Birtingur - 01.04.1960, Blaðsíða 5
mig ná yfirnáttúrlegu valdi. Ojæja! ég
verð að jarða ímyndun mína og end-
urminningar mínar! Glæsileg frægð
listamanns og sagnamanns orðin að
engu!
Ég! ég sem hef sagt mig vitring eða
engil, lausan undan öllu siðferði, ég er
afhentur moldinni með skyldum til að
leita að og hrjúfan raunveruleikann að
faðma! Durgur!
Hef ég verið prettaður? væri kærleik-
urinn mér systir dauðans?
Hvað um það, ég mun biðjast fyrir-
gefningar að hafa nært mig á lygi.
Og áfram með okkur.
En engin vinarhönd! Og hvaðan á ég
að fá hjálp?
Já, stundin nýja er að minnsta kosti
mjög ströng.
Því að ég get sagt að ég hafi fengið
sigur: tannagnístranin, eldshvæsið,
drepsýkt andvörpin stillast. Hver óhrein
endurminning þurrkast út. Síðustu eftir-
sjár mínar taka á sprett — afbrýðisemi
vegna betlaranna, ræningjanna, vina
dauðans, vanvitringa af öllum gerðum.
— Fordæmdir væru þeir, ef ég hefndi
mín!
Við verðum að vera algerir nútíma-
menn.
Enga sálma: höldum því sem áunn-
izt hefur. Harða nótt! þornað blóðið
gufar á andliti mínu, og ég hef ekkert
á bak við mig nema þennan viðbjóðs-
lega runna! . . . Barrátta andans er
jafnruddaleg og mannabardaginn; en
sjón réttlætisins er ánægja guðs eins.