Teningur - 02.12.1985, Blaðsíða 11

teikni- og t.d. miðlishæfileika, en vegna
þess að það er ekki hlúð að þeim detta
þeir út. En svo getur verið að ég sé að
tala of hátíðlega um þetta.
— En hvernig líður þér þegar þú ert að
vinna? Vel eða illa?
Það er nú mjög misjafnt, en það er
alger misskilningur að maður vinni í
einhverri sæluvímu, að það sé svo voða-
lega gaman að gera þetta. Ég hef aldrei
kynnst því, eða finnst þér það?
— Nei, ég hef vantrú á þeim verkum sem
gaman er að gera. Og þegar andinn
kemur yfir mig er eins og ég vilji losna
við hann, án þess að geta það. Kannski
vegna þess sem þú varst að segja, það er
einhver annar sem á hann?
Þegar ég er að mála byrja ég kannski
tiltölulega bjartsýnn, en geng svo í
gegnum þunglyndisskeið, mér finnst
myndin hálf vonlaus, og þar held ég að
margir myndlistarmenn hætti. En þá er
einfaldlega ekki nógu miklum sjálfsaga
beitt. Það eru svo margir sem kynnast
því ekki að það er hægt að halda áfram.
Þetta eru ályktanir úr kennslunni. En
svo allt í einu er maður farinn að ráða
við myndina, þá hætti ég ekki svo auð-
veldlega, og ef ég hætti til þess að fara
að sofa, þá sef ég ekki.
— En hvenœr er mynd búin?
Já, það er nú erfitt að segja, hún
heldur eitthvað áfram af náítúrulegum
hvötum eftir að maður er hættur að
vinna við hana. Ætli hún sé ekki búin
þegar viðgerðarmennirnir byrja á
henni.
— En geta slœmar myndir lagast ef þú
setur þœr í skammarkrókinn?
Já, það gerist oft með málverk og
teikningar, ég legg þeim og tek svo
fram eftir 3—4 ár, og þá eru það
kannski bestu myndirnar.
— Og öfugt kannski?
Já, þetta er kannski það hættulegasta
við þessar sýningar, maður velur
kannski vitlaust á þær. T.d. hélt ég eftir
■

Græn nótt. 1983. Olía á striga.
9