Húsfreyjan - 01.12.1950, Blaðsíða 4

um í bundnu og óbundnu máli. Ég fékk
m. a. í jólagjöf svokallaða „poesibók“ og
þá auðvitað vísur frá afa, Briem og
Ivari.
Svo koma mörg jól með nýjan fögnuð.
Eftir að Steingrímur frændi varð liér-
aðslæknir á Akureyri, vorum við öll að-
fangadagskvöld bjá lionum. Og þar var
jólatré! Við börnin hlökkuðum ósegjan-
lega til jólanna og töldum dagana, a.
m. k. allan desember fram til hins lang-
þráða dags. Mér er sérstaklega minnis-
stætt smáatvik einn aðfangadag, sem mér
hefir fundizt óþarflega langur. Amma
stóð við matarpott frammi í eldhúsi og
var að útbúa eitthvert góðgæti banda
okkur. Ég spurði: „Hlakkar þú ekki líka
til jólanna, amma mín?“ Það stóð víst
á svari hjá henni, og ég man alls ekki,
bverju bún svaraði, en eitthvað í svip
hennar dró úr ungæðislegri kátínu minni,
lét mig skyggnast bak við tjöld gleð-
innar og sjá, að þar standa alltaf ein-
hverjir, sem með starfi og striti stuðla
að því að skapa öðrum gleði, afar oft
án þess að vera sjálfir þátttakendur gleð-
innar. Óvíst er, að andans auður afa
hefði orðið að sama skapi notadrjúgur,
hefði liann ekki átt ömmu við hlið sér
til að bera byrðar hversdagslífsins.
Akureyri er unaðsfögur, íklædd mjall-
arskrúða. Við voruin búin til ferðar og
biðum eftir bjöllusleðanum, sem átti að
aka okkur suður í kirkju. Sleðinn var
á Akureyrarmáli kallaður ,,kani“, og
ökumaðurinn, faðir Jóhannesar gestgjafa
á Hótel Borg, var nefndur Jósep keyrari.
Hann átti veglega vagna, lokaðar „drossí-
ur“ með tveim gráum gæðingum fyrir
og að innan klæddum rauðu flosi, svo
og einnig léttivagna og eineykisvagna.
En á vetrum í snjó var keyrt í kana.
Nú heyrðist bjöllubljómur. Jósep keyrari
er kominn! og þá var lagt af stað.
Gatan var glitrandi lijam. Vaðlabeiðin
sem meitlaður marmaraveggur og Garðs-
árdalurinn í mánaskini sem uppljóm-
aður álfheimur, Ijós í hverjum glugga,
fótgangandi kirkjufólk, bjölluhljómur
sleðanna og lojts kirkjuklukkurnar, sem
ómuðu gleðileg jól á móti okkur, og
blessuð gamla kirkjan bauð okkur vel-
komin. I mínuni augum var hún feg-
ursta kirkja á landinu, látlaus, hrein og
laus við allt pírumpár. Fjöldi fólks, mik-
il ljós og mikill söngur er í öllum kirkj-
um um stórliátíðir, en söngur, eins og
þá mátti heyra í Akureyrarkirkju, er
sjaldgæft undur. Ræðuna bar ég ekki
skvn á, þann tíma notaði ég til að skima
í kringum mig og finna jólin í sjálfri
inér. En hin undurfagra englarödd síra
Geirs var guðsþjónusta, sem ég skynjaði
og skildi. Síðan hef ég farið víða um
lönil og hlustað á lieimsfræga söngvara
ýmissa þjóða, en enga rödd hefi ég feg-
urri beyrt en síra Geirs. Sumir kunna
að harina það, að slík rödd fái ekki
frægðar að njóta né hljómað í sönghöll-
um stórþjóða. En ég hygg, að blessun
sú, sem barst með þessum róm í litlu
kirkjunni norður undir heimskautsbaug,
hafi ekki verið lakara hlutskipti.
Or kirkjunni fórmn við beina leið til
Steingríms frænda. Um leið og við opn-
uðum dyrnar, streymili á móti okkur
jólailmur, angan af greni og eplum, og
í forstofunni voru grenigreinar fyrir ofan
kínversku myndirnar, sem voru í bamb-
usumgerð og Steingrímur hafði náð í
í Austurálfuferðalagi sínu. Því næst var
okkur tekið opnum örmum og boðin
gleðileg jól, ungum og gömlum, setzl
um stund inni í rauða kontórnum bans
Steingríms, þar sem læknislyktin varð
í kvöld að víkja fyrir jólaikni. Síðan var
setzt að borðum, en bannað að gægjast
inn í stofuna, þar sem jólatréð stóð, fyrr
en þess dýrðarstund væri upp rannin.
Jólamáltíðin var ýmist rjúpur eða steik
4 HÚSFREYJAN