmannaeyjum.
Gunnar var nokkurskonar „afi“ okk-
ar allra, nemenda sem kennara.
Gunnar var einstakt ljúfmenni,
hann var réttsýnn og réttlátur,
handlaginn og úrræða góður og sér-
staklega laginn að leysa úr ýmsum
vandamálum sem stundum koma
upp þar sem hópar fjörugra barna
eru saman komnir. Og allt var þetta
gert á rólegu nótunum.
Þá þótti mér alveg magnað
hvernig Gunnar, langt á undan veð-
urfréttum, gat sagt til um lægð sem
var á leiðinni. Sagðist sjá það á
krökkunum!
Gunnar reyndist mér alveg sér-
lega vel, hvort sem það var að
stappa stálinu í mig, ungan og
óreyndan kennarann eða síðar að
róa sjómannskonuna ef veður voru
vond og eiginmaðurinn úti á sjó.
Alltaf átti Gunnar góð ráð og hlý
orð. Minnist ég hans með mikilli
væntumþykju.
Aðstandendum öllum votta ég
samúð mína og Gunnari Haralds-
syni þakka ég samfylgdina og góð-
mennskuna.
Hulda Karen Róbertsdóttir.
Elsku afi.
Þegar ég vaknaði
við skelfilegu hring-
ingu og fréttina um að
þú værir dáinn helltist
yfir mig sorg. Enginn veit hve lang-
an tíma maður fær hér á jörðu og
ég var alls ekki tilbúin til að kveðja
þig. Minningarnar frá því þegar ég
var 8-9 ára að byrja að æfa fótbolta
í FH koma upp í huga mér og hvað
ég var stolt af því að segja þér að
ég væri nú orðin markmaður í FH,
alveg eins og þú. Þú sagðir mér ófá-
ar sögurnar hvernig þið spiluðuð
heilu leikina inní ykkar vítateig á
malarvöllunum og frá öllum trébik-
urunum sem þið unnuð til. Sögurn-
Magnús Gunnarsson
✝ Magnús Gunnars-son fæddist á Eyr-
arbakka 16. ágúst
1923. Hann lést á
heimili sínu 14. des-
ember 2010.
Útför Magnúsar
var gerð frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði 29.
desember 2010.
ar um Hafnarfjarð-
arslagina á móti
Haukum þóttu mér
alltaf skemmtilegast-
ar og það kom auðvit-
að aldrei neitt annað
til greina en að byrja
að æfa fótbolta með
FH, ég vildi vera al-
veg eins og þú.
Þú hefur alltaf ver-
ið mín fyrirmynd og
minning þín lifir í
hjarta mínu.
Nú legg ég augun
aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Hvíl í friði, elsku afi.
Guðbjörg Gunnarsdóttir.
Þegar komið er að kveðjustund
og litið er tilbaka til tímans sem við
nutum með þér kemur ótalmargt
upp í huga. Oftast sátum við saman
og hlustuðum á hetjusögur úr bolt-
anum eða fórum í kartöflugarðinn
þar sem allir mættu og hálfgert
ættarmót myndaðist, Geir bróðir
þinn með sitt fólk og þú með þitt og
svo var borðað saman nesti í hinum
„legendary Dodgei“ sem þú og
pabbi keyptuð saman og voruð bún-
ir að breyta í flottan húsbíl sem öll-
um helstu þægindum. Við fórum svo
ótal ferðir um landið í bílnum sem
við munum aldrei gleyma.
Þegar komið var í heimsókn á
Ölduslóð sast þú iðulega fyrir fram-
an sjónvarpið að horfa á íþróttir og
það skipti engu máli hvaða íþrótt
það var þó það hafi nú oftast verið
fótbolti. Eurosport fékk að ganga
allan sólarhringinn heima hjá þér.
Síðustu árin hefur þú og Kári alltaf
verið hjá okkur um áramótin og þú
verður þar áfram í huga okkar núna
um áramótin sem og öll komandi
áramót í framtíðinni.
Nú ertu farinn á betri stað og
hvílir í friði með ömmu Ingibjörgu
sem þú hefur saknað sárt.
Þín afabörn,
Ingibjörg Lára, Guðbjörg
og Jónbjörn Magnús.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar