Húsfreyjan - 01.03.1957, Blaðsíða 25

leggjast út af á legúbekkinn. Hann naut
meðaumkunar þeirra í ríkum mæli.
,,Þú getur varla ímyndað þér, hvað
nærri lá, að núna færi verulega illa,“
hvíslaði hann.
,,Þú ert nú ekki nógu varkár, Hansi
minn,“ sagði Gréta og strauk vanga hans,
en honum fannst dásamleg vellíðan fara
um sig allan. Þessa stundina var eins og
lífið sjálft væri að launa honum þessi
vandræði, þegar allt „hljóp í baklás.“
„Víst fer ég varlega,“ sagði hann, en
varð um leið hugsað til sögunnar, sem
honum hafði hugkvæmst. „En þú veizt
nú sjálf um þröngina og hraðann á Miklu-
braut.“
„Kom þetta fyrir þar?“
„Já, ég ætlaði með sporvagninum, af
því að ég lánaði Ivari Anderson hjólið
mitt.“
„Já, en þú mátt ekki vera að lána það.“
„ívar lofaði að borga mér heila krónu
fyrir lánið, núna á laugardaginn, þegar
hann fær útborgað. Það var komið fram
yfir hádegi og ég bjóst ekki við að fá
neitt að gera einmitt á þeim tíma dags,
þar sem ekkert var að fá allan morgun-
inn. Nú, ég settist svo hjá bilstjórunum
og var að rabba við þá. Þeir voru að spila
manna. Ég sat bara hjá þeim og spjallaði
við þá. Þá kemur Berglöv slátrari og kall-
ar á mig. „I guðanna bænum, Hansi
minn,“ æpir hann. „Hjálpaðu mér nú. Ég
steingleymdi víxli og bankanum verður
lokað eftir tvo tíma. Taktu nú hjólið þitt
og hjólaðu eins og sjálfur skrattinn sé á
hælunum á þér út í Brámon, og fáðu þar
nafn á víxilinn fyrir mig. Komdu svo aft-
ur svo fljótt, að hægt sé að koma víxil-
skrattanum í bankann í tæka tið. Ég er
illa staddur, ef þetta tekst ekki.“
„Ég get þetta ekki,“ sagði ég. „Ég lán-
aði hjólið mitt.“
„Hver fjandinn,“ öskraði hann og reif
í hárið á sér. „Farðu þá með strætisvagn-
inum. Hérna er skjalið. Finndu Blomberg
slátrara í Brámon. Svona, taktu við víxl-
inum og flýttu þér eins og þú getur.“ Ég
á stað með skjalið, beint yfir torgið og
Miklubraut. Ég smeygði mér milli bíl-
anna.“
„Drottinn minn dýri,“ sagði Gréta og
klappaði honum á kinnina. Tilfinningarn-
ar máttu sin meira en hugsanirnar.
„Fyrst í stað kom ekkert fyrir mig,“
hélt Hans áfram og hafði nú steingleymt
öllum vandræðum dagsins og örvílnun-
inni, sem hafði gripið hann svo sterkum
tökum, að hann gerði sér tæplega grein
fyrir því, hvernig dagurinn myndi taka
enda. Hann vætti varirnar og átti erfitt
með að leyna ánægju sinni yfir því, hve
vel tókst með lygasöguna. „Nei, ég komst
slysalaust yfir Miklubraut. En þá sé ég,
að strætisvagninn til Brámon er að leggja
af stað. Ég kom hægra megin frá, en það
var afleitt, því að upp í vagninn fer mað-
ur vinstra megin. Ég á stað með enn
meiri hraða en áður, fram hjá vagnin-
um og svo yfir götuna rétt fyrir framan
hann og svo var eftir að stökkva upp í.
Þá vildi þetta til.“
„Hvað, Hansi minn?“ hvíslaði Gréta og
hafði ekki minnstu rænu á að hugsa.
„Ég misreiknaði mig með stökkið,"
sagði Hans og greip andann á lofti af hug-
aræsingi. „Ég komst ekki nema með hægri,
fótinn alla leið upp, en sá vinstri lenti á
pallbrúninni. Ég heyrði smell, rétt eins
og þegar mörg öryggi springa í einu. Þó
gerðust engin ósköp. Ég fann, að ég var
lifandi að minnsta kosti. „Slepptu ekki
þessu taki,“ hugsaði ég, „því að annars
verðurðu undir vagninum.“ Guð má vita,
hvernig farið hefði, ef einhver hefði ekki
gripið í mig og togað mig upp í.“
„Guð veri lofaður,“ andvarpaði Gréta.
„Upp komst ég, en mér fannst vera al-
dimmt. „Þér verðið að borga,“ sagði bíl-
stjórinn, asninn sá arna. Hann sá svo
sem ekki, hvernig mér leið. „Þér hljótið
að sjá, að maðurinn er veikur. Hann
meiddist, held ég, býsna mikið,“ sagði
sá, sem hjálpaði mér. „Það liður frá, það
líður frá,“ sagði ég.“
„Hansi minn,“ hvíslaði Gréta blíðlega.
Tilfinningarnar báru alla hugsun ofurliði.
„Já, hvað?“
HÚSFREYJAN 25