Húsfreyjan - 01.01.1950, Qupperneq 19

ManneldÍBsýningin var þrekvirki á víss-
an hátt, (>ar sem allt J)urfti að vinna frá
grunni. En hita og Jninga þess starfs bar
Rannveig Kristjánsdóttir, Jiótt Inin auð-
vitað nyti aðstoðar og styrks sljórnar K. í.
og niargra annarra mælra manua.
8. LOKAORÐ.
Tuttugu ár er ekki langur tími í starfs-
ferlj félagssamtaka, sem mikið aetla að fa-r-
ast í fang. Kann og að vera, að mörgum
er lesa þetta stutta yfirlit, finnist fátt um
framkvæmdirnar, og vissulega ætti hver
kona innan samhandsins að spyrja í fullri
alvöru nú á þeBsum tímamótum: „Hvað
er |)á orðið okkar starf?“
Fyrslu og merkustu verkefni fyrstu ár-
anna em liúsmæðrafræðslan í landinu, J)ar
með talinn skóli fyrir kennaraefni í liús-
mæðrafræðum. Þólt J)að sé ekki liægt að
segja, að K. t. sjálft hafi komið málum
|)essum í ])að liorf, sem nú er orðið, J). e.
að Kvenfélagasambandið hafi samið það
fræðslukerfi, sem húsmæðraskólarnir starfa
nú eftir, J)á má óhikað fullyrða, að ef
samhandið hefði aldrei orðið til, væri J)ess-
um málum nú ver komið en raun er á.
Var J)að og heint að tilhlutun K. í., að
kona tók |)átl í samningi hinnar nýju
skólalöggjafar og kaflinn um húsmæðra-
skólana var að miklu leyti saminn eftir
tillögum kvenna. Sama máli gegnir að
vissu leyti, hvað snertir Húsmæðrakenn-
araskólann. Það er að vísu núverandi skóla-
stjóri Jtess skóla, Helga Sigurðardóttir, sem
með sínum alkunna dugnaði fær málinu
framgengt að lokum. En liælt er við, að
róðurinn hefði orð'ið jafnvel hennar ein-
beitni og ötulleik ofurefli, ef jarðvegur-
inn liefði ekki áður verið margplægður
af K. I. Óvíst er einnig, að kcnnaraefni
í handavinnu stúlkna í framhaldsskólum
ættu þess kost að l'á svo góða meijntun í
sinni grein hér á landi, sem |)ær nú geta
í þeirri deild Handíðaskólans, er veitir
kennaraefnum þessum fræðslu, ef K. í.
hefði ekki notið við. Verður það ekki
nánar rakið hér. En Jtetta sýnir einmitt,
hvernig líta ber á starf samhandsins Jiessi
fyrstu tuttugu ár. Starfinu má í raun réttri
líkja við starf J)ess, sem undirhýr jarðveg-
inn og sáir. Tíminn er enn of skammur
til |)ess, að mikið sjáist af uppskerunni.
Hins vegar skal á það bent, að enn einu
Jiáttur í félagsstarfinu er hér ótalinn, en
[>að er sá félagslegi ])roski, sem æ fer
vaxandi innan samtakanna. Má með sanni
segja, að hvert Landsjiing sé glöggur vott-
u r um sívaxandi J)roska kvenna í hvers
konar félagsstarfi og verður engu um það
spáð hér, hver áhrif sá Jtroski kann að
hafa á allt J)jóðlíf fslendinga, er fram
líða stundir.
Hins vegar er J)ess að vænta, að K. 1.
inegi í framtíðinni auðnast að viima jafn
markvíst að stefnumáluni sínum eins og
|>að hefir gert hingað til, þótt liinir eldri
hverfi og yngri kvnslóð taki upp merkið.
Svafa Þórleifsdóttir.
Spakmæli
Eitt góðverk mcgir engun veginn til hess uft
geru neinn uð góðtun munni, en með einu ufhroti
getur hunn eyðilagt líf sitt.
Konun, sem giftisl bezta manninum, er ekki
humingjusömust, heldur sú, sein nœr því heztu fram
í manninum, sem hún giftist.
I>ær syndir, sem við drýgjum oftusl, eru vuíi-
rækslusyndir. Þær eru óreiðanlega ekki léttastar
á metunum.
SKRÍTLA.
Drengur spyr l'öður sinn: „Hvaðan er orðið
taugastríð?"
„Frá hjónahundinu, sonur minn. Seinnu var
fundið upp á að notu |>uð liku í sumbundi við
heimsstyrjöld“.
HÚSFKEYJAN 19