Birtingur - 01.04.1960, Blaðsíða 14

þyrluðust eins og skæðadrífa um íbúðina,
og þar upphófst hvinur og gnýr af vindum
og vindasýnishornum í þúsunda tali. Það
endaði með því að herra Kollektorín lyft-
ist upp úr rúminu og sveif út um glugg-
ann. Hvirfilvindurinn fór nú í boltaleik
með herra Kollektorín hátt yfir öllum
húsum í borginni og sýndi enga miskunn
Og ekki nóg með það, hann reif af honum
nátttreyjuna og réðist á hann beran, um
leið og hann svifti þökunum af 1.754
byggingum og sleit upp með rótum næst-
um hálfa milljón trjáa. Hægt og hægt
leystist líkami herra Kollektoríns upp og
á endanum varð hann jafn gagnsær og
hvirfilvindurinn sjálfur. Og hvirfilvindur-
inn hélt áfram för sinni með herra Kollek-
torín, hvernig sem hann spriklaði, þvert
yfir Atlanshafið og alla leið til Kaliforníu,
þar sem ódeigur safnari hafði lagt upp
með leiðangur og tókst að ná örlitlu sýn-
ishorni yzt úr stormsveipnum. Þetta sýn-
ishorn var herra Kollektorín.
Eins og þið skiljið var herra Kollektorín
festur á pappaspjald og settur í sérstakan
heiðursskáp heima hjá safnaranum. Og
þar varð hann að dúsa og gat enga björg
sér veitt. Auðvitað hrópaði hann á hjálp
og reyndi að koma vitinu fyrir safnarann.
En til hvers var það! Maðurinn stanzaði
bara, lagði eyrað við skápinn og sagði:
oho!
Vesalings herra Kollektorín, hann kom
ekki lengur upp neinu mannlegu hljóði,
það var svo langt síðan hann hætti að
tala annað mál en mál vindanna. Þarna
hékk hann og var sýndur öðrum söfnur-
um, og það voru teknar af honum myndir
og birtar í blöðum. En enginn þekkti hann
aftur, enginn hlustaði á bænir hans um
hjálp. Hann var ekki lengur hinn heims-
frægi safnari og heiðursfélagi í ótal
klúbbum, hann var „Sýnishorn af hvirfil-
vindinum sem fór um heiminn 1955 og
átti upptök sín í Stokkhólmi, Svíþjóð."
G. K. þýddi
12 Birtingur