Teningur - 02.12.1985, Síða 48

skyldulífi til dæmis. En ég er yngri,
þetta er búið að vera stíllinn í það mörg
ár að maður var að sjá ýmsa fara illa út
úr þessu, verða bara hallærislegir og
gamlir, fyrir utan það að ég vissi það
nteð sjálfan mig að ég þurfti að hafa
einhvern aga á mér vegna þess að ég
hafði hreinlega ekki nógan viljastyrk til
að vinna eitthvað skipulega annars. Ég
hafði trú á því þegar ég gerðist allt í
einu fjölskyldumaður í staðinn fyrir að
ferðast um alla veröldina og vera eitt-
hvað hóbó, að það myndi nýtast mér til
þess að vinna. Kannski speglast líka í
þessu að maður er að réttlæta fyrir sér
hlutskipti sitt með því að kveða niður
þessa bóhemaímynd. Það sem ég hafði
áhuga á að gera var að skrifa skáldsögu
og þá passaði þetta alveg því þá situr
maður bara við. Sest niður á morgnana
og vinnur allan daginn skipulega, kemst
ekkert upp með neitt annað, hefur
skyldum að gegna við fleiri en sjálfan
sig og getur ekkert farið á fyllirí þegar
manni sýnist.
En þetta liafði verið blómatími fjöl-
ritaskáldskaparins og það var hætt að
vera spennandi, orðið hallærislegt.
Loftrœsting er fyrsta sjálfsútgáfubókin
sem ekki er vélrituð og fjölrituð heldur
sett. Ég ákvað að hafa þetta forlagsnafn
— Örbylgjuútgáfan — í staðinn fyrir
„gefið út af höfundi" eða hvað það var
til að markera mig soldið frá þessu.
Síðan lield ég að þetta hafi dottið upp
fyrir þar til Medúsumenn fóru að gefa
út sjálfir...
— Petta er öðruvísi hjá þeim...
Já, það er öðruvísi. Þeir eru með
þetta sérstaka flipp sitt...
— Hvernig fór með skáldsöguna?
Ja, ég var ekkert búinn að gefast
endanlega upp þótt ég vissi að þessi
sem ég hafði verið með í takinu væri
vonlaus og þegar ég var kominn til
Kaupmannahafnar og farinn að sitja á
Konunglega bókasafninu fór ég bara að
skrifa aðra sögu, og það var Þetta eru
asnar Guðjón.
— Það hefur kannski farið eitthvað af
hinni sögunni í hana?
Það var nú lítið. En ég var í báðum
að taka fyrir grillurnar sem maður hafði
verið með sjálfur. í hinni sögunni voru
það strákar sem sátu einhvers staðar og
voru að bíða eftir að eitthvað gerðist.
Þeir vildu lifa þessu bóhemalífi og voru
alltaf að bíða — hvernig stendur á því
aö það gerist aldrei neitt? Voru að fara
í einhverja vinnu sem þeir höfðu ekkert
upp úr og þetta. Plottið í þeirri sögu var
að þeir ákveða að ræna bankabíl frá
Landsbankanum sem ég vissi að ók á
milli útibúanna. Alveg sama ídean og
var svo notuð í ÁTVR-ráninu. Og þeir
ætluðu að sitja fyrir þessum bíl niðrá
Vitastíg og bakka á bílinn og stökkva út
með nælonsokka yfir hausnum, hirða
sjóðinn. Þetta var ósköp lélegt og
leiðinlegt.
— Þegar þú kemur út, ferðu að beita
öðrum vinnubrögðum? Nálgast þetta
öðruvísi?
Það voru alls konar gryfjur, spurn-
ingar um frásagnartækni, sögumann.
Söguna hafði ég í hausnum í fyrra sinn-
ið og maður hélt að það yrði bara nóg
að skrifa hana, eins og þetta hlyti að
hafa verið. En svo fór ég að reka mig á »
að ég kunni ekkert, hafði enga tækni að
segja þessa sögu. Þess vegna varð þetta
svona rnikið klúður, persónusköpunin
til dæmis. Hana fór ég að stúdera, ég
yrði að öðlast einhverja tækni við að
búa til persónur, koma þeim upp ein-
kennum. Svo vann ég þetta af mikið
meiri hörku úti. Ég byrjaði á fullu á
Þetta eru asnar Guðjón 1. janúar 1980.
Hafði flutt út í september ‘79. Þetta var
soldið verklaus tími hjá mér, fyrstu
mánuðirnir. Ég var að koma mér í gang
og svo er þetta alltaf leiðinlegur tími,
síðustu mánuðir ársins, svona fin de
siécle fílingur. Ég kláraði söguna
minnir mig 17. desember 1980 og kom ,
henni á Óla Gunn sem var að fara til
íslands. Hann átti að presentera þetta
fyrir Iðunni, en einhver bók-
menntaráðgjafi þar sagði að þetta væri
ekki nógu gott, ekki útgáfuhæft. Og ég
fékk hana endursenda og sendi hana til
Máls og menningar, — í Þorleif, þennan
agalega mann — en honum leist vel á
hana.
— Þú varst að tala um að þú hefðir í
Ijóðunum verið að kveða niður vissa
ímynd. Varstu þarna kannski að kveða
niður part af sjálfum þér?
Ég veit það ekki. Þessi frasi með að
„skrifa sig frá“ er náttúrlega ónothæfur.
En segjum að ég myndi skoða þetta
hlutlægt, bara eins og ævisagnaritari, þá
gerist það náttúrlega á sama tíma og ég
er að skrifa þetta, að ég er að gerast ,
fjölskyldumaður, rniklu fyrr en ég hafði
reiknað með. Ég hafði ætlað að ferðast
um heiminn, vera á háskólum, á sjón-
um og þetta, til allavega þrítugs, en svo
gerist þetta og ég sé strax kostina við
46