Morgunblaðið - 13.08.2011, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. ÁGÚST 2011
✝ Reynir Ax-elsson skip-
stjóri var fædd-
ur á Hellissandi
30. desember
1961. Hann lést
á Landspít-
alanum við
Hringbraut mið-
vikudaginn 3.
ágúst.
Foreldrar: Ax-
el Guðjónsson,
fæddur 17. janúar 1928, dá-
inn 3. febrúar 1998 og Jó-
hanna Davíðsdóttir, fædd 25.
apríl 1934. Systkini: Anna
Lísa Helgadóttir, fædd 10.
maí 1957, gift Agnari Hann-
dóttir, fædd 26. júlí 1984.
Barn þeirra er Emelía Hall
Stígsdóttir, fædd 7. júní 2009.
Sigurlaug Anna Reynisdóttir,
fædd 31. janúar 1985, sam-
býlismaður hennar er Ægir
Skjóldal Sigurðsson, fæddur
12. desember 1981. Barn
þeirra er Guðbjörg Erla Æg-
isdóttir, fædd 19. ágúst 2008.
Davíð Arnar Reynisson,
fæddur 27. ágúst 1988, sam-
býliskona hans er Ásdís Ósk
Guðbjörnsdóttir, fædd 12.
ágúst 1989. Barn þeirra er
Þórður Axel Davíðsson, fædd-
ur 9. maí 2009. Sævar Þór
Reynisson, fæddur 11. janúar
1997.
Reynir verður jarðsettur
frá Ingjaldshólskirkju, Hellis-
andi, í dag, 13. ágúst 2011 og
hefst athöfnin kl. 13.
essyni, fæddur 30.
júlí 1954, Heiðar
Axelsson, fæddur
15. júlí 1963,
kvæntur Sig-
urbjörgu K. Hilm-
arsdóttur, f. 21.
desember 1967,
Davíð Óli Axelsson,
fæddur 22. júní
1967, kvæntur Guð-
rúnu H. Elíasdótt-
ur, f. 29. júlí 1970.
Reynir lætur eftir sig eig-
inkonu, Guðbjörgu Jóns-
dóttur, f. 31. desember 1963.
Stígur Reynisson, fæddur 20.
desember 1982, sambýliskona
hans er Þuríður Hall Sölva-
Elsku pabbi minn, ég á svo
erfitt með að trúa því að þú sért
farinn. Ég á svo erfitt með að
trúa því að ég eigi aldrei eftir að
faðma þig eða tala við þig aftur,
að ég eigi ekki eftir að geta
hringt í þig til að segja þér hvað
dóttir mín er búin að vera bra-
sast þann daginn eða segja þér
frá hvernig mér gangi í skólan-
um eða bara ræða daginn og
veginn.
Þú varst svo ótrúlega góður
maður, svo góður pabbi, þú varst
alltaf til staðar þegar fólk vant-
aði hjálp eða bara vin. Þó sér-
staklega varstu góður við
mömmu og okkur börnin þín og
barnabörnin, þú varst alltaf dug-
legur að láta okkur vita hversu
mikið þú elskaðir okkur og hvað
við skiptum þig miklu máli, þú
varst stóri og sterki kletturinn
okkar.
Ég er þakklát fyrir allar okk-
ar yndislegu stundir sem við átt-
um saman og ég mun alltaf muna
eftir þeim, ég mun einnig vera
dugleg að segja dóttur minni frá
afa sínum, hversu mikið þú elsk-
aðir hana og hversu einstakt
samband þið tvö áttuð saman.
En þó svo að ég sjái þig ekki
þá veit ég að þú ert og verður
alltaf í kringum okkur, ég veit að
þú átt alltaf eftir að vaka yfir
okkur og gæta okkar.
Ég elska þig og sakna þín svo
mikið, pabbi minn.
Þín dóttir,
Sigurlaug.
Elsku Reynir, nú ertu farinn
frá okkur og finnst mér það
mjög óréttlátt.
Ég kynntist þér fyrst fyrir
u.þ.b 5 árum þegar ég og Davíð
byrjuðum fyrst saman. Ég man
að ég var fyrst mjög smeyk við
að hitta ykkur Buggu því ég var
svo hrædd um að ykkur myndist
ekkert lítast á mig. En ég get
sko alveg sagt þér það að betri
tengdaforeldra gæti ég ekki
hugsað mér.
Þegar ég varð ólétt þá urðuð
þið svolítið vonsvikin fyrst en
svo tókuð þið bara mjög vel í það
að verða amma og afi í annað
skiptið. Þú varst æðislegur afi og
frábær tengdafaðir. Þið hjálpuð-
uð okkur Davíð mjög mikið og
verður það seint fullþakkað.
Elsku Reynir, ég veit að þú
ert kominn á betri stað og líður
betur en þín verður ávallt sakn-
að.
Þín tengdadóttir
Ásdís Ósk.
Ég stend á ströndinni. Skip
hlaðið hvítum seglum leggur á
haf út í morgungolunni, ímynd
fegurðar og orku. Ég horfi á eft-
ir því, uns það hverfur eins og
hvítt strik, þar sem himinn og
haf mætast. Þannig er með
Reyni mág minn og vin, hann er
farinn í sína hinstu ferð. Reynir
Axelsson lést hinn 3. ágúst á
Landspítalanum eftir harða bar-
áttu við íllvígan sjúkdóm. Þrátt
fyrir erfið veikindi hélt hann
sínu striki ótrauður áfram eins
og alltaf, sannfærður um lífsins
tilgang, hreinskilinn, jákvæður,
trúr og sannur. Hann ætlaði sér
að sigrast á veikindunum, lifa
áfram í faðmi fjölskyldunnar og
framkvæma svo margt í nánustu
framtíð. En svona er tilveran.
Skyndilega er klippt á allt, sem
fyrir er, allar taugar, allt, sem
rétt fyrir skömmu var iðandi af
lífi – klippir eins og hendi sé veif-
að – allar vonir og óskir farnar
fyrir bí – og eftir standa minn-
ingarnar einar. Allt sem á sér
upphaf hefur einnig endi. Í sam-
skiptum fólks verður alltaf til
þráður. Þráðurinn er mismun-
andi að eiginleikum, allt eftir því
hverjir spinna. Reynir spann
sinn þráð, fullan af mannkostum
og einstökum eiginleikum sem
ég fékk að kynnast þau 35 ár
sem leiðir okkar hafa legið sam-
an. Hann var einn af sonum
þessa lands sem stundaði sjó-
mennsku nánast alla sína tíð og
lengst af sem stýrimaður. Hann
stýrði sínum fleyjum öruggum
höndum og stóð af sér allar þær
öldur sem brutu á.
Þegar Reynir var í landi átti
hestamennskan hug hans allan. Í
mínum huga var hann besti
hesta- og tamningamaður sem
ég hef kynnst. Fyrir hans tilstilli
hóf ég mína hestamennsku og
naut leiðsagnar hans og góðra
ráða. Meðal bestu stunda hans
var þegar hann þandi gæðinga
sína um grundir og greiða mela
og þá glaðastur í góðra vina hópi.
Reynir var einnig einstakur og
natinn fjölskyldumaður og lagði
mikið upp úr góðum samskiptum
við alla sína fjölskyldumeðlimi.
Ég kveð þig að sinni minn kæri
vinur og í raun er það mér erfitt
að rifja upp minningabrotin þar
sem mér finnst þú enn vera hér.
Biðjum þess að tár okkar megi
þorna við sólbjart skin hugljúfra
minninga um Reyni. Lífið sem
við höfum fengið að láni er stutt
en minningin um líf sem vel var
til vandað varir að eilífu. Sól mun
ætíð skína á ævi þína kæri Reyn-
ir. Hafðu þökk fyrir allt.
Þinn vinur,
Agnar Hannesson.
Elsku Reynir, í dag kveðjum
við þig.
Okkur finnst eins og tíminn
hafi ekki verið kominn til að
senda þessa kveðju til þín en við
fáum víst litlu um það ráðið.
Það er skrýtið og tómlegt að
hugsa til þess að þú komir ekki
til okkar með henni Buggu þinni
og þegar við förum á Hellissand
að heimsækja ekki Buggu og
Reyni eins og við erum svo vön.
Sagt er að tíminn lækni sár og
má það vel vera, en tíminn eyðir
ekki minningum og að því búum
við er tíminn líður.
Minningunni um góðan mann.
Elsku Bugga okkar, Stígur,
Sigurlaug, Davíð og Sævar,
tengdabörn og barnabörn, móðir
og aðrir ættingjar og vinir, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og megið þið fá allan þann
styrk sem þið þurfið á þessum
erfiðu tímum.
„Synir og dætur, vindurinn býður mér
að hverfa héðan. Ég er ekki jafnfús til
farar og vindurinn, samt verð ég að
kveðja. Við förumennirnir, sem leitum
jafnan hins fáfarna vegar, hefjum eng-
an dag, þar sem við gistum að kveldi,
ekkert sólris kemur til okkar, þangað
sem sólsetrið kvaddi okkur. Við ferð-
umst, meðan jörðin sefur. Við erum
fræ hinnar lífseigu jurtar, og þegar
blóm hennar opnast, kemur vindurinn
og ber okkur um jörðina. Synir og
dætur, nú ber stormurinn mig frá
landi, en ekki út í eilífan bláinn“.
(Spámaðurinn, Kahlil Gibran.)
Með kveðju til þín, elsku
Reynir okkar.
Þinn mágur og svilkona,
Rúnar Már Jónsson
og Heiðrún
Guðmundsdóttir.
Nú ert þú, stóri bróðir minn,
farinn, rifinn úr faðmi fjölskyld-
unnar langt fyrir aldur fram. Þú
skilur eftir skarð sem engin get-
ur uppfyllt, lífskrafturinn og
orkan sem ég upplifði frá þér var
einstök. Að þú skyldir ekki fá að
uppskera allt það sem þú vannst
að svo hörðum höndum á ég svo
erfitt með að sætta mig við, ég
get ekki skilið hvaða æðri til-
gangi það þjónar að taka þig svo
snemma úr lífinu. Þú áttir eftir
að gera svo margt og hafðir svo
miklar áætlanir um bátinn þinn
og hestana að þú hreinlega mátt-
ir ekkert vera að því að vera
veikur. Krabbameinið var bara
fyrirstaða sem þú ætlaðir þér að
yfirstíga. Afstaða þín og hvað þú
varst hreinskilinn gagnvart
veikindunum vakti öllum sem
þig þekktu aðdáun. Á sama tíma
og þú varst staðráðinn að yfir-
vinna krabbameinið gerðir þú
okkar grein fyrir því að lækn-
arnir töldu þetta ólæknandi
sjúkdóm og bjóst okkur undir
það versta. Við trúðum því og
vonuðum svo heitt að þú myndir
ná bata og við myndum hafa þig
mikið lengur hjá okkur. En nú
ertu farinn og eftir sitjum við
með sorgina og sáran söknuðinn.
Ég kveð þig, bróðir minn og
vinur. Minningarnar á ég eftir
og þær margar þegar við vorum
saman í stjórn björgunarsveitar-
innar og stóðum þar þétt saman í
mörgum bardögum. Við fórum
líka í mörg útköll saman. Það var
ómetanlegt að hafa þig sér við
hlið því traustari mann er erfitt
að finna. Ég veit að vinur okkar
Páll Stefánsson er mér sammála
um að það þegar við þrír fórum
með gamla björgunarbátinn til
Hollands er með þeim betri
minningum sem við eigum sam-
an. Að við skyldum sigla á þess-
um gamla dalli alla leið í einum
rykk fannst Hollendingum alveg
einstakt og þeim fannst þetta
mikil hreystimenni sem komu
frá Íslandi. Okkur fannst þetta
ekki mikið mál en auðvitað hefði
ég aldrei treyst mér í þessa sigl-
ingu nema af því að þú og Palli
voruð með mér.
Við áttum margar góðar
stundir saman og sárast þykir
mér að þær verða ekki fleiri. Ég
verð að trúa því að þú sért að
fara að sinna mikilvægari verk-
efnum á öðrum og betri stað og
við munum hittast þar. Að lokum
bið ég guð að styrkja mágkonu
mína Guðbjörgu og börn,
tengdabörn og barnabörn í sorg-
inni.
Davíð Óli Axelsson.
Hann Reynir vinur okkar er
látinn úr illvígum sjúkdómi,
langt um aldur fram. Það virðist
einhvernveginn vera svo óraun-
verulegt, við vorum sem oftar
saman á landsmóti hestamanna,
nú síðast fyrir rétt um mánuði
síðan og varst þú þá fullur bjart-
sýni á að það tækist að koma í
veg fyrir krabbameinið.
Reyni kynntist ég fyrir rúm-
um þrjátíu árum er við vorum
saman á sjó á síld frá Hornafirði.
Tókst þar strax með okkur mik-
ill vinskapur, sem hefur varað
alla tíð síðan. Reynir varð hörku-
duglegur sjómaður og átti sjó-
mennskan eftir að verða hans
aðalatvinna, þó að hann hafi
bæði lært til bifvélavirkjunar og
til skipstjórnar. Hann var mikill
aflamaður og farnaðist honum
alla tíð vel á sjó, en fjölskyldan
og hestar áttu hug hans allan og
lék allt í höndunum á honum er
laut að hestum, bæði tamningu,
járningu og öðru; voru farnar
margar hestaferðirnar saman og
voru þær flestar farnar vítt og
breitt um Snæfellsnesið.
Yfirleitt var nú farið að tala
um það snemma vetrar að fara
einhverja ferð um sumarið, en
svo er fór að vora þá sagði Reyn-
ir oftast: „Ég er búinn að finna
fína og skemmtilega leið“ og svo
bara ekkert meira um það, held-
ur var hann búinn að skipuleggja
ferðina frá a-ö, oft um vikuferðir
eða lengri og við hin bara fylgd-
um með og aldrei klikkaði ein
einasta ferð og voru þær hver
annarri skemmtilegri.
Minnist ég sérstaklega ferða
okkar á Löngufjörur, sem voru
nú oft inni í ferðunum. Í eitt
skiptið gerðist þar nokkuð
óvenjulegur atburður er við vor-
um í blíðskaparveðri að ríða fjör-
urnar. Birtist þá ekki allt í einu
þyrla fyrir framan okkur, skiptir
þá engum togum að stóðið fælist
og tekur á rás upp í land og var
þá uppi fótur og fit til að ná hest-
unum saman aftur, og tókst það
nú að lokum eftir margar byltur
og þeysireið. Komumst við að því
löngu seinna að þarna var á ferð-
inni ljósmyndari nokkur sem tók
margar góðar myndir af okkur,
sem sjá má á plakötum og mynd-
um víða um land.
Ekki veit ég hvernig við för-
um af án þín, kæri vinur, sem
varst alltaf aðaldriffjöðrin í þess-
um ferðum okkar fjölskyldn-
anna. Með þessum fátæku línum
kveðjum við þig að sinni, minn
kæri vinur.
Elsku Bugga, Sigurlaug, Stíg-
ur, Davíð, Sævar og Jóhanna
mín, missir ykkar er mikill en
megi minningin um góðan dreng
lifa með ykkur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Einar (Ninni),
Steina og synir.
Mig langar að minnast skip-
stjóra míns, vinar og félaga sem
verður borinn til grafar í dag.
Fyrir þrem árum var Reynir
ráðinn sem skipstjóri á Sægrím
GK 525, sem er gerður út af
Grímsnesi ehf. Ég fékk það
verkefni að sigla Sægrími til Rifs
á Snæfellsnesi þar sem Reynir
kom um borð ásamt syni sínum,
Stíg, til að taka við stjórn skips-
ins. Siglt var af stað í okkar
fyrstu veiðiferð saman, stefnan
tekin á skötuselsnet sem lágu
þegar fyrir í sjó. Þarna var hald-
ið af stað á sjó, á bát sem við
þekktum ekkert og með áhöfn
sem hafði lítið sem ekkert unnið
saman. Því var mikils virði að
hafa Reyni í brúnni. Hann var
góður sjómaður og skipstjóri og
tókst þessi fyrsta veiðiferð okk-
ar mjög vel. Áttum við eftir að
fara fjölda ferða saman eftir
þetta, frá Rifi en einnig frá
Njarðvík, þegar Sægrímur GK
var á þorskanetum á Faxaflóa.
Ég kynntist því Reyni ekki
aðeins á sjó sem skipstjóra held-
ur höfðum við einnig sama aðset-
ur í Keflavík þegar hvíld var á
milli róðra og tókst með okkur
vinskapur sem ég mun ætíð
meta mikils. Okkur gekk vel á
veiðum, Reynir átti mjög auðvelt
með að lesa í veðurspár, sem var
góður eiginleiki því við lentum
oft í vondu veðri á siglingu vegna
hægrar yfirferðar á sjónum
vegna smæðar vélar.
Var það áfall fyrir tæpum
tveim árum þegar í ljós kom
meinsemd í fingri sem þurfti að
skera af. En skipstjórinn lét
slíkt ekkert stöðva sig og hélt
áfram veiðum. Það var því reið-
arslag þegar önnur holskefla
reið yfir og Reynir varð að hætta
skipstjórn vegna þeirra með-
ferða sem hann þurfti að gang-
ast undir til að ná tökum á sjúk-
dómnum. Sannast þar máltækið,
að þegar ein báran rís er önnur
vís.
Ég kann Reyni og konu hans
miklar þakkir fyrir góð kynni
þessi ár og þá aðstoð sem þau
veittu mér, þegar nokkrir erfið-
leikar áttu sér stað í mínu lífi á
þessu tímabili. Ég fann stuðning
og þáði ráð frá þeim hjónum sem
ég þurfti á að halda og mun ætíð
minnast þess vinarþels.
Ég þakka Reyni Axelssyni
skipstjóra fyrir þessi ár okkar
saman. Ég verð á sjó þegar
hinsta förin hans verður farin en
mun fylgja honum í huganum.
Hvíl í friði, vinur, og megi höf-
uðáttirnar Norður, Austur, Suð-
ur og Vestur vernda þig og vísa
rétta leið. Votta ég fjölskyldu
Reynis mína dýpstu samúð og
megi Guð veita ykkur öllum
styrk í sorginni.
Þorgrímur Ómar
Tavsen, stýrimaður.
Reynir Axelsson
✝ Jórunn Andr-ésdóttir fæddist
í Hellukoti á Stokks-
eyri 16. nóvember
1916. Hún lést á
Dvalar-og hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 6.
ágúst 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Andrés
Ingimundarson,
f.16. apríl 1875, d.
13. júní 1960, og Jónína Jóns-
dóttir, f. 21. febrúar 1974, d. 30.
október 1958. Systkini Lóu voru
Jón, Kristmundur, Guðrún og
Margrét en þau eru öll látin.
Barnsfaðir Lóu var Þorsteinn
Óskar Guðbrandsson, f. 26. októ-
ber, d. 13. mars 1982, og er dóttir
þeirra Ester Þorsteinsdóttir,
maki Ingimundur Erlendsson, f.
23. júlí 1930, d. 7. febrúar 2003.
Dætur Esterar eru
a) Jónína S. Jóns-
dóttir, f. 12. mars
1964, dóttir hennar
er Ester Inga Al-
freðsdóttir, f. 1.
mars 1984, maki
Sigurþór Guðni Sig-
fússon, f. 18. júní
1983, synir þeirra
Anton Breki, f. 9.
desember 2007, d.
23. janúar 2009 og
Bergur Leó, f. 31. júlí 2010. b)
Lóa Björk Hallsdóttir, f. 7. mars
1972, maki Einar Þór Einarsson,
f. 30. júlí 1970, börn þeirra Dag-
ur Andri, f. 18. maí 1998, og Sól-
veig Halla Einarsdóttir, f. 1.
ágúst 2002.
Jórunn (Lóa) verður jarð-
sungin frá Stokkseyrarkirkju í
dag, 13. ágúst 2011, og hefst at-
höfnin kl. 11.
Elsku besta amma, nú er
komið að kveðjustund sem er
samt svo erfið þó að þú hafir
lifað í tæp 95 ár.
Þú varst yndisleg amma og
hafðir svo margt að gefa. Ég á
þér svo margt að þakka, hversu
vel þú hugsaðir alltaf um mig
og hversu gott var að alast upp
hjá þér.
Það var frábært að alast upp
á Stokkseyri, vera í fjörunni frá
morgni til kvölds, fá að vera í
barbie-leik alla helgina án þess
að þurfa taka saman og þú
stjanaðir við mig og mínar vin-
konur alla daga. Það voru líka
ófá skiptin sem ég fékk að
hjálpa þér við það sem þú varst
að gera, t.d. fékk ég oft að
hjálpa þér við kleinubaksturinn
en ég fékk alltaf það hlutverk
að snúa, ég mátti aldrei steikja
því að þú vildir ekki að ég
brenndi mig en það var nú
stundum erfitt að hlýða því og
margoft spurði ég en þér var
ekki haggað.
Þegar ég varð eldri og var
flutt til Reykjavíkur þá var ég
dugleg að koma í heimsókn og
kom oft með vinkonur mínar
með mér því að sveitaböllin
heilluðu og ekki amalegt að vita
að það var alltaf hægt að fara
til ömmu og gista. Á föstudags-
kvöldum var spilað fram á nótt
og oft voru vinkonur mínar al-
gjörlega búnar á því en þú
varst alltaf jafn hress og kát,
farið var á sveitaball á laug-
ardagskvöldið og svo voru
sunnudagsmorgnarnir mjög
eftirminnilegir því að þá komst
þú hlaupandi upp stigana með
heimsins bestu flatkökur, ný-
bakaðar með smjöri sem lak út
um allan diskinn og eitthvað að
drekka með, bara yndislegt að
vakna svona.
Elsku amma mín, ég vil
þakka þér fyrir að hafa verið
partur af lífi mínu og að mað-
urinn minn og börnin mín hafi
fengið að njóta þess að eiga þig
að og það eru margar minn-
ingar sem við eigum um þig.
Þú varst algjör perla og ég á
ennþá afmælispeninginn sem
þú gafst mér og ég ætla að
kaupa mér perlufesti sem mun
þá alltaf minna mig á þig.
Takk fyrir að hafa veitt mér
og mínum ást, umhyggju og
gleði. Minning þín er ljós í lífi
okkar.
Með hjartans kveðju,
Lóa Björk (Lóa þín).
Jórunn
Andrésdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku besta langamma.
Við munum alltaf sakna
þín því að þú varst alltaf svo
góð við okkur og vildir okk-
ur alltaf það besta.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Gulldrengurinn þinn og
sólargeislinn þinn,
Dagur Andri og
Sólveig Halla.