Morgunblaðið - 14.09.2011, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. SEPTEMBER 2011
✝ GuðmundurAlbert Elías-
son fæddist í
Skáladal í Aðalvík
6. mars 1923. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hrafnistu í
Hafnarfirði 8. sept-
ember 2011.
Foreldrar Guð-
mundar voru Elías
Albertsson bóndi
frá Hesteyri, f.
1897, d. 1972 og Halldóra Elín
Árnadóttir húsfrú frá Skáladal
í Aðalvík, f. 1889, d. 1962. Syst-
ur hans voru Jónína Tómasína,
f. 1915, d. 2002 og Ragnheiður,
f. 1917.
Hinn 26. desember 1949
kvæntist Guðmundur eftirlif-
andi eiginkonu sinni Ingibjörgu
Jónasdóttur, f. 3. febrúar 1926.
Foreldrar hennar voru Jónas
Sigurðsson sjómaður, f. 1904, d.
1962 og Ragnheiður Friðrika
stjóri við síldarsöltun en síðar
sem verslunarmaður og kaup-
maður til ársins 1995 er þau
hjón fluttust til Reykjavíkur.
Guðmundur var mikill mús-
íkant og byrjaði 12 ára gamall
að spila á munnhörpu og orgel
á dansleikjum á Hesteyri en
hann stundaði um tíma org-
elnám hjá dr. Páli Ísólfssyni.
Eftir að hann fluttist til Suður-
eyrar spilaði hann á harm-
onikku á dansleikjum þar og í
nágrannasveitum. Í fyrstu var
hann einn með nikkuna en síð-
ar stofnaði hann hljómsveitina
„Mummi og Bubbi“ ásamt fé-
laga sínum og léku þeir á dans-
leikjum víða um Vestfirði. Guð-
mundur tók virkan þátt í
félagsstarfi á Suðureyri. Hann
tók þátt í starfi leikfélagsins til
margra ára og einnig var hann
ötull stofnfélagi í Lionsklúbbi
Súgandafjarðar. Eftir að þau
fluttust til Reykjavíkur greip
hann í ýmis störf svo sem beitn-
ingu, handlang og störf á gisti-
heimili.
Guðmundur verður jarðsung-
inn frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 14. september 2011, og
hefst athöfnin kl. 11.
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 1893,
d. 1953. Guð-
mundur og Ingi-
björg eignuðust 2
börn. Þau eru:
Ragnheiður Björk,
f. 1958, gift Ágústi
Ágústssyni og Ell-
ert, f. 1965. Stjúp-
dóttir Ragnheiðar
og dóttir Ágústs er
Kolka Hvönn, f.
1998, móðir hennar er Fanney
Ósk Gísladóttir. Dóttir Ellerts
er Ingibjörg Aþena, f. 2004,
móðir hennar er Pálína Sigrún
Halldórsdóttir.
Guðmundur fluttist með for-
eldrum sínum og systrum 6 ára
til Hesteyrar en árið 1940 flutti
hann 17 ára til Suðureyrar við
Súgandafjörð þar sem hann bjó
mestan hluta ævi sinnar. Fyrstu
árin á Suðureyri starfaði hann
við sjómennsku og sem verk-
Við andlát Guðmundar Elías-
sonar kemur fyrst í hugann þakk-
læti, því hann var einstakur mað-
ur. Ég vil þakka honum allt það
sem hann gerði fyrir mig þegar
ég var lítill drengur. Hann og
Inga föðursystir mín bjuggu á
Suðureyri við Súgandafjörð mest
allan sinn búskap, og rak
Mummi, eins og hann var alltaf
kallaður þar, verslun ásamt öðr-
um, þegar ég kom í sumardvöl til
þeirra hjóna en það gerðum við
bræður flest sumur sem börn og
unglingar.
Mummi var alltaf jafn rólegur
og hjartahlýr við þá er komu í
heimsókn á Aðalgötuna, en Inga
og Mummi bjuggu á efri hæðinni
fyrir ofan verslunina. Oftar en
ekki var nikkan tekin upp og spil-
að á kvöldin eða sest við píanóið
og Inga með gítarinn, þá var
sungið og haft gaman, en þetta
var mikið tónlistarheimili og ég
get fullyrt að á heimili þeirra
komu flestallir sem komu á Eyr-
ina til að skemmta og því gesta-
gangur mikill. Þetta voru yndis-
leg sumur, Mummi var alltaf að
afgreiða í versluninni eða að af-
greiða skip sem voru að fara í
róður og fékk ég sem gutti að
sniglast í kringum hann með
vagninn sem notaður var við að
keyra kostinn í bátana.
Þegar ég var 9 ára gamall fór
ég með honum á æskuslóðir hans
til Hesteyrar, en þangað var farið
með trillu sem föðurbróðir minn
Jón Snorri hafði til umráða. Þetta
var löngu áður en þessi staður
var orðinn vinsæll ferðamanna-
staður og mikil upplifun að koma
á þennan afskekkta stað sem var
kominn í eyði, ekki nokkur sála
þar, en hann þekkti hvern stein
og hverja þúfu og ég fann hvaða
virðingu hann bar fyrir þessum
stað. Þetta voru yndislegar
stundir sem ég átti á Súganda og
fyrir það verð ég ævinlega þakk-
látur Mumma og Ingu frænku
hversu góð þau hafa verið við mig
og okkur bræður alla tíð.
Þegar þau fluttu suður, orðin
fullorðin og veikburða, þó sér-
staklega Inga, þá vorum ég og
Unnar bróðir svo heppnir að fá að
ráða Mumma í vinnu til okkar við
ýmis störf sem hentuðu honum
og fengum að njóta þeirrar sam-
viskusemi sem alla tíð einkenndi
hans framgöngu í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur.
Frændsystkinum mínum
Röggu og Ella og fjölskyldum
þeirra votta ég mína dýpstu sam-
úð og einnig minni góðu frænku
Ingu sem hefur verið mér mikils
virði í gegnum tíðina og bið Guð-
mundi Elíassyni blessunar Guðs.
Jónas Ragnarsson.
Elsku Mummi, þá er komið að
kveðjustund og þær eru margar
minningarnar sem leita á hug-
ann. Ég var ekki há í loftinu þeg-
ar ég kom fyrst á Suðureyri með
mömmu og pabba. En ferðirnar
vestur áttu eftir að verða miklu
fleiri og svo fór að ég fékk nokkr-
um sinnum að koma til ykkar
Ingu í sumardvöl, það var ynd-
islegur tími. Þú að spila á
skemmtarann eða nikkuna og
Inga á gítarinn, alltaf líf og fjör.
Svo fékk ég stundum að hjálpa til
í Suðurveri, það fannst mér held-
ur betur spennandi og þú alltaf
jafn þolinmóður við mig. Þið Inga
voruð mér svo góð og hafið æ síð-
an sýnt mér og fjölskyldu minni
einstaka góðvild. Þið tókuð svo
vel á móti Alla þegar hann kom
vestur með trilluna og þú labb-
aðir gjarnan niður á bryggju til
að taka á móti honum þegar hann
kom úr róðri, ekki fannst þér
verra ef hann var með steinbít í
soðið.
Vestfirska gestrisnin var þér í
blóð borin og þegar við Alli kom-
um með strákana í heimsókn á
Hátúnið þá fylgdir þú okkur allt-
af alveg út á plan. Góður maður
er genginn en minningarnar lifa
með okkur. Elsku Inga mín,
Ragga, Elli og fjölskyldur, við
Alli vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Ragnheiður Guðný.
Elsku Inga Sú (eins og ég kalla
þig alltaf) frænka, mikill er miss-
ir þinn við fráfall eiginmanns þín
hans Mumma og votta ég þér,
börnum ykkar, Röggu og Ella,
tengdasyni og barnabörnum
mína dýpstu samúð.
Mummi minn, ég var alltaf á
Súganda hjá ykkur Ingu eða frá 5
ára aldri og þið voruð eins og for-
eldrar mínir í mörg sumur. For-
eldrar mínir áttu svo marga
stráka, níu stykki, og þurftu að fá
smá frí á sumrin og þá vorum við
margir sendir í „sveit“ og reynd-
ar margir til þín og Ingu Sú.
Mummi minn þú varst alltaf
rosalega góður við okkur og lést
þér annt um okkur. Þú rakst
verslunina Suðurver á neðri hæð-
inni við Aðalgötuna og það voru
engin smá fríðindi sem fylgdu því
t.d. að fá litla kók í gleri eftir að
hafa hjálpað til við affermingu
flutningabíls með vörur. En alveg
sama hvað gekk á, þá varst þú
alltaf jafn skemmtilegur heima
fyrir, ég man alltaf eftir „flugvél-
inni“ sem þú bjóst til með vísi-
fingri og eltir mann um allt hús,
maður var svo spenntur og
reyndar skíthræddur þegar flug-
vélin hitti mann í kviðinn.
Ekki má gleyma því að þú
varst mjög músíkalskur, spilaðir í
öllum veislum og afmælum bæði
á orgel og harmonikku þó þú
værir frekar hlédrægur við að
koma þessum hæfileikum þínum
á framfæri og reyndar mjög ólík-
ur konu þinni þar.
Ég man aldrei eftir því að þú
hafir skammað mann með reiði,
sama hvað maður gerði af sér,
t.d. að stela harðfisk úr skreið-
arhjöllunum eða rabbabara úr
görðum fólks og upp kæmist um
mann, en þetta tvennt var okkar
aðalsælgæti. Þú varst alltaf svo
góður, en samt rosalega stríðinn.
Ég man svo vel þegar við vorum
við matarborðið og þú bentir eitt-
hvað út um gluggann og ég leit
þangað en á meðan stalst þú einni
kjötbollu af matardisknum mín-
um og það er í eina skiptið sem ég
fór að gráta út af þér, þú þóttist
fyrst ekkert vita hvað varð um
kjötbolluna, en þú skilaðir henni
reyndar strax aftur þegar þú sást
hvað ég tók þetta nærri mér.
Elsku Mummi, ég mun minn-
ast þín sem einhvers besta manns
sem ég hef kynnst á lífsleiðinni og
ég hef reyndar reynt að tileinka
mér það enda uppskerð þú eins
og þú sáir, eins og þú sagðir ein-
hvern tímann við mig.
Ég sendi Ingu Sú, börnum,
tengdasyni og afastelpunum
mína dýpstu samúð.
Saknaðarkveðjur,
Hermann Ragnarsson
(hálfgerður Súgfirðingur).
Mig langar að minnast og
kveðja minn einlæga vin Guð-
mund Albert Elíasson eða
Mumma eins og hann var oftast
kallaður af okkur í fjölskyldunni.
Mér hlotnaðist sú gæfa í æsku að
eyða flestum sumrum fram undir
fermingu hjá Ingu fænku og
Mumma í Súganda og mér fannst
þau vera eins og mínir aðrir for-
eldrar. Sama er að segja um aðra
bræður mína sem einnig voru
meira og minna fyrir vestan.
Eðlilega gátu þau hjón ekki haft
okkur alla í einu og þegar fram
liðu stundir var okkur komið fyr-
ir á sveitabæjum í Súganda. Við
Hannes vorum eitt sumar á Sól-
stöðum hjá Guðmundi Pálma og
Sigríði Kr., Guðmundur var í
Botni og Hermann á Norðureyri.
Við bræður eigum ógleymanleg-
ar æskuminningar og tengingu
við Súganda í gegnum þennan
tíma. Frá þessum árum sem ég
var á Suðureyri á ég eingöngu
bjartar minningar og veran á
þessu reglusama og góða heimili
hjá þeim sæmdarhjónum Ingu og
Mumma voru forréttindi. Seinna
þegar við Guðrún eignuðumst
okkar fjölskyldu, þá nutu okkar
börn líka þessara forréttinda og
fengu að fara í stutta sumardvöl á
Suðureyri sem styrkti tengslin
milli fjölskyldnanna og eru þetta
einnig ljúfar æskuminningar fyr-
ir þau.
Mummi minn, „einstakur“ er
orð sem lýsir þér best, þú varst
einstaklega vel gerður maður,
gegnheill, grandvar og stálheið-
arlegur, talaðir aldrei illa um
nokkurn mann en reyndir frekar
að sjá það jákvæða og skemmti-
lega í fari hvers og eins og hafðir
alltaf brennandi áhuga á því sem
aðrir voru að gera en vildir helst
aldrei tala um sjálfan þig. Þú
hafðir einstaklega góða nærveru,
þú varst mjög músíkalskur, frá-
bær harmonikuleikari, húmorísk-
ur og skemmtilegur. Mummi
minn, þú ert kvaddur með sökn-
uði en það sem mýkir þann sökn-
uð hjá aðstandendum er minn-
ingin um einstakan mann.
Ég er þakklátur forsjóninni
fyrir að hafa átt þess kost að vera
þér samferða allt mitt líf og um
leið fá að njóta þinnar umhyggju
og leiðbeininga í æsku þar sem
þú skammaðir mann aldrei held-
ur einungis leiðbeindir.
Við fjölskyldan kveðjum þig
með söknuði um leið og við vott-
um Ingu, Röggu, Gústa, Kölku,
Ella og Ingibjörgu samúð okkar
og Guð gefi þeim styrk.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þinn vinur,
Ragnar Gerald Ragnarsson.
Guðmundur Albert
Elíasson
✝ Geir Óskarssonfæddist í
Reykjavík 29. maí
1932. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 6. sept-
ember 2011.
Geir var sonur
hjónanna Magneu
J. Þ. Ólafsdóttur, f.
22. júlí 1898, d. 28.
maí 1988 og Óskars
Jónassonar, f. 6.
mars 1902, d. 12. október 1983 .
Geir var þriðji af fimm systk-
inum en þau voru: Garðar, Egill
og Þrúður Guðrún, öll látin og
Guðbjört Ástríður, búsett í Ástr-
alíu. Geir kvæntist Bjarndísi
Jónsdóttur 3. apríl 1954 og eign-
uðust þau 3 börn 1) Hrefnu, f.
22.október 1954, hennar maður
skírteini hans nr. 138. Hann fór
síðan á sjóinn, fyrst var hann
skráður á Fjallfoss árið 1948, þá
16 ára gamall. En þegar strand-
ferðaskipið Súðin var seld til
Austurlanda fjær sigldi hann
með henni. Hann var svo á
norskum skipum og sigldi loks
til Ástralíu þar sem hann dvaldi
í eitt ár. Þaðan kom hann heim
og vann ýmis störf, mest við
akstur bifreiða, m.a. hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur. Eftir
1964 starfaði hann aðallega við
bifreiðaviðgerðir og tók sveins-
próf í bifvélavirkjun 1980. Síðan
sérhæfði hann sig í viðgerðum á
vélhjólum hjá Harley Davidson í
Milwaukee í Bandaríkjunum og
starfaði við viðgerðir á þeim hjá
Lögreglunni í Reykjavík þar til
hann hætti störfum vegna ald-
urs.
Útför Geirs fer fram frá
Seljakirkju í dag, 14. september
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
er Birgir Pétursson
og eiga þau tvo
syni, Óskar og Geir
og eiga þeir hvor
sína dótturina. 2)
Magneu Júlíu, f.
1.júlí 1959, hennar
maður er Einar
Már Gunnlaugsson
og eiga þau fjögur
börn, Gunnlaug
Þór, Bjarndísi Sif,
Þorbjörgu Rán og
Stefaníu Eir. 3) Jón Bjarna f. 19.
janúar 1961, hans kona er
Ragna Jóhanna Magnúsdóttir
og eiga þau þrjú börn Andra,
Elsu og Lilju.
Geir hafði alla tíð mikinn
áhuga á flugi og byrjaði ungur
að læra svifflug. Síðan tók hann
einkaflugmannspróf og var
Þegar ég var að alast upp
bjuggum við fjölskyldan við Suð-
urlandsbrautina í gömlu einbýlis-
húsi með áföstum bílskúr. „Múla-
kampurinn“ var minn heimur og
þar var allt að gerast. Þarna bjó
allskonar fólk og varla leið sá dag-
ur að lögregla eða slökkvilið kæmi
ekki æðandi til að bjarga ein-
hverju fyrir horn. Á þessum tíma
var pabbi með „Bílaverkstæði
Geirs Óskarssonar“ í bílskúrnum
og gerði þar við bíla fyrir Pétur og
Pál. Það voru forréttindi að hafa
pabba svona aðgengilegan alla
daga þó að ég væri oftar en ekki
upptekinn við að klifra í nýbygg-
ingum, kveikja bál eða brjóta rúð-
ur í húsum sem átti að fara að rífa.
Þó að mamma væri heima á
þessum árum og heimilið mið-
punktur alls, var oft sem ég var að
fylgjast með pabba vinna, rífa vél-
ina úr WV bjöllu eða skipta um
bremsur í blöðru-Skoda. Þá fékk
ég oft að hjálpa til við að pumpa
bremsur eða halda við eitthvað
þegar þörf var fyrir fleiri hendur.
Pabbi var alltaf þolinmóður og
tilbúinn að leyfa mér að fylgjast
með.
Í mínum huga var pabbi ofur-
hetja sem hafði flogið flugvélum,
ferðast sem sjómaður um allan
heim, unnið við uppsetningu há-
spennumastra á Kambabrún og
keyrt strætó. Pabbi var líka mikill
tækniáhugamaður og yfirleitt á
undan öllum að kaupa nýjustu út-
varps- eða sjónvarpstækin. Hann
hafði áhuga á bíómyndum og
stundum fórum við tveir saman á
bíó þegar færi gafst.
Á sumrin var alltaf farið í ferða-
lög innanlands. Mamma og pabbi
pökkuðu þá öllum viðlegubúnaði í
stóran seglpoka sem settur var á
toppgrind bílsins. Pabbi lagði mik-
ið upp úr því að vera með allan
búnað til viðgerða. Þó eitthvað
óvanalegt bilaði á leiðinni gat
pabbi yfirleitt lagað allar bilanir
bæði fyrir sig og jafnvel aðra sem
lentu í vandræðum.
Í fjölskylduboðum og þar sem
fólk kom saman var pabbi hrókur
alls fagnaðar og sá yfirleitt spaugi-
legu hliðina á flestum hlutum.
Pabbi fór að vinna hjá lögregl-
unni við að gera við mótorhjól árið
1976 og vann við það út starfsæv-
ina. Hann tók sveinspróf í bifvéla-
virkjun og fór í sérnám til USA í
viðhaldi Harley-Davidson mótor-
hjóla. Það var nú ævintýri að
fylgjast með honum gera við lög-
regluhjólin og ég fylgdist með eins
og áður. Þó að ég væri farin að
læra trésmíðar á þessum árum fór
ég oft í hverri viku í heimsókn til
pabba á verkstæðið.
Pabbi var traustur, glaðlyndur
og úrræðagóður maður. Honum
þótti mamma og fjölskyldan vera
það sem mestu máli skipti. Pabbi
veiktist alvarlega af krabbameini
fyrir fjórum árum en náði bata eft-
ir aðgerð. Fyrir mánuði síðan upp-
götvaðist að meinið hafði tekið sig
upp og var þá ekki undan því kom-
ist. Þrátt fyrir veikindin missti
pabbi aldrei glaðlyndið og tók því
sem að höndum bar með jafnaðar-
geði.
Hans verður sárt saknað.
Jón Bjarni Geirsson.
Það var fallegt haustkvöldið
þegar tengdapabbi lauk sinni lífs-
göngu og lagði upp í sína hinstu
för. Sólsetrið varpaði rauðgullnum
bjarma á sjóndeildarhringinn og
geislar kvöldsólarinnar dönsuðu á
Kópavoginum er hann sofnaði
svefninum langa á líknardeildinni
Rjóðri. Hann var umvafinn fjöl-
skyldunni þetta síðasta ævikvöld
en í faðmi hennar leið honum æv-
inlega best.
Tengdapabbi var einn sá
geðprúðasti og ljúfasti maður sem
ég hef kynnst. Hann var spaug-
samur, glettinn og gamansamur
og þó svo að hann hafi oft á tíðum
hlegið manna mest að eigin
fyndni, var ekki hægt annað en að
hrífast af grallaraskapnum í Geir.
Hann var hrókur alls fagnaðar á
mannamótum og naut þess að
segja sögur og sveipa þær ævin-
týraljóma. Samfylgd okkar Geirs
hófst á löngu ferðalagi um Evrópu
þegar ég var einungis 18 ára göm-
ul og nýbyrjuð með einkasynin-
um. Ekið var um fallega dali þar
sem skógi vaxnar hlíðar veittu
skjól fyrir veðri og vindum og árn-
ar Mósel og Rín runnu saman í
eina. Farið var upp á hæstu tinda
og útsýnið af Schilthorntindi í
Sviss, þar sem ekki ómerkari mað-
ur en James Bond háði baráttu við
fjandmenn sína, er mér enn í
fersku minni. Þar var ekki frítt við
það að við Geir værum ögn loft-
hrædd á hátindinum og allar göt-
ur síðan höfum við tekist á um
hvort okkar átti pollinn á gólfi
kláfsins sem bar okkur fram af
snarbröttum klettabeltum áleiðis
niður í dalinn. Í bjórgarðinum í
München bragðaði ég bjórinn í
fyrsta skipti með tengdapabba og
í hinni ógleymanlegu borg, Roten-
burg í Þýskalandi, gekk ég um
stræti og torg á ferðalagi lífsins
með Geir. Oft yljuðum við okkur
við minningar frá þessari ferð og
rifjuðum upp ferðasöguna aftur
og aftur.
Nú hefur Geir lagt upp í annað
ferðalag með nýjum ferðafélögum
um grösuga dali og tún. Þar renna
árnar saman í eina og tindarnir
gnæfa himinhátt í fjarska og þar
veita skógi vaxnar hlíðar skjól fyr-
ir veðri og vindum. Þar stendur
hann nú ferðbúinn með nesti og
nýja skó tilbúinn að takast á við
ferðalag til framandi landa.
Það er ætíð þungbært að
kveðja eftir langa og farsæla ferð.
Geir vil ég þakka samfylgdina
gegnum árin og óska honum góðr-
ar ferðar um ný heimkynni.
Blessuð sé minning Geirs
tengdapabba.
Ragna.
Nú ert þú farinn, elsku afi okk-
ar og nafni. Þótt söknuðurinn sé til
staðar situr svo mikið eftir, marg-
ar góðar minningar. Þú, ásamt
ömmu, myndaðir hið fullkomna
athvarf fyrir barnabörnin þín. Það
var alltaf hægt að leita til þín, fá
hvíld og tilbreytingu sem hvergi
má fá nema hjá „ömmum og öf-
um“.
Afi var okkur góð fyrirmynd,
sem gat ávallt vakið áhuga á og
frætt okkur um hina ýmsu tækni.
Hvort sem það voru flugvélar,
Harley mótorhjól, bílar eða ann-
ars konar græjur. Áhugi hans og
þekking skein í gegn og smitaði út
frá sér. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með hvernig afi hélt
áfram að tileinka sér nýjustu
tækni fram á sín síðustu ár. Þó að
líkaminn hafi gefið eftir á endan-
um gagnvart óværu, eins og afi
kallaði það var ótrúlegt að sjá
hversu andlega sterkur hann var
allt fram á síðasta dag.
Afi, þú varst einstakur og
traustur.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar. Þínir dóttursynir og félagar,
Óskar og Geir.
Geir Óskarsson HINSTA KVEÐJA
Elsku afi,
Í lokin kemur kveðjan þessi
því komið er að hinsta dans.
Góður guð nú afa blessi
og gæti vel að sálu hans.
(RJM)
Minning þín verður ljós í
lífi okkar um ókomna tíð.
Andri, Elsa, Lilja og
Þórunn.