Húsfreyjan - 01.12.1950, Blaðsíða 5

og svo ævinlega hrísgrjónagrauturinn með
tilheyrandi möndlu, og hver sá, sem hana
hlaut, varði aðnjótandi einliverra sérgæða.
Við börnin borðuðum því ríflegan
skammt af grautnum, þangað til mandl-
an var fundin. Annars fannst okkur börn-
unum máltíðin óþarflega lengi að líða,
og eitt sinn minnist ég þess, að Bragi
sonur Steingríms var að stytta sér stundir
með því að reyna logagylltan reiðskjóta,
sem amma liafði fært honum, og lét hann
vaða í rauðkáli á diskinum sínum, en
loks fór þó Steingrímur inn í stofu til
að kveikja á jólatrénu. Að svo búnu
gengum við inn í dýrðina, tókumst í
hendur, gengum kringum jólatréð og
sungum jólasálmana. Ég hygg, að það
hafi verið ein þrenn jól, sem afi klædd-
ist prestsskrúða og skírði börn Steingríms
— og ævinlega upp úr skel, og það var
ekki nein smáskel, á að gizka 40 cin. í
þvermál. Skelin sti var sótt í Suðurhöf
og var eitt af því, sent Steingrímur kom
með úr ferðurn sínum sem skipslæknir
forðum. Hefi ég lieyrt sagt, að hin sam-
lokan sé hér á náttúrugripasafninu. Þessi
skírnarathöfn var yndisleg og jók ekki
lítið á hátíðina. Af jólatrénu fengum við
svo ýmiss gæði, gómsæt og falleg, og í
námunda við jólatréð vorum við börnin
allt kvöldið, en fullorðna fólkið fór inn
á kontór, og þar sátu afi og amma í
stóra sófanum hans Steingríms frænda,
eins og kóngur og drottning í liásæti,
og horfðu með innileik og aðdáun á
sinn elzta son og allt lionum tilheyr-
andi. Steingrímur skrapp svo til sjúkl-
inga sinna á spítalanum, hauð þeim góða
nótt og kom svo lieim með „Þórð á
spítalanum“ til að njóta þess, sem eftir
var kvöldsins, með okkur. Þórður þessi
var einu sinni sjúklingur á spítalanum,
en ílengdist þar og gerðist nokkurs kon-
ar „lijúkrunarkona“. Laust eftir eða um
miðnætti var svo lialdið heim gangandi,
og þá var gott að stinga hendinni inn
í stóra, ldýja lófann hans afa, og heim
komum við og gengum til hvílu, þakk-
lát og þreytt.
Næsta kvöld var svo Steingrímsfólk
hjá okkur. Það var alltaf mjög skemmti-
legt, en yfir aðfangadagskvöldinu er þó
mestur ljómi. Að loknum hátíðisdögun-
um komu, að mér fannst, oft mjög
skemmtilegir dagar. Frelsi til lestrar og
leika og kunningjaheimsóknir á víxl, og
svo ekki eins mikið saumadrasl í borð-
stofunni og endranær. Hversdagslega var
borðstofan ein allsherjar vinnustofa lieim-
ilisins. Amma prjónaði á vél, mamma
saumaði, Iíka á vél, ég sat og las á
blámáluðum kistli í ofnkróknum við sófa-
gaflinn og með Gladstone gamla á veggn-
um fyrir ofan mig. Þarna var líka mynd
af Vikloríu Englandsdrottningu, sem 3var
fór á tombólu, en kom alltaf aftur inn
á lieimilið. Matti bróðir minn lötraði um
gólfið á hestinum sínum eða lék sér að
Nóa og örkinni lians. Við og við vagg-
aði svo Þóra gamla afasystir inn með
prjónana sína og fékk í nefið hjá afa.
Svona var það oft, en stundum vorum
við enn þá fleiri, og innan um þetta
allt sat svo afi við púltið sitt og orti
mörg sín beztu kvæði. Kontórinn hans
var fínn og fallegur, en hann eirði þar
aldrei lengi í einu. Að lítilli stundu
liðinni heyrðist fótatakið, mjúkt en dá-
lítið þunglamalegt, og hringlið í lamp-
anum hans og rúllið í rennihurðinni.
Afi settist við piiltið sitt, stundum las
hann fyrir önnnu og okkur nýort kvæði
eða eitthvað merkilegt eða skemmtilegt,
sem bann var nýbúinn að lesa. Einu
áminningarnar frá hans hendi voru eitt-
hvað á þessa leið: „Verið nú góð við
hana „ömu“ ykkar, hörn“, „rnunið að
fara vel með bækumar ykkar“, „berðu
þig nú að fara sparlega með pappírinn“.
Einhverjar ljúfustu stundir liðinna daga
HÚSFREYJAN 5