Húsfreyjan - 01.03.1957, Blaðsíða 29

)
ÚR ÝMSUM ÁTTUM
Nýstárleg löggjöf.
Föstudaginn 13. júlí síðastl. flutti dagblaðið
,,Tíminn“ athyglisverða grein eftir Sigriði Thor-
lacius um lagasetningu Norðmanna um vinnu-
tíma og starfskjör stúlkna, sem vinna sem hjálp-
arstúlkur á heimilum. Vera má, að ýmsir líti
svo á, að slík löggjöf eigi ekkert erindi til okk-
ar, af því að engar stúlkur fáist hér til að gefa
sig í vist. En gæti ekki andúðin og lítilsvirð-
ingin á þessu starfi meðal annars stafað af því,
að ekki eru til neinar reglur fyrir því, hvers
krefjast má af starfsstúlkum á heimilum og því
síður, hvaða réttindi þær hafa til frítíma og
annara þæginda? Sennilegt er, að löggjöf um
þetta gæti átt þátt í því, að starfið yrði meira
metið en nú er, og ekki þætti ávallt ákjósan-
legra að vinna í verksmiðjum, við búðarstörf
eða annað því um líkt. Eitt sinn var það tal-
inn góður skóli til undirbúnings húsmóðurstöðu,
að hafa verið í vist hjá myndarlegri húsmóður
og svo gæti orðið enn, ef einhver straumhvörf
gætu orðið í málinu. Að minnsta kosti hlyti það
að vera ágætur undirbúningur undir húsmæðra-
skóla, að hafa unnið öll venjuleg innanhúss-
störf áður en í skólann er komið.
Til mun það vera, að stúlkur gangi í hjóna-
band og stofni heimili án nokkurs sérstaks und-
irbúnings fyrir þau störf, er þá bíða þeirra. Gæti
þeim ekki verið betra en ekki að hafa um eitt-
hvert tímabil stundað það starf, að vera hjálp-
arstúlka á heimili? Á því er enginn vafi.
Ekki munu Norðmenn vera einir um löggjöf
varðandi réttindi og skyldur starfsstúlkna á
heimilum. En hitt er víst, að hér á landi hefur
því lítt eða ekki verið hreyft, að setja slíka lög-
gjöf. Hér virðist liggja fyrir mál, sem kvenfé-
lögin ættu að ræða og eiga frumkvæði að. Út-
vegið yður því hið fyrsta þetta töíublað af ,,Tím-
anum“, sem ég gat um í upphafi, og lesið gaum-
gæfilega greinina: „Á að lögfesta réttindi og
skyldur starfsstúlkna á heimilum ?“
Ávarpstitill kvenna.
Þau tíðindi hafa gerst í Svíþjóð, að þvi er
blöð herma, að þar er komin fram á þingi til-
laga þess efnis, að allar konur, giftar sem ógift-
ar, beri ávarpstitilinn „frú". Rökin, sem færð
eru fyrir málinu, eru þau, að orðið frú sé fornt,
norrænt orð og er það mála sannast.
Allmörg ár eða áratugir eru nú liðnir síðan
máli þessu var fyrst hreyft hér á landi, einkum
á kvennafundum, og snemma á öðrum tug þess-
arar aldar rituðu „Nokkrar frúr á Norðurlandi",
eins og þær nefndu sig, um mál þetta í blaðið
„Norðurland" á Akureyri. Svo langt hefur þetta
mál komist, að Jónas Jónsson frá Hriflu bar
fram á Alþingi samskonar tillögu og nú er borin
f--------------------------------\
HÚSFREYJAN
KEMUR ÚT 4 SINNUM Á ÁRI
Útgáfustjórn: Svafa Þórleifsdóttir, sími 6685,
Elsa Guðjónsson, Laugateigi 31, sími 3223,
Sigrún Árnadóttir, Laugateigi 54. Ritstjóri:
Svafa Þórleifsdóttir, Framnesveg 56A, Rvík.
Afgreiðsla og innheimta er á skrifstofu Kven-
félagasambands íslands, Norðurstíg 7, sími
80-205. Verð árgangsins fyrir áskrifendur er
20 kr. í lausasölu kostar hvert hefti 6 kr..
Gjalddagi er fyrir 1. okt.
PRENTSMIÐJA JONS HELGASONAR
V________________________________J
FORSIÐUMYNDIN
er af Húsmæðraskóla Reykjavíkur. Áður en skóli
þessi tók til starfa, höfðu ýmsar konur barist
fyrir því í ræðu og riti, að slíkur skóli yrði stofn-
aður í höfuðstaðnum. Mun það hafa verið að
miklu leyti fyrir þeirra atbeina, að húsið nr. 12
við Sólvallagötu var keypt í þessu skyni. Var
það upphaflega byggt sem íbúðarhús og þurftu
því talsverðar breytingar og v.iðgerðir fram að
fara, áður en það væri hæft til skólahalds.
Nokkrum árum síðar var svo byggt við húsið
og þar með aukið húsrúm skólans.
Haustið 1941 var viðgerð hússins það langt
komið. að ráðinn var skólastjóri, frú Hulda
Stefánsdóttir. Tók skólinn þó eigi til starfa fyrr
en 7. febrúar 1942. Eru því um þessar mundir
liðin 15 ár síðan hann hóf starf. Frú Hulda
stjórnaði skólanum í 12 ár eða til haustsins
1953, er hún tók við stjórn Kvennaskólans á
Blönduósi. Við skólastjórastarfinu tók þá fr.
Katrín Helgadóttir, sem enn er þar skólastjóri.
Má fullyrða, að skólanum hefur verið hið mesta
happ, að hafa notið forustu þessara ágætu
kvenna.
fram á þingi Svia. Ekkert hefur þó orðið úr nein-
um framkvæmdum meðal kvenna hér á landi
í þvi efni, að ryðja þessari hugmynd braut, nema
hvað nokkrar þær einráðustu hafa neitað að
bera annan ávarpstitil en þetta fornnorræna og
fagra orð „frú“. En flestar hafa hvorki löngun
né djörfung til að skera sig úr að þessu leyti og
gamli vaninn ætlar að verða lífseigur, enda þótt
karlmenn allir séu orðnir „herrar", svo sem
biskupar voru eihir forðum. Frambærilegar og
rökréttar ástæður fyrir því, að aðgreina beri gift-
ar og ógiftar konur með ávarpstitli, er þó býsna
erfitt að finna. Hver veit nema svo kunni að
fara, að það verði kurteisi að ávarpa allar konur
með frúartitlinum, ef Svíar taka nú upp þann
hátt.
HÚSFREYJAN 29