Húsfreyjan - 01.12.1950, Blaðsíða 23

vinnuborðs og yfirskáps þarf a3 vera ca.
45 sm., miðað við 30 sm. skápþykkt og
60 sm. borðbreidd.
BORÐ VIÐ ELDAVÉLINA.
Sé notað rafmagn til suðu er bezt
að eldavélin standi við vinnuborðið og að
borð sé beggja megin við liana, sbr. „Eld-
bús I.“. Þegar eldað er við kol eða olíu
verður vélin bins vegar að standa frjálst
vegna bitans og staðsetning hennar er
bundin við reykliáf. Aldrei má þó
gleyma að liafa borð við vélina, til þess
að leggja á sér til þæginda, er unnið
er við vélina.
BÚR EÐA KALDUR SKÁPUR.
Búr ætti að fylgja liverju eldliúsi jafnt
til sjávar og sveita, jafnvel þó það sé
ekki stærra en stór skápur, er það betra
en ekki. Búr verður að snúa móti norðri.
Þeir, sem ekki bafa búr eða ísskáp —
og jafnvel livort heldur er, ef pláss leyf-
ir — ættu að láta innrétta í eldhúsinu
matarskáp, sem kældur er með því að
hafa gat í gegnum vegginn. Loftræst-
ing verður að vera góð og svo um búið,
uð ekki rykist inn í skápinn.
RÆSTITÆKJASKÁPUR.
Skápur fyrir ræstitæki er nauðsynlegur
á hverju heimili, getur hann verið livort
lieldur er í gangi eða eldbúsi. Það er
berfilegur misgáningur að hugsa ekki
fyrir geymslu fyrir þessi tæki eins og
önnur tæki heimilisins — slíkan skáp
vantar því miður of víða.
1 næstu tölublöðum munu birtast skipu-
lagsteikningar af 1—2 eldlnisum í við-
bót, a. m. k. mun verða birt teikning
af einu sveitaeldliúsi.
Óski einbverjir eftir vinnuteikningum
af eldhúsum, sem liér kunna að verða
birtar, geta þeir skrifað Kvenfélagasam-
bandi Islands, Laugavegi 18, Reykjavík
MANNASIÐIR
Þaft var eitt sinn í veizlu í Washington í „Hvíta
húsinu“, þegar Coolidge var forseti. Menn ætluðu
að fara að liressa sig á kaffinu, þegar gestunum
var litið á hvar forsetinn stóð upp við arinhyll-
una og var að hella úr hollanuin sínum á undir-
skálina. Menn litu undrandi á forsetann og svo
liver á annan, þar til einhverjum hugkvæmdist
að fara eins að, hella kaffinu á undirskálina,
og gerðu menn það svo hver á fætur öðrum.
Þá tók forsetinn sykur og rjóma og lirærði
það sainan við kaffið á undirskálinni og menn
gerðu slíkt hið sama, — en hefðu ínenu nú
ekki séð livað forsetinn gerði þessu næst, væri
ef til vill enn þann dag í dag sá siður ríkjandi
meðal hefðarfólks í Aineríku, að hella á undir-
skálina, — því forsetinn beygði sig og lét skálina
á gólfið. Þar lá seppatetur við arininn, reis á
fætur og tók að lepja kaffið sitt í inestu inak-
induin.
Annað atvik kom því til leiðar að karlmenn
fóru að hafa brot í buxunum sínum. Eldra fólk
man þá tíð, þegar huxnaskálinar karlmannanna
litu út eins og sívalir hólkar eða stundum jafn-
vel eins og beigluð „ofnrör“.
Georg V. var nýlega kominn lil valda í Bret-
landi. Hann átti að koma fram við einhver
háúðahöld, þegar það óhapp vildi til að liann
reif huxurnar sínar. — En það var enginn
tími til að senda eftir öðrum buxum heim í
liöllina. Þá fór llans Hátign inn í næstu karl-
mannafataverzlun, en þar fengust aðeins buxur,
scm lágu í stafla á hillu og voru nieð þræls-
legum brotum. Nú voru góð ráð dýr. Kóngur
varð að fá buxurnar í snatri, og það var enginn
tími til að pressa brotin úr þeim. Hann klædd-
ist þeini því eins og þær voru og skundaði svo
til bátíðahaldanna.
Hans Hátign var íturvaxinn og fallegur á velli
og þegar hann gekk inn i hátíðasalinn og allra
augu niændu á liann, veittu menn því undir
eiiiB eftirtekt, að Hátignin var með „nýjar
línur“ í klæðaburði.
Næstu daga voru allir hefðarmenn og tízku-
herrar komnir með brot í buxunum, svo komu
Pétrar og Pálar á eftir og þaunig er tízkan
enn þann (lag í dag.
og pantað teikningar, sem síðan verða
sendar gegn vægu gjaldi.
Halldóra Eggertsdóttir.
HÚSFREYJAN 23