Morgunblaðið - 13.08.2011, Síða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. ÁGÚST 2011
Það er eins og
sólin skíni og allt
verður svo hlýtt og bjart þegar
þessi litla manneskja birtist,
herbergið fyllist af brosi með
spékoppum, augun glitra eins
og tvær litlar tjarnir á sumar-
degi og dillandi hláturinn kitlar
eyrun okkar. Þessi verður
minningin þegar ég hugsa um
litlu frænkuna mína, Evu Lynn,
um ókomna tíð.
Mínar dýpstu samúðarkveðj-
ur til Arons stóra bróður, Guð-
rúnar Olgu mömmu þeirra og
Keith pabba hennar, afa í Espi-
gerðinu og afa og ömmu í Kali-
forníu.
Gæti þín nú englar og góðar
vættir, elsku litla frænka.
Sigrún Guðgeirsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Guðrún, Keith og Ar-
on, það eru engin orð til á svona
stund. Guð veiti ykkur styrk og
stoð á þessum miklu sorgartím-
um.
Sofðu nú vært, vinur minn kær,
vakir á himni stjarnan þín skær.
Verndar hún litla ljúflinginn minn,
leiðir í draumheiminn inn.
Vinurinn minn vakir ei meir,
vængjuð er nótt og mildur er þeyr.
Veit ég að stjarnan verndar í nótt
vin minn svo hann hvíli rótt.
✝ Eva LynnFogg fæddist í
Reykjavík 12.
ágúst 2005. Hún
lést af slysförum 3.
ágúst 2011.
Útför Evu Lynn
fór fram frá Bú-
staðakirkju 12.
ágúst 2011.
Þar kyssir sólin bjarta
brá.
burtu er nóttin grá.
Gott er að lifa, leika og
fá
ljúfar stundir angri frá.
(Höf ók.)
Íris Ósk og
Magnús Kári.
Í dag kveðjum
við Evu Lynn sem var ein af
barnahópnum okkar á Garða-
borg. Hún var í elsta árgangi
leikskólans og átti að hefja
grunnskólagöngu nú í haust. Við
höfum verið svo lánsöm að hafa
kynnst henni og haft hana hjá
okkur sl. þrjú ár. Eva Lynn var
skapandi og fannst fátt eins
skemmtilegt og að teikna og
mála. Margar voru stundirnar
með henni í listasmiðju þar sem
hún notaði hugarflug sitt á svo
frumlegan og glaðlegan hátt.
Þótt Eva Lynn hefði verið hlé-
dræg átti hún marga vini í
barnahópnum og tók virkan
þátt í því sem boðið var uppá í
leik og starfi skólans. Minningin
um ljúfa og góða stúlku lifir í
hjörtum okkar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús þér ég sendi.
Bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesú að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Elsku Keith, Guðrún Olga og
Aron Már, við sendum ykkur og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Megi
algóður Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Fyrir hönd starfsfólks leik-
skólans Garðaborgar,
Kristín Einarsdóttir.
Elsku Guðrún, Keith og Ar-
on, engin orð geta linað sárs-
aukann í hjörtum ykkar né látið
sárin gróa, en megi algóður guð
styðja ykkur og styrkja í þess-
ari miklu sorg og gefa ykkur
styrk til að læra að lifa með hon-
um.
Megi minningar um elsku fal-
legu dóttur ykkar og elsku fal-
legu systur, Evu Lynn, lýsa upp
myrkur sorgar ykkar.
Mamma, ekki gráta mig, ég veit þú
saknar mín.
Mig langar að vera hjá þér og þerra
tárin þín.
Ég fékk aldrei að sjá þig og blíðu
brosin þín,
Guð vantaði lítinn engil og kallaði mig
til sín.
Segðu pabba að ég elsk’ann því
pabbi á líka bágt,
faðmaðu hann fyrir mig og hvíslaðu
ofurlágt.
Segð’onum frá stjörnunni sem á
himnum skærast skín,
kennd’onum að þekkja hana því hún
er stjarnan mín.
Núna áttu lítinn engil sem vakir yfir
þér,
ég passa líka pabba, segðu honum
það frá mér.
Það eru hér svo margir sem þykir
vænt um mig,
fjöldi fallegra engla sem gæta mín
fyrir þig.
Tendraðu lítið kertaljós til að lýsa þér
til mín,
láttu á leiðið mitt hvíta rós, það
læknar sárin þín.
Þegar sorgarinnar skuggi dvín, þá
muntu minnast mín
og tár þín verða gleðitár því ég verð
ávallt þín.
(Höf. ók.)
Við biðjum þess stöðugt að
huggunarljós guðs megi lýsa yf-
ir ykkur, einnig til afa Gústa
sem bjó í næsta húsi og átti allt-
af eitthvað gott í gogginn og afa
og ömmu í Ameríku og systkina
ykkar og fjölskyldna þeirra og
langömmu á nesinu og allra
þeirra sem eiga bágt.
Helga og Ágúst.
Það var engin eins og Eva
litla Lynn. Það kviknaði á sól-
inni þegar hún birtist. Geislandi
glókollur, sem arkaði grönnum
fótleggjum upp tröðina með
pabba sínum til að líta við í
heimsókn í „Silfurhúsið“ eins og
hún kallaði heimili okkar. Bæði
hún og Keith gengu hratt enda
bæði miklir hlaupagarpar. Og
þau voru bestu vinir og félagar.
Samband þeirra var einstakt,
eitt lítið fallegt ævintýri. Keith
var svo natinn við hana og hún
var svo ánægð og glöð með hon-
um. Hún átti til að segja honum
hvenær hann átti að tala ensku
og hvenær íslensku því hún vildi
hafa skipulag á hlutunum í lið-
inu þeirra. Hún var lítill heims-
borgari, bandarísk í aðra ættina
og íslensk í hina, auk þess sem
hún hafði dvalið langdvölum í
Svíþjóð þar sem pabbi hennar
var í sérnámi í augnlækningum.
Hún var eldsnögg, klár, glett-
in og gersigraði alla sér eldri í
„Memory“. Hún varð strax vin-
kona og jós af sínum fjársjóð-
um. Samræðugóð, góðlátlega
stríðin og gleðigjafi.
Gaman er að ganga á fund
við gleði þína
og láta hana á sálu sína
sumarlangan daginn skína.
(Jóhannes úr Kötlum).
Miskunnarleysið er algert við
sviplegt fráfall litla augasteins-
ins. Það er ekkert sem gerir
mann jafn berskjaldaðan og
dauði barns. Það er ekki hægt
að sigrast á sorginni eins og
mótherja. Sorginni verður að-
eins breytt á löngum tíma, úr
sársauka í djúpan skilning á líf-
inu. Hugur okkar er með Keith,
foreldrum hans og bróður og
móður og bróður Evu Lynn.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar
nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum
lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðmundsson.)
Magnús, Sigríður
og Elísabet
En hvað lífið getur verið
hverfult. Eina stundina ríkir
hamingja og gleði sem síðan er
svipt í burtu á einu augabragði.
Eftir stendur einstaklingurinn
með fangið fullt af óbærilegum
sársauka og sorg. Þetta er það
sem við fjölskyldan höfum upp-
lifað síðustu daga, ásamt vini
okkar Keith, eftir sorglegt frá-
fall lítils engils sem við kynnt-
umst og höfðum þá ánægju að
deila lífinu með.
Eva Lynn var fyrir vin okkar,
Keith, lífið sjálft. Við höfum not-
ið nærveru þeirra feðgina og
fjölskylda okkar myndað með
þeim djúpa vináttu.
Eva Lynn og dóttir okkar,
Guðrún Edda, náðu vel saman
hvort sem það var í leik inni eða
úti á trampólíninu. Skemmtileg-
ar eru minningarnar frá síðustu
jólum þegar þær vinkonurnar
skreyttu jólatréð saman. Við
hjónin höfum dáðst að sambandi
þeirra feðgina og Keith sem föð-
ur, alltaf til staðar og tilbúinn að
leika og hugsa um dóttur sína.
Elsku Keith, Guðrún Olga og
Aron, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur, megi kærleiksljósið
umvefja ykkur. Minningin um
Evu Lynn lifir að eilífu í hjört-
um okkar og huga.
Erla og Sigurður Óli.
Í dag hefði Eva Lynn orðið
sex ára og við fylgjum henni til
grafar. Tilfinningum verður
ekki lýst og orð verða fátækleg.
Þessi fallega, lífsglaða stúlka
með bláu augun og löngu augna-
hárin. Ómótstæðileg.
Fáar stúlkur á hennar aldri
hafa ferðast eins og Eva Lynn.
Alltaf jafn dugleg og aðlögunar-
hæfni hennar aðdáunarverð.
Eva Lynn talaði þrjú tungumál,
var oft fámál í fyrstu, en síðan
kom grallarinn með spékoppana
í ljós. Minningin, er frænkurnar
kvöddust um daginn, stífmálað-
ar og skælbrosandi, er okkur af-
ar kær.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefur allt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
ó, svo veit í alnægð þinni
einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan gjör huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Hvíl í friði, elsku Eva Lynn.
Ágúst Óskar
Gústafsson, Jórunn
Einarsdóttir og börn.
Eva Lynn Fogg
Gunnar J. Friðriksson var
farsæll forystumaður í ís-
lensku atvinnulífi áratugum
saman. Hann var í fram-
kvæmdastjórn Vinnuveitenda-
sambands Íslands frá árinu
1970 og formaður þess á ár-
unum 1985-1989 á miklum um-
brotatíma í atvinnulífinu þegar
ítrekaðar tilraunir voru gerðar
til þess að ná jafnvægi og stöð-
ugleika í efnahagslífinu við
erfið skilyrði. Forystumenn
vinnuveitenda á þessum árum
lögðu á sig mikið erfiði í samn-
ingum og samskiptum við
verkalýðshreyfinguna og ríkis-
valdið og smám saman mynd-
aðist jarðvegur fyrir þjóðar-
sáttina sem markaði upphafið
að miklum framförum í at-
vinnulífinu á 10. áratug síðustu
aldar.
Gunnar var ósérhlífinn í
störfum sínum fyrir Vinnuveit-
endasambandið þrátt fyrir að
vera kominn af léttasta skeiði
þegar hann gegndi for-
mennsku. Hann var réttsýnn
og velviljaður maður, yfirveg-
aður og náði með ljúfri fram-
komu sinni vel til þeirra sem
unnu með honum og hann
þurfti að semja við.
Gunnar var mikill hugsjóna-
maður fyrir hönd íslensks at-
Gunnar Jósef
Friðriksson
✝ Gunnar JósefFriðriksson
fæddist í Reykjavík
12. maí 1921. Hann
lézt á Landakots-
spítala 3. ágúst
2011.
Sálumessa og út-
för Gunnars Jósefs
fór fram frá Krists-
kirkju, Landakoti,
11. ágúst 2011.
vinnulífs og hafði
þann metnað að
Íslendingar stæðu
jafnfætis ná-
grannaþjóðunum á
sem flestum svið-
um. Gunnar var
einn af áhrifa-
mestu hvatamönn-
um inngöngu Ís-
lands í EFTA,
opnunar markaða
og nútímavæðing-
ar atvinnulífsins sem forystu-
maður í Félagi íslenskra iðn-
rekenda.
Gunnari var iðnaðurinn og
framgangur hans kær og hann
vissi sem var að hvorki iðn-
aðurinn né þjóðin myndu geta
náð ásættanlegum árangri með
því að starfa áfram í skjóli
óhóflegrar tollverndar. Hann
var mikill baráttumaður fyrir
góðri samkeppnisstöðu ís-
lensks iðnaðar og atvinnulífs-
ins í heild og óþreytandi að
leita að nýjum upplýsingum og
rökum máli sínu til stuðnings.
Fólki þótti gott að vinna
fyrir Gunnar og með honum.
Hann var hvetjandi og sann-
gjarn og hafði ánægju af um-
ræðum fram og til baka um
þau málefni og viðfangsefni
sem fyrir lágu. Hann var laus
við hroka og setti sig aldrei á
háan hest gagnvart samstarfs-
mönnum eða viðsemjendum í
verkalýðshreyfingunni. Oft var
þó tilefni til að láta sér blöskra
eins og ástandið var.
Uppbygging lífeyriskerfis-
ins var Gunnari mikið hug-
sjónamál og hann lagði alúð og
orku í störf sín að lífeyrismál-
um. Þar vann hann af miklum
heilindum með forystumönnum
iðnverkafólks og sterk vinátta
skapaðist á milli þeirra. Í for-
mennskutíð Gunnars í Vinnu-
veitendasambandinu var m.a.
stigið það skref að greiða í líf-
eyrissjóð af öllum launum.
Gunnar var af þeirri kynslóð
forystumanna íslensks at-
vinnulífs sem þurfti að byggja
upp rekstur sinn í skjóli hafta
og handahófskenndra póli-
tískra afskipta. Þessir atvinnu-
rekendur máttu glíma við
margskonar fordóma í sinn
garð og fyrirtækja sinna.
Gunnar var sannarlega einn af
bestu fulltrúum þessarar kyn-
slóðar. Hann hafði þá framsýni
til að bera að sjá að grundvall-
arbreytingar yrðu að verða til
þess að atvinnulífið gæti dafn-
að og að þjóðin nyti ávaxtanna.
Íslenskt atvinnulíf stendur í
mikilli þakkarskuld við Gunn-
ar. Með hugsjónum sínum,
áhuga, eljusemi og orku ávann
hann sér almenna virðingu
allra þeirra sem kynntust hon-
um.
Vilhjálmur Egilsson,
framkvæmdastjóri Sam-
taka atvinnulífsins.
Mikill og einlægur vinur
okkar hjóna, Gunnar J. Frið-
riksson, er látinn. Hann var
þjóðþekktur maður, ekki síst
fyrir forystu sína meðal iðn-
rekenda og sat enda á Alþingi
um skeið. Kynni okkar hófust
hins vegar vegna tengsla okk-
ar beggja við Stokkseyri.
Hann var þar mörg sumur í
Vestra-Íragerði og kynntist
bæði landbúskap og sjávarút-
vegi. Benedikta Jónsdóttir frá
Íragerði, fyrri kona móður-
bróður míns, Péturs Daníels-
sonar forstjóra á Hótel Borg,
vann um tíma á heimili for-
eldra Gunnars og kom drengn-
um í sveit til foreldra sinna.
Gunnar, eða Dunni eins og við
kölluðum hann þá, kom oft á
heimili þeirra Benediktu og
Péturs og þar urðu okkar
fyrstu kynni. Honum fylgdi þá
þegar svo mikið gott – sterk
útgeislun mildi og göfgi, að ég
og börnin á heimilinu hlutum
að líta upp til hans, enda var á
hann bent sem fyrirmynd.
Þetta var allt rifjað upp,
þegar ég kom til starfa hér í
Reykjavík. Og eftir að við
hjónin fórum að eyða leyfum
okkar á sömu suðrænu slóð-
unum og þau Gunnar og Elín,
þá vorum við tekin inn í „Kan-
aríklúbbinn“, sem hittist æv-
inlega á laugardagsmorgnum í
Kaffitári í Kringlunni. Þar vor-
um við stundum eins og
„skuggaráðuneyti“ vikunnar
og ýmislegt til málanna lagt.
Gunnar var að sjálfsögðu
hreinskilinn og sannur, en
ætíð manna gætnastur í orð-
um, talsmaður tillitssemi og
umburðarlyndis. Fordóma
virtist hann ekki þekkja.
Ég var mörg sumur í sveit
hjá móðurforeldrum mínum í
Björgvin á Stokkseyri. Við
höfðum því báðir mikið yndi af
því að skreppa þangað austur
á góðum dögum. Við rifjuðum
upp nöfnin á húsunum og
minntumst litríkra persónu-
leika, sem höfðu sett svip á
mannlífið og það skipti okkur
litlu, þótt konum okkar þætti
skemmtilegra að ræða um eitt-
hvað allt annað í aftursætinu
Heima hjá þeim hjónum
nutum við Dagbjört, eiginkona
mín, einnig yndis unaðsstunda,
þegar Elín reiddi fram dýr-
legar veitingar og Gunnar
leiddi menningarlega sam-
ræðu. Við hjón höfum ekki átt
glaðari og hlýrri vini en þau
Elínu og Gunnar. Ég hugsaði
stundum um það, hve vel
Gunnar var heima í hinum
ýmsu greinum þjóðlífs og
þekkingar. Vegna veikinda
hafði hann ekki getað lokið
langskólanámi. En þessum
greinda og jákvæða manni
hafði lífið kennt svo margt,
sem engin próf geta borið vitni
um. Þar koma hugtökin trú,
von og kærleikur ekki síst við
sögu, og ég þekki ekki marga,
sem vísa Stephans G. á betur
við en Gunnar J. Friðriksson:
– Þitt er menntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða
hvassan skilning, haga hönd,
hjartað sanna og góða.
Íslenskt þjóðfélag hlýtur að
þakka fyrir hvern slíkan góðan
dreng. Við gerum það ekki síð-
ur og biðjum Elínu Kaaber,
börnum þeirra og fjölskyld-
unni allri styrks frá honum,
sem gefur okkur lífið og opnar
okkur nýjar, ómælanlegar
víddir þess við ævilok. Munum
öll orð sr. Matthíasar: Gott átt
þú sem grætur slíkan mann.
Þórir Stephensen.
Við fráfall Gunnars J. Frið-
rikssonar sækja á hugann
minningar um mikinn heiðurs-
mann. Ég var svo lánsamur að
kynnast honum á vettvangi
Vinnuveitendasambands Ís-
lands sem hann lét lengi njóta
krafta sinna, fyrst í stjórn og
framkvæmdastjórn og síðast
sem formaður samtakanna.
Gunnar var atvinnurekandi;
rak sjálfur myndarlegt iðnfyr-
irtæki og sat í stjórnum
margra annarra fyrirtækja.
Hann var lifandi í áhuga sínum
á framfaramálum hvers konar,
fylgdist vel með stefnum og
straumum erlendis og tók
virkan þátt í því að móta
starfsumhverfi íslensks at-
vinnulífs. Hann lét bæði til sín
taka á vettvangi iðnrekenda og
vinnuveitenda og var ósínkur á
tíma sinn í þeim störfum.
Hann var framsýnn og jarð-
bundinn, velviljaður og hlýr;
raunsæismaður og ekki gefið
um að heyja töpuð stríð. Þá
vildi hann heldur horfa framá-
við, hvernig best mætti vinna
úr erfiðri stöðu. Hann var
sannfærður um yfirburði
frjálsra viðskipta og einn
hvatamanna að aðild Íslands
að EFTA og auknu alþjóða-
samstarfi, ekki af því að það
gagnaðist atvinnurekstri sem
starfað hafði í skjóli viðskipta-
hafta heldur af því að það var
framtíðin, leið til bættra lífs-
kjara. Og þau yrðu aðeins sótt
og varin með því að fyrirtækin
fengju notið hliðstæðra starfs-
skilyrða og keppinautar er-
lendis. Fyrir þessu talaði
Gunnar alla tíð.
Gunnari var tamt að horfa á
viðfangsefni dagsins í sögulegu
samhengi. Hann þekkti vel at-
vinnusögu 20. aldarinnar og
leit svo til að Íslendingar
hefðu komist langt á stuttum
tíma en ræturnar væru að
sama skapi grunnar. Það væri
því þörf á að byggja upp inn-
viði, traust og sameiginlega
sýn á mikilvæg úrlausnarefni.
Þessi afstaða birtist í einörð-
um stuðningi Gunnars við upp-
byggingu lífeyrissjóðanna, sem
hann taldi einn mikilvægasta
lykilinn að samfélagssátt til
lengri tíma. Sameiginleg
ábyrgð atvinnurekenda og
launþega á rekstri sjóðanna og
getu þeirra til að greiða lífeyri
væri líkleg til að efla almennan
skilning á mikilvægi stöðug-
leika og arðsemi í atvinnulíf-
inu. Það þurfti í senn innsæi
og framtíðarsýn til að greina
þessa stöðu fyrir nær hálfri
öld.
Gunnar var glaðsinna, hlát-
urmildur og félagslyndur og
hófsamur í allri sinni fram-
göngu. Hann var gæfumaður í
einkalífi og naut stuðnings
sinnar góðu konu, Elínar
Kaaber, í öllum sínum verkum.
Það stafaði birtu af sambandi
þeirra, svo náið og traust sem
það birtist okkur samferða-
mönnum þeirra. Með Gunnari
er góður maður genginn sem
skildi eftir sig langt og giftu-
drjúgt dagsverk.
Þórarinn V. Þórarinsson.