Teningur - 02.12.1985, Blaðsíða 47

ortu um draumfarir og konur sem
hjúkruðu þeim. Þeir töluðu á alveg sér-
stakan hátt, gengu hoknir í úlpum og
seldu ljóðakver upp úr hliðartösku á
Mokka. Þetta fór í mig. Ég held það
séu fimm ljóð af tuttugu sem séu ein-
hvers konar árásir á þetta. Það voru
líka svo margir sem maður þekkti sem
voru ekki skáld eða listamenn í neinu
öðru en að vera skáldlegir og lista-
mannslegir. Það fóru margir illa út úr
þessu, menn sem settust niður og gerð-
ust skáld, sátu á Mokka eða drukku
rauðvín og voru alltaf með einhverjar
bækur í takinu, þóttust vera að gera
eitthvað — margir af þessum döguðu
illa uppi í lyfjasukki og svoleiðis veseni.
Það eru til hryggileg dæmi um það.
Megas lýsti þessu seinna, hvernig hann
var allur í þessari ímynd og hún var að
fara með hann.
Þetta át voðalega upp allt kreatívítet.
En ég er kannski heppinn að vera á
réttum aldri með þetta, því að þetta, að
vera Ijóðskáld og vera um leið hálfgerð-
ur bömm, gefa sjálfur út illa prentaðar
bækur, verða voðalega ofsóttur við að
selja þetta upp úr hliðartöskunni og
svona gráti nær yfir hlutskipti sínu —
það var sérstakur tónn við að segja
„ljóð“ eða „skáld“, einhver grátkonu-
tónn í þessu — þetta var búið að vera
lína; það var alveg sægur manna sem
var í þessu, menn sem maður hafði litið
upp til á menntaskólaárunum. Það er
margt sem blandast inn í þetta: skálda-
ímyndin, bóhemímyndin og svo líka ‘68
kynslóðarímyndin, róttæknin, andstaða
gegn borgaralegum hefðum, kjarnafjöl-
skyldunni og þessu, dýrkunin á að vera
bóhem og ferðast um fjarlægar deildir
jarðar, reykja hass og drekka rauðvín,
fara til Suður-Ameríku í leit að svepp-
um og allt þetta. Og það sem var álitið
allra verst, það sem átti að kyrkja alla
uppreisn og sköpun, það var að lifa
einhvers konar borgaralegu lífi, fjöl-
Líf
Ég hugsa um það hvernig ég hef hagað mér frá því í morgun og ég er
orðinn mjög þreyttur. Og hvernig á ég að haga starfi mínu á morgun?
Samt finnst mér nokkurt áhorfsmál hvort ég ætti nokkuð að vita af mér
fremur en ég vissi nokkuð af mér frá því snemma í ntorgun, en láta tímann
líða af sjálfu sér, ef ég þarf þá nokkuð að vita af því að lífið líði eða að ég
sé til.
Annað veifið hugsaði ég mér að ég skyldi fríska mig á kaffi, því ég fann
til hrolls, en það kólnaði hvað eftir annað, því ég gleymdi því jafnan þar til
einhvern tíma um síðir. Og enn er það kalt.
Mér er sama.
Ég hlýt að hafa haldið áfram að skrifa lotulaust í allan dag, en ég hef
ekki hugmynd unt á hve mörg blöð ég hef skrifað, og þannig hefur tíminn
ekki með neinu móti liðið, því ég veit varla til þess að ég hafi verið til.
Hvað varð þá um mig? Hvað varð um hamíngju mína? Hvað varð um
lífið yfirleitt? Hvert er líf mitt?
Ég veit það ekki. Líklega er það ömurlegra en orð fái lýst, ef það er
hvorki ríkt né fátækt. Ég finn aðeins að ég er dofinn. Það hlægir mig
jafnvel að hugsa um að mér finnist ef til vill eitthvað gott að hafa skapað.
Ég brosi að þessum fáránleika. Ég hef einhvern grun um að ég gæti hafa
skrifað eitthvað sem hafi eitthvert gildi, þar sem ég hef verið á valdi
einhvers æðri máttar, en hef þó ekki löngun né getu til að lesa það. Ég finn
aðeins að ég er útkeyrður, að ég er frávita í hugsun og mjög sljór. Ég
megna ekki meir en dragast að hvílunni, en án vilja, með hrolli, í lyktandi
peysu og í buxum sem límast við þvalan púnginn.
En er þetta líf?
Þetta er líklega Iíf sem aðeins skrælíngjar gætu lifað við? Ég læt mér
standa á sama um það að sinni, nenni ekki eða hef varla mátt til að vita
livað til er í því, en tek samt út kvalir af hugsunum um það. Ég held að fáir
mundu vilja lifa slíku lífi, og ef til vill þekkja fáir slíka reynslu? Ég veit það
ekki, og mér er einnig sama um það. Mér finnst ekki að ég vilji vita neitt í
þessum heimi. Mig lángar ekki til neins nema þess að vera saklaus af því
að hugsa. Ég lifi dapurlegu lífi þeirrar hugsunar sem nú skýtur upp
kollinum: að ég skuli aldrei hafa hugsað jafn meðvitað um ástand slíkrar
afvegaleiðslu og ég geri nú. En við það verð ég líka kaldur og rýninn. Og
er það ekki ljótt, að berja sjálfan sig sökum fyrir það líf sem manni er gert
að lifa?
45