Birtingur - 01.04.1960, Page 4

Úr Árstíð í víti
KVEÐJA
Haustið komið! — En hversvegna að
sakna eilífrar sólar ef við erum kallaðir
til að uppgötva himneska birtu, — langt
fró fólkinu sem deyr ó órstíðunum.
Haustið. Bótur okkar, hótt uppi í
hreyfingarlausum þokunum, sveigir í
stefnu ó höfn eymdarinnar, borgina
miklu ó himni flekkuðum eldi og leðju.
Æ! Þeir morknuðu tötrar, regnsósa
brauðið, ölvunin, óstirnar þúsund, sem
hafa krossfest mig! Hún ætlar þó ekki
að hætta þessi drottnandi blóðsuga
milljón dauðra sólna og líkama, sem
eiga eftir að koma fyrir dóm-
inn! Ég sé mig aftur með húð mína
étna for og plógum, hórið fullt af
ormum og axlarkrikana og ennþó
stærri orma í hjartanu, liggjandi með-
al ókunnugra ón aldurs, ón tilfinninga
. . . Ég hefði getað dóið þar .. . Hrylli-
leg minning! Ég hata eymdina.
Og ég skelfist veturinn, því það er
órstíð hóglífisins!
Stundum sé ég ó himnum óendanlegar
strendur þaktar hvítum fagnandi þjóð-
um. Stórt gullfar uppi yfir mér blakar
marglitum veifum sínum fyrir morgun-
golunum. Ég hef skapað allar hótíðir,
alla sigra, alla harmleiki. Ég hef reynt
að finna upp ný blóm, nýjar stjörnur,
ný hold, ný tungumól. Ég hef haldið
2 Birtingur