Líf og list - 01.05.1951, Blaðsíða 17

Strákur að austan og ég
Smásaga eftir Erling E. Halldórsson
ÞAÐ VORU MIKIL viðbrigði að koma í skól-
ann um lmustið. Allt sumarið hafði ég verið á síld,
vanizt söltum skvettum í andlitið, fengið fleiður
á hendux-nar, — einu sinni fór ég líka í land á
Þórshöfn. Þar lenti ég í slag og gekk lengi síðan
með glóðarauga og hönd í fatla, því að þumal-
putinn fór xir liði. Svo er allt þetta skyndilega
horl'ið' og næstum gleymt, minningin deyr meira
að segja frá manni í skólanum: Það er ógeidegt
að rifja upp fyrir sér ævintýri á sjó sitjandi við
hrufótt borð og einhver blaðrandi um eitthvað í
enskii málfræði við eyi’að á manni, og þessi und-
arlega lykt í vitum manns, þurr fýla, því að skól-
inn var í-eistur átján hundi’uð og súrkál. Og kenn-
arai-nir vonx glæir í íraman og höfðu aldrei á
sjó komið, æi, þeir voru leið'inlegir. Auðvitað vildi
ég ekkert með þá hafa. Eg fyrirleit þá og þetta
eilífa málæði þeii’ra um allt og ekkert, og kannski
fyrirlitu þeir mig líka. Nema ég féll í vor og sat
mi eftir í bekk, og áfram er lialdið að tala um
einhver lönd úti í heimi, sem ég nennti aldrei að
lesa um í fyrra.
Svo er mamma sí og æ að ota að mér bókunum.
Það þoli ég ekki. Ég hata allt svoleiðis, og mamma
er skelfing leiðinleg, þegar hún malar um bæk-
urnar og mig sem lækni. Mig langar ekkert til að
verða læknir. Mig langar ekkei’t til að' lesa þessar
bækur. Ég vil komast á sjóinn aftur, fara í land
á Þórshöfn og lenda aftur í slag. Og þetta segi
ég mömmu iðulega, en hún lætur sem hún heyri
það ekki og heldur svo áfram að nudda. Stundum
er eitthvað inni í mér, sem vih trúa nuddinu í
henni, en það j^ áreiðanlega ekki ég sjálfur. Skást
þykir mér að Imista á hana, þegar hún lýsir mér
sem lækni. Þá segir hún ég verði fínn maður, hafi
stóra, hvíta sjúkrastofu, — og biðstofan alltaf
þéttsetin. Æi, mér er annars alveg sama, hvað
mamma segir. Ég stelst út frá henni, þegar ég sé
mér færi og tek svo við skömmunmn á eftir.
Stundum fer ég út á völl, stundum upp í sund-
höll, en oftast niður á bar. Þar sitja ævinleea ein-
hverjir strákar, sem mað'ur þekkir. Ég seai beim
sögur af sjálfum mér á siónum, og bess í rnihi töl-
um við um kennarana og hegðun þeirra í morgun,
en skemmtilegast þykir þeim að heyra mig segja
frá kennslukonunni. Hún er gríðarlöng, mjaðma-
laus og gengur ahtaf með vaf um hnéð. Það þykir
strákunum séi’staklega fyndið. Svona löng kona
með vaf um hnéð? Skyldi hún vera að detta þar
í sundur? Og tímana byrjar hún ætíð með því að
snýta sér, síðan sezt hún. En um leið og hún sezt,
dregur lnin að sér annan stól og sviptir upp á
hann íætinum með vafið, en við höldum allir and-
anum niðri í okkur á meðan. Stundum kippist
kjóllinn svo hátt, að maður sér. .. . Þá verður
djúp og laumuleg þögn í bekknum.
Ég sat einn framan af í haust. Hinir strákarnir
litu mig hornauga, því að ég var nýr í þeirra hópi
og hafð'i fallið. En dag einn er lítill og loðinn
pjakkur kominn við hliðina á mér. Það þótti mér
slæmt — og þó! Hann var með stutt andlit og
stór, hvarflandi augu, þykkur í herðunum, og þess
vegna fékk ég álit á honum við nánari athugun.
Samt kunni ég ekki við, hvernig hann einblíndi á
kennslukonuna. Hún var að lýsa gljúfrum í Ame-
i-íku; hún hafði aldrei séð gljúfrin sjálf, og það
má heita kjarkur að ætla sér að lýsa því, sem
maður hefur aldrei séð. En pjakkurinn rnændi á
hana eins og hann biði eftir hvei-ju orði. Og ekki
held ég, að strákarnir mundu lilæja, ef ég færi að
lýsa fyrir þeim, hvernig kennslukonan sviptir löpp-
inni upp á stólinn, án þess að ég hefði séð það
sjálfur.
Meðan hún var að lýsa gljúfrunum, hnippti ég
í pjakkinn og segi:
„Hvaðan ertu?“
„Að austan“, segir hann án þess að’ líta á mig.
„Hvaðan að austan?“ segi ég. „Veiztu ekki, að
Austfii’ðir ná frá Langanesi að Papey í það
minnsta. Ég var nefnilega á síld í sumar“.
„Jæja?“ segir liann ósköp einfeldnislega, og um
leið fann ég, að hann bar mikla virðingu fyrir sjó-
manni eins og mér, xir því að hann gleymdi að
svara spumingunni, hvaðan hann væri. En ekki
leit hann á mig, heldur horfði án afláts á kennslu-
konuna.
„Einu sinni var ég líka í sveit“, segi ég. „Þar
var kálfur, og þú hefur úr honum augun“. Svo
hló ég.
En hann hló alls ekki, heldur umlað'i eitthvað
LÍF og LIST
17