Morgunblaðið - 19.08.2011, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. ÁGÚST 2011
✝ Ragna Ólafs-dóttir fæddist í
Neskaupstað 7. maí
1944. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
10. ágúst 2011. For-
eldrar hennar voru
Guðný Pétursdóttir,
f. á Höfða í Valla-
hreppi 31. júlí 1917,
d. í Neskaupstað 9.
desember 2009, og
Ólafur Guðmundsson, f. á Sveins-
stöðum í Hellisfirði 13. desember
1912, d. í Neskaupstað 11. desem-
ber 1983. Systkini Rögnu eru: 1)
Sigurbjörg, f. 15. desember 1941,
eiginmaður hennar er Gústaf
Berg Pálmason. 2) Stefán, f. 15.
ágúst 1947, eiginkona hans er Ást-
ríður Sveinbjörnsdóttir. 3) Mar-
grét, f. 31. janúar 1950, d. 7. sept-
ember 2006, eftirlifandi
eiginmaður hennar er Gretar
Reynisson.
Hinn 1. janúar 1966 giftist
Ragna Ögmundi Helgasyni, f. á
Sauðárkróki 28. júlí 1944. For-
eldrar hans voru Sigríður Ög-
mundsdóttir, f. 2. maí 1921, d. 19.
kennari við Melaskóla í Reykjavík
1968-83, yfirkennari við sama
skóla 1986-94, og skólastjóri þar
1994-2007. Ragna sat í stjórn
Stéttarfélags barnakennara í
Reykjavík 1971-73 og í stjórn
Sambands grunnskólakennara
1976-80. Hún var formaður Kenn-
arafélags Reykjavíkur 1981-83.
Ragna sat í varastjórn BSRB 1982-
85 og átti auk þess sæti í ýmsum
nefndum á vegum stéttarsamtaka
kennara. Hún var kynning-
arfulltrúi Kennarasambands Ís-
lands 1985-86 og formaður kynn-
ingarnefndar sambandsins
1987-89. Ragna var kjörin í stjórn
Kennarasambands Íslands og
fulltrúi í kjararáði sambandsins
1989-94. Hún var gjaldkeri þess
1991-94 og sinnti einnig ýmsum
trúnaðarstörfum. Ragna sat sem
fulltrúi Kennarasambandsins í
grunnskóladeild Norrænu kenn-
arasamtakanna (NLS) og var í
byggingarnefnd þess vegna end-
urbyggingar Kennarahússins við
Laufásveg. Ragna var einn af
stofnendum Úanna, æskunefndar
Kvenréttindafélags Íslands, 1968
og sat í dómnefnd Íslensku
menntaverðlaunanna frá 2009.
Útför Rögnu verður gerð frá
Neskirkju í dag, 19. ágúst 2011, og
hefst athöfnin kl. 15.
ágúst 2000, og
Helgi Einarsson, f.
2. maí 1912, d. 9.
janúar 1964. Börn
Rögnu og Ögmund-
ar eru: 1) Helga, f.
15. september 1965,
eiginmaður hennar
er Reynir Sig-
urbjörnsson, f. 11.
maí 1966. Dætur
þeirra eru Ragna, f.
20. október 1995, og
Þórhildur, f. 30. mars 1997. 2)
Ólafur, f. 15. febrúar 1976, unn-
usta hans er Vaka Ýr Sævars-
dóttir, f. 24. febrúar 1982. Sonur
þeirra er Ögmundur Steinar, f.
23. febrúar 2010. Sonur Ólafs og
fyrri konu hans, Nínu Ýrar Niel-
sen, er Ingimar, f. 17. júlí 2003.
Ragna varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri
1964 og lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands 1968. Hún
stundaði framhaldsnám í stærð-
fræði við KHÍ 1971-72 og Dan-
marks Lærerhøjskole í Kaup-
mannahöfn 1983-85. Ragna lauk
einnig leiðsögumannsnámi frá
Endurmenntun HÍ 2010. Hún var
Ég ætla að minnast móður
minnar, Rögnu Ólafsdóttur, í fá-
einum orðum. Af öllu því sem
hægt er að rifja upp þegar konan
sem gaf manni líf fellur frá, ætla
ég aðeins að minnast á tvennt.
Annars vegar er það réttlætis-
kenndin, sem hún þjálfaði upp í
mér frá blautu barnsbeini, og
hins vegar að hugsa aldrei of
lengi um góðar hugmyndir held-
ur koma þeim í framkvæmd fyrr
en síðar. Hvort tveggja eru eig-
inleikar sem allir ættu að leggja
rækt við.
Lífið er stutt og lítils virði ef
við gætum ekki réttar hvert ann-
ars í samfélagi manna og ann-
arra lífvera, og séum við sífellt
að slá því á frest sem við viljum
og þurfum að gera getur endað
með því að það sé of seint. Hvor-
ugt henti móður mína; hún stóð
vörð í orðum og gerðum um þá
sem minna mega sín og þegar
ljóst var að hún var haldin
ólæknandi sjúkdómi, gat hún lit-
ið um öxl og ekki séð eftir neinu,
en verið stolt af verkum sínum.
Nú, þegar haustar að, lít ég
um öxl og minnist hennar og
þeirrar gæfu að hafa verið barn-
ið hennar. Blessuð sé minning
móður minnar.
Helga Ögmundardóttir.
Mig skortir orð til að lýsa
Rögnu tengdamóður minni. Hún
var mér meira en bara tengda-
móðir, hún var vinkona, jafningi
og félagi en jafnframt fyrirmynd.
Mörgum þótti náið samband
okkar sérstakt, en við nutum
ávallt nærveru hvor annarrar.
Við Ólafur gátum deilt gleði okk-
ar og sorgum með Rögnu, bæði
saman og hvort í sínu lagi, fengið
hjá henni ráð og aðstoð; skjól og
hlýju.
Ragna var nokkuð vanaföst og
reglusöm kona, kunni vel við
hlutina í föstum skorðum en var
þó ekki hrædd við að takast á við
nýjar áskoranir. Heimilið var
hennar griðastaður og þar leið
henni best, ekki síst þegar stór-
fjölskyldan var þar samankomin.
Glæsileg var hún ávallt til fara
en laus við alla tilgerð. Barna-
börnin voru hennar líf og yndi,
augljóst var hversu stolt hún var
af þeim þegar þau náðu nýjum
áföngum, hvort sem það voru
viðurkenningar í námi hjá þeim
eldri eða fyrstu skrefin eða orðið
hjá þeim yngsta.
Með söknuði fyllum við tóma-
rúmið í hjartanu með ljúfum
minningum um magnaða konu.
Vaka Ýr Sævarsdóttir.
Aðeins örfáum dögum fyrir
andlát Rögnu systur minnar átti
ég við hana símtal. Þá var hún
hress og glöð í bragði og sagði
frá ferðum sínum um borgina
með ættingjum og vinum. Ragna
glímdi við mjög erfiðan sjúkdóm
en þetta lýsir henni betur en
flest annað. Hún vissi mætavel
að hverju stefndi en vildi lifa líf-
inu eins og kostur var, að gefast
upp var ekki inni í myndinni.
Ragna sótti sína helstu eig-
inleika til beggja ætta okkar.
Hún sótti reisnina og fasið til
Sigurbjargar ömmu okkar í föð-
urætt. Ákveðnina og þjóskuna
sótti hún til móðurættarinnar.
Hún var góðum gáfum gædd og
lá allt nám mjög vel fyrir henni.
Að loknu stúdentsprófi fór
Ragna í kennaranám og að því
loknu var grunnskólinn hennar
starfsvettvangur. Hún var kenn-
ari við Melaskóla, síðar yfirkenn-
ari og skólastjóri við sama skóla.
Störf hennar við skólann voru öll
á einn veg, einkenndust af metn-
aði og dugnaði sem hún bjó yfir í
ríkum mæli. Það kom því ekki á
óvart að hún veldist til stjórn-
unarstarfa í skólanum þó eitt-
hvað hafi ráðning hennar í stöðu
yfirkennara þvælst fyrir pólitík-
inni.
Þann tíma sem ég stundaði
nám við Kennaraskólann leigði
ég hjá þeim Rögnu og Ögmundi
mági mínum og þar hófum við
Ásta okkar búskap. Öll þau ár
bar aldrei skugga á sambúðina
og oft var glatt á hjalla. Þetta
var á þeim árum sem ungt fólk
hneigðist til róttækni. Stríðið í
Víetnam, herstöðin á Vellinum
og kvennabaráttan settu sitt
mark á umræðuna á heimilinu og
vorum við nokkuð sammála í
flestu þó stundum væri tekist á.
Ragna var mikil fjölskyldu-
manneskja, leið best með börnin
og barnabörnin í kringum sig.
Hún var höfðingi heim að sækja
og oft var gestkvæmt á Tóm-
asarhaganum. Þangað var enda
gott að koma og nú þegar litið er
til baka finnst manni að heim-
sóknirnar til þeirra Rögnu og
Ögmundar hefðu mátt vera tíð-
ari.
Það var Rögnu sár missir þeg-
ar Ögmundur lést og síðar sama
ár Margrét systir okkar, sambýl-
ingur þeirra á Tómasarhagan-
um. Slíkt setur mark sitt á fólk
en glaðværð Rögnu og lífsgleði
hafa eflaust auðveldað henni að
komast yfir missinn.
Að leiðarlokum er þakklæti
efst í huga. Þakkir fyrir árin á
æskuslóðunum heima á Norð-
firði og þá hvatningu sem Ragna
veitti mér sem og þakkir fyrir
sambýlisárin á Ljósvallagötunni
þegar hugsjónir voru efnishyggj-
unni æðri. Helgu og Óla og
þeirra fjölskyldum vottum við
Ásta okkar dýpstu samúð.
Stefán Ólafsson.
Við kveðjum frá Neskirkju í
dag Rögnu mágkonu mína.
Það var mikið áfall fyrir
Rögnu og fjölskylduna alla þegar
hún greindist með krabbamein í
janúar sl. og henni sagt að enga
lækningu væri að fá.
Ragna notaði tímann vel sem
hún átti eftir og gaf sennilega
meira af elsku sinni til ástvin-
anna en nokkru sinni fyrr.
Við vorum ungar þegar við
kynntumst. Hún kom í fyrstu inn
á heimilið okkar sem unnusta
Ögmundar bróður míns – falleg
og klár. Hún samdi sig að fjöl-
skyldunni og milli okkar allra
varð vinátta sem entist alla tíð.
Á námsárum mínum í Reykja-
vík gætti ég Helgu dóttur þeirra
hjóna þegar þau þurftu og naut
ég því heimilis þeirra. þangað
gat ég komið með vini mína og
allt var falt. Á þessum árum og
síðar höfum við átt saman marg-
ar góðar stundir hvort sem var
norðan eða sunnan heiða – í
gönguferðum um óbyggðir eða
heima við með fjölskyldum okkar
– oftast í gleði og alltaf lét hún
sig hafa það að Elvis væri með í
gleðinni – hún, djassarinn sjálf-
ur!
Ragna var ekki allra – en hún
var mikil fjölskyldumanneskja –
gestrisin og örlát – og vinir
hennar voru traustir. Hún var
mikill skipuleggjari og dreif í
hlutunum sem kom sér oft vel
þar sem eiginmaðurinn þurfti oft
langan tíma til umhugsunar. Fé-
lags- og menntamál voru henni
alltaf hugleikin og veit ég að aðr-
ir sem betur til þekkja skrifa um
það.
Ömmuhlutverkið var henni
kærast af öllu og ekkert tók hún
fram yfir það.
Við erum ósátt við að kveðja
Rögnu svo fljótt – en hugsum
með þakklæti til hennar fyrir all-
ar stundirnar okkar saman og
ekki síst fyrir þá miklu virðingu
sem hún sýndi minningu bróður
míns – eiginmanns hennar.
Bróðurbörnum mínum Helgu,
Ólafi og fjölskyldum þeirra send-
um við Ingimar innilegar sam-
úðarkveðjur – mikil er lífs-
reynsla þeirra á svo fáum árum.
Einnig sendum við systkinum
Rögnu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning Rögnu
mágkonu minnar.
Kristín.
Ástkær föðursystir mín,
Ragna Ólafsdóttir, er nú látin.
Við kveðjum hana með söknuði
en minningar um einstaka konu
skilja eftir gleði í hjarta.
Allt frá unga aldri þótti mér
Ragna mjög merkileg kona. Á
árum áður hitti ég hana ekki oft
þar sem ferðir fjölskyldu minnar
til Reykjavíkur voru ekki al-
gengar. En alltaf þótti mér jafn
gaman að koma á Tómasarhag-
ann og hitta frændfólk mitt þar.
Það ríkti ákveðinn ævintýraljómi
yfir því húsi í mínum huga og þá
sérstaklega konunni sem stjórn-
aði öllu þar sem fram fór. Ragna
var alltaf höfuð fjölskyldunnar
enda ákveðin og sterk kona.
Nú á seinni árum var ég þeirr-
ar lukku aðnjótandi að umgang-
ast frænku mína meira en áður.
Eftir að hún hætti að vinna tók
hún á móti okkur stúdentunum í
hádegismat á fimmtudögum. Það
voru ógleymanlegar stundir sem
ég átti með henni og börnunum
hennar í eldhúsinu á Tómasar-
haganum. Ég var í kennaranámi
á þeim tíma og það var ómet-
anlegt að setjast niður með svo
reyndri konu og ræða uppeldis-
mál. Við gátum setið klukkutím-
unum saman og rætt um skóla-
umhverfið og hún var óspar á að
gefa mér góð ráð. Það sem mér
þótt einna vænst um var hvað við
vorum oftar en ekki sammála.
Í apríl fyrr á þessu ári átti ég
yndislega kvöldstund með
Rögnu þar sem við sátum saman
í stofunni á Tómasarhaganum.
Við ræddum um lífið og til-
veruna, hönnun og listir, uppeld-
ismál og skóla og hún sagði mér
sögur úr sinni barnæsku. Sögur
sem munu nú eiga áfram líf og
mér þykir sérlega vænt um að
geyma.
Minningin um frænku mína er
sterk og mun án efa haldast
þannig um ókomin ár. Ragna var
sérlega glæsileg kona sem tekið
var eftir, hún var skemmtileg,
klár, hafði sterkar skoðanir og
var ekkert að fela þær, áhuga-
söm um hag annarra og það var
alltaf gaman að vera nálægt
henni. Ég veit að minningin um
einstaka móður, systur, tengda-
móður og ömmu mun hjálpa ykk-
ur í gegnum erfiða tíma, elsku
Óli, Helga, Sibba, pabbi og fjöl-
skyldur. Hugur minn og hjarta
verður hjá ykkur um ókomna tíð.
Gunnhildur Stefánsdóttir.
Hún kvaddi okkur á fallegum
ágústdegi. Sólin skein við voginn
og vindurinn stóð af norðaustri.
Ekki löngu áður hafði hún
skammast yfir norðaustanátt-
inni. Fannst nóg komið af veð-
urblíðu í borginni, nú mætti sólin
reka burt súldina heima. Hug-
urinn hvarflaði oft heim á Norð-
fjörð. Heim á Melana þar sem
hún fæddist og ólst upp, heim í
Garðshorn. Við höfum öll heyrt
sögur af Rögnu lítilli, bústnu og
bráðvel gefnu stelpuskotti sem
söng á sunnudögum fyrir fólkið á
Bjargi, elliheimilinu sem
langamma veitti forstöðu.
Rögnu svipaði mjög til lang-
ömmu. Þegar hún óx úr grasi
varð hún glæsileg og greind eins
og langamma, atorkukona með
sterka réttlætiskennd. Hún var
talskona þeirra sem hallaði á,
þeirra sem sólin náði síður til.
Ragna og mamma voru alla tíð
nánar og samgangur á milli
heimila var oft mikill. Haustið
sem Helga fæddist bjuggu þær
mæðgur hjá okkur á Mýrargöt-
unni. Þær systur skiptu með sér
vöktum í Bræðslunni og barna-
umönnun. Þegar pabbi fór í nám
til Reykjavíkur bjuggum við
saman á Skólavörðustígnum;
blankt námsfólk og tvær litlar
skottur í nágrenni við borgar-
skáld og bóhema. Seinna miðl-
uðu systur menningunni til
dætranna með leikhúsferðum.
Mamma saumaði á okkur Helgu
og við litum líka út eins og syst-
ur. Prúðbúnar litlar stelpur með
slaufur í hárinu. Ein ljós og ein
dökk eins og mæður okkar og
aftur þrjú ár á milli. Þannig
fluttust systraböndin á milli kyn-
slóða, en það er önnur saga.
Á sumrin hittumst við heima í
Garðshorni. Við fórum í berjamó
í fjallinu og sigldum á Grænafell-
inu í Hellisfjörð. Trillan drekk-
hlaðin af ömmukræsingum sem
stórfjölskyldan gæddi sér á í laut
á Sveinstaðajörðinni. Þær voru
ófár göngurnar sem við fórum í
fyrir austan. Ragna gekk fyrst og
rifjaði upp kennileiti. Við Helga
skottuðumst á eftir. Við þræddum
fjöllin fyrir ofan bæinn og geng-
um á Lollann eða yfir í Hellis-
fjörð. Þá óð Ögmundur með okk-
ur á bakinu yfir Norðfjarðará og
hljóp við fót, Rögnu fyrst og svo
okkur hinar, og síðan lá leiðin upp
brattann eða fyrir Búlandið.
Ragna og Ögmundur studdu
áfram við bakið á mér á göngunni
í gegnum lífið. Það var fyrir raus-
ið í Ögmundi og liðsinni Rögnu að
ég fór aftur í nám. Mikilvægi
menntunar var augljóst mál á
Tómasarhaga 12. Ragna reyndist
mér góð frænka og vinkona á ljúf-
um sem þungum stundum. Síð-
ustu ár hittumst við gjarnan í
„Þinghólsborgurum“ eða með
nokkrum frændsystkinum í há-
deginu á Tómasarhaganum. Þá
var mikið pælt og hlegið.
Sólin skein ekki alltaf í lífi
Rögnu. Þau voru dökk, skýin sem
stundum dró fyrir sólu en hún tók
erfiðleikum eins og öllum öðrum
verkefnum. Hún tókst á við þau
og gerði upp. Þegar við mamma
sátum með henni á kaffihúsi
nokkrum dögum áður en hún dó
sagði hún mér að þær systur
hefðu gert upp æskuna í samein-
ingu. „Við áttum góða æsku, þrátt
fyrir margt,“ sagði hún. Hún kaus
að muna það góða og talaði um að
hafa verið lánsöm manneskja. Við
erum ekki síður lánsöm sem feng-
um að njóta samvista við hana á
leiðinni.
Ég kveð frænku mína með
söknuði og þakka samfylgdina.
Guðný.
Vinkona okkar hjóna, Ragna
Ólafsdóttir, er látin, langt um ald-
ur fram, eftir harða og snarpa
baráttu við óvæginn sjúkdóm.
Eftir standa minningar um stór-
brotna konu, sem eftir var tekið,
hvar sem hún fór. Hávaxin, bein-
vaxin og grönn, með glettnisblik í
mógrænum augunum og brosið
ávallt skammt undan. Ragna var
skarpgreind, með gott skopskyn
og hlýja nærveru. Hún var vinur
vina sinna, trygglynd og raungóð.
Ragna starfaði sem kennari og
yfirkennari við Melaskóla, og síð-
ustu starfsárin var hún þar skóla-
stjóri. Leysti hún öll sín störf af
hendi af þeirri samvizkusemi og
dugnaði, sem einkenndi hana í öll-
um hennar verkum, og ávallt
gætti hún sanngirni ef setja þurfti
niður deilur eða leysa ágreinings-
mál, sem upp gátu komið.
Ragna og Ögmundur maður
hennar, eða Ömmi, eins og hann
var ávallt kallaður af vinum sín-
um, hófu búskap í leiguíbúð á
jarðhæð í húsi við Skólavörðustíg.
Fylgdi íbúðinni m.a. sú kvöð að
fóðra tvo ketti, Gunnar og Hall-
gerði, sem höfðu aðsetur í grunn-
inum undir húsinu. Kettir þessir
voru styggir og komu aldrei inn í
húsið, en voru heimtufrekir á
mat, sem þeir fengu niður um gat,
sem var í gólfinu við eldhúsvask-
inn. Höfðu Ömmi og Ragna mikið
gaman af þessum nábýlingum
sínum og sinntu þeim vel.
Af Skólavörðustígnum fluttu
þau hjónin, ásamt Helgu, dóttur
sinni, sem þá var barnung, á
Ljósvallagötu, þar sem þau höfðu
fest kaup á lítilli íbúð í fjölbýlis-
húsi gegnt gamla kirkjugarðin-
um. Nokkrum árum síðar keyptu
þau íbúð í gömlu húsi við Tóm-
asarhaga 12, þar sem þau bjuggu
á tveimur efri hæðunum, ásamt
börnum sínum, en í kjallaranum
bjó Greta, systir Rögnu, ásamt
fjölskyldu sinni, en þau byggðu
síðar við húsið og tengdu kjall-
aranum. Garðurinn við húsið var
stór og krafðist mikillar vinnu, en
Ragna var með græna fingur og
lagði mikla rækt við garðinn sinn.
Líf Rögnu var þó ekki bara
dans á rósum. Ögmundur greind-
ist með illkynja mein fyrir nokkr-
um árum og lézt af þeim völdum
vorið 2006. Var andlát hans
Rögnu mikill harmur. Og aðeins
nokkrum mánuðum síðar lézt
Greta systir Rögnu, en hún hafði
barizt hafði við krabbamein um
árabil.
Ekki löngu eftir lát Ögmundar
lét Ragna af störfum, enda kom-
in með réttindi til eftirlauna.
Hugðist hún sinna ýmsum hugð-
arefnum sínum og ekki sízt að
njóta efri áranna með börnum
sínum og barnabörnum, sem
voru hennar stærstu gleðigjafar
í lífinu. Stóð Ragna ásamt börn-
um sínum m.a. fyrir einstaklega
skemmtilegri og fróðlegri ráð-
stefnu í minningu Ögmundar á
síðastliðnu ári, sem lengi mun
verða í minnum höfð af þeim,
sem ráðstefnuna sóttu.
Með fráfalli Rögnu hefur enn
eitt skarðið verið höggvið í fjöl-
skyldurnar á Tómasarhaganum.
Við hjónin sendum ástvinum ein-
lægar samúðarkveðjur og biðj-
um Rögnu Guðs blessunar á nýj-
um slóðum. Megi hún hvíla í
friði.
Sigríður Ólafsdóttir.
Páll Sigurðsson.
Kær vinkona og samstarfs-
kona er látin. Við Ragna hófum
báðar störf í Melaskóla haustið
1968 og þar var okkar starfsvett-
vangur í nær 40 ár. Fyrsta mynd
mín af Rögnu: ung, falleg kona
með mikið, sítt, dökkt hár,
ákveðnar skoðanir og skelegg í
umræðu dagsins.
Margt hefur á dagana drifið
og margs er að minnast frá þess-
um árum sem við áttum saman í
skólanum og einnig eftir að
starfsferli okkar lauk. Framan af
voru samskipti okkar Rögnu að-
allega faglegs eðlis. Auk hefð-
bundinna kennslustarfa fengum
við tækifæri til að vinna að ýms-
um spennandi nýjungum og til-
raunaverkefnum í skólastarfinu
og síðar að vinna saman að
stjórnun skólans. Ragna var fé-
lagslynd og starfaði lengi fyrir
stéttarfélag sitt og einnig þar
áttum við samleið. Þessi sam-
skipti þróuðust smám saman í
nána vináttu sem styrktist enn
frekar eftir að við létum af störf-
um.
Við Ragna áttum margt sam-
eiginlegt. Eitt var dálæti okkar á
því sem danskt er. Þeim áhuga
deildu eiginmenn okkar með
okkur. Öll bjuggum við um tíma í
Kaupmannahöfn og þekktum
borgina vel. Okkur gafst tæki-
færi til að hittast þar nokkrum
sinnum og alltaf var það jafn gef-
andi og skemmtilegt. Þar eins og
heima nutum við þekkingar Ög-
mundar, eiginmanns Rögnu, á
sögu og bókmenntum sem hann
var óspar á að deila með okkur.
Ögmundur lést fyrir fimm árum,
langt um aldur fram. Síðasta
sameiginlega Danmerkurævin-
týri okkar Rögnu var fyrir þrem-
ur árum þegar við fórum á prjón-
anámskeið til Skals á Jótlandi,
já, eitthvað allt annað en við
höfðum verið að fást við og var
það einstaklega ánægjuleg upp-
lifun. Eftir dvölina á Jótlandi var
Kaupmannahöfn tekin með
pompi og pragt. Þessarar ferðar
minntumst við oft.
Ragna var glæsileg kona, það
sópaði að henni hvar sem hún
fór. Hún hafði ákveðnar skoðanir
á stjórnmálum og tók afstöðu
með þeim sem minna máttu sín,
alin upp í höfuðvígi sósíalismans
í Neskaupstað. Hún gat verið
ansi hvöss og stundum nokkuð
dómhörð ef því var að skipta.
Með árunum mildaðist hún í af-
stöðu sinni til þjóðmála þó sömu
stefnu hafi hún ávallt fylgt og
hjartað slegið með þeim sem
áttu undir högg að sækja.
Ragna tók örlögum sínum
með reisn. Hún vissi fljótt að
hverju stefndi og vildi standa
meðan stætt væri og gerði það
svo sannarlega. Hún lagði
áherslu á að að hreyfa sig og
komast út þó þrekið væri skert
og kvöldið fyrir andlát hennar
töluðum við saman í síma og ráð-
gerðum næstu kaffihúsaferð
ásamt Karenu daginn eftir. Sú
Ragna Ólafsdóttir