Líf og list - 01.05.1951, Page 10

Sveinn, segðu mér það góði, hvers vegna ertu
hér?
Hann var mjög óstöðugur og hafði auðsjáan-
lega ekki mikla leikni í því, sem kallað er jaí'n-
vægi. Eg tók eftir, að hann var forugur, og það
var gubb á frakkanum hans.
Hann ætlaði að detta, og ég tók um axlir hon-
um og hristi hann til. Hausinn var máttlaus og
slettist upp og niður.
Hvað er þetta maður, sagði ég og gerði mig
höstugan, hvur andskotinn er þetta, geturðu ekki
svarað?
Hik, sagði hann, hvu . . . hvur ert þú . . . pg vil
fá ... bjór.
Þú færð' engan bjór; það er allt lokað. En, hvað
kemur til, að þú ert hér svona illa til reika?
Eg vissi, að hann var enginn bindindismaður,
en hins vegar hafði hann talsverða tilhneigingu
til að breiða dálítinn virðuleik yfir persónu sína,
kannski meir en hún stóð undir. Og nú nýskeð
var hann orðinn ritstjóri æskulýðssíðunnar í dag-
blaðinu Sókn, en slíkri virðingarstöðu hafði hann
lengi sótzt eftir; það vissi ég. I>að hefur eitthvað
komið fyrir hann, hugsaði ég, það er alveg ómögu-
legt annað, það hefur eitthvað komið fyrir hann.
Hvernig stendur á þessu góði; þú sem ert trú-
lofaður fjallmyndarlegri prestsdóttur fyrir norð-
an? Hvað heldurðu hún segði um þetta? Og svo
las ég æskulýðssíðuna þína í morgun. I>ú sagðir —
að kommúnistar hefðu þegar leikið af sér á skák-
borði stjórnmálanna. Þannig geta ekki allir skrif-
að. Ekki nema þeir séu skáld líka — eins og þú.
Af veikum mætti lyfti hann aftur höfði, og
eitthvað skylt glampa kom í augu hans. Hann
þekkti mig.
La ... hik . . . lastu það?
Já, ég las það og fannst það gott. — Eg var að
segja þér, að' þannig gætu ekki allir skrifað.
Höfuðið seig aftur niður á bringuna. Eg hristi
hann meira.
Þú, sem verður kannski stórpólitíku's — seinna,
kannski ráðherra, láttu ekki nokkurn mann.sjá
þetta.
Hik . . . ég ska . . . skammast mín.
Þú þarft nú ekki að skammast þín fyrir neitt.
Ég get sagt þér, að ég þekki ekki virðulegri ná-
unga en þig, svona þegar þú ert edrú. Eins og
þú þurfir að skammast þín fyrir nokkuð, trúlof-
aður prestsdóttur fyrir norðan og nýorðinn einn
af ritstjórum Sóknar. Sókn er nú orðin það' stór-
blað, að þeir hefðu aldrei farið að velja neinn
meðalmann fyrir ritstjóra æskulýðssíðunnar.
Svona nánungi má ekki fara í hundana.
Eg ska . . . skammast mín, muldraði hann aftur
oní bringu sína, ég ska . . . hik.
Þegár ég ætlaði að teyma hann af stað og spurði
liann, livar hann ætti heima, varð' hann allt í einu
stjarfur, næstum óeðlilega, og leit á mig fjarræn-
um, óviðkomandi augum.
Farðu, sagði hann ekki mjög óskýrt.
Nei, sagði ég, ég skil þig ekki svona eftir um
hánótt.
Hik . . . ég vil hikk ekki þekkja þig.
Mér er nú sama um það, en heim skal ég
drösla þér. — Svona karlinn — þú sem skrifaðir
svo góða grein um kommúnista, þetta gæti bar-
asta eyðilagt allt saman.
Hik . . . ég er skáld . . . hik . . . ég skamm . . . ast
hik.
Já-já, Sveinn minn, þú ert bæði skáld og póh-
tíkus og þess vegna máttu ekki standa hérna.
Fa . . . farðu.
Ég fer ekki nema þú komir með mér, góði minn.
Mitt verk tók að’ gerast nokkuð erfitt. Þegar
ég ætlaði að teyma hann af stað, neituðu fætur
hans að fylgja eftir. Það var því ekki um annað
að ræða en að lempa hann dálítið meira.
En, hvað hefur komið fyrir þig, þú talar eins
og þú hafir drýgt eitthvað ódæð'i; hvað á það að
fyrirstilla? Og með hverjum várstu? Stungu þeir
þig af, bölvaðir óþokkarnir.
Já . . . haaa . . . nei.
Komdu nú með mér og sofðu úr þér.
Nhik . . . nei.
Ekki geturðu verið hér í nótt, þú sérð það
sjálfur.
Það var eins og það bráði aðeins af honum-
Hann fálmaði inn á sig og dró upp fleyg með
lögg í. Svo saup hann á. Þetta hressir hann, hugs-
aði ég'.
Hann gretti sig, en smátt og smátt réttist úr
honum, það færðist líf í einn líkamshlutann eftir
annan, brúnin lyftist, og það var næstum eins og
hann ætlaði að fara að leika pólitíkus þarna fyrir
mér. Með tiginni reisingu, postullegri rödd og
meðfylgjandi handaútréttingum hóf hann máls og
sagði:
Nú . . . nú holler ví partí.
Já, það skulum við gera, sagði ég, allshugar
feginn að nú mundi úr rætast, en hvar áttu heima?
Við . . . við fáum stelpur . . . pah.
Já, það gerum við, en hvar áttu heima?
10
LÍF og LIST