Birtingur - 01.04.1960, Blaðsíða 7

Úr Uppljómununum
DÖGUN
Ég hef kysst dögun sumarsins.
Engin hreyfing var enn á ásjónu hall-
anna. Vatnið var ládautt. Tjöld skugg-
anna skildu ekki við skógarveginn. Ég
hef gengið og vakið lifandi og volga
andardrætti, og aðalsteinarnir horfðu
og vængir lyftust hljóðlega.
Fyrsta viðfangsefnið var á skógargöt-
unni fullri af nýjum og fölum leiftrum,
blóm sem sagði mér nafn sitt.
Ég hló við bjarta fossinum sem flækti
sér milli grenitrjánna: á silfruðum
toppnum kannaðist ég við gyðjuna.
Þá lyfti ég slæðunum einni af annarri.
A stígnum, bandandi handleggjunum.
Á sléttunni þar sem ég sagði hananum
frá henni. Til stórborgarinnar flúði hún
meðal klukkuturna, og ég elti hana,
hlaupandi einsog betlari á marmara-
bökkunum.
Efst á veginum, rétt hjá lárviðarskógi,
umlukti ég hana með samsöfnuðum
slæðum hennar, og ég fann að nokkru
ógnarmikinn líkama hennar. Dögunin
og barnið féllu neðst í skóginum.
Þegar ég vaknaði var hádegi.