Eining - 01.10.1947, Blaðsíða 2

2
E I N I N G
IViinningarorð:
Sr. Ólafur Magnússon
Séra Ólafur Magnússon andaðist 12.
ágúst s. 1. og fór útförin fram laugard.
23. ágúst með mikilli viðhöfn. Hús-
kveðju að Öxnalæk flutti séra Sigurður
Pálsson, en nokkur fermingarbörn Ólafs
báru kistu hans úr heimahúsum og söng
við það tækifæri karlakórinn Fóst-
bræður.
I kirkju töluðu biskupinn, herra Sig-
urgeir Sigurðsson og séra Helgi Sveins-
son, en séra Guðmundur Einarsson
flutti líkræðuna. Prestar Árnessýslu
báru úr kirkju. Fjórtán hempuklæddir
prestar og biskupar voru við jarðarför-
ina, en alls var þar á fimmta hundrað
manns. Við gröfina söng karlakórinn
Fóstbræður, en í kirkju og við hús-
kveðju annaðist kirkjukór Ölfusinga
sönginn.
Séra Ólafur Magnússon var fæddur
1. október 1864 að Viðvík í Skagafirði.
Móðir hans var Vigdís Ólafsdóttir
prests Þorvaldssonar í Viðvík, en faðir
hans var Magnús Árnason, Sigurðs-
sonar frá Stokkhólma í Skagafirði, sem
áður hefur verið getið hér í blaðinu.
Árni Sigurðsson var fjórgiftur og átti
27 börn, en hafði tekið á móti 200 börn-
um um dagana. Svo segir Bólu-Hjálmar
í eftirmælum um Árna.
Séra Ólafur tók stúdentspróf 1884 og
guðfræðipróf 1887, vígðist 1888 að
Sandfelli í Öræfum, þjónaði þar til
1903, er hann fékk veitingu fyrir Arn-
arbæli í Ölfusi, en þar var hann þjón-
andi prestur til 1940, er hann fékk lausn
frá embætti í háum aldri, en lagði þó
preststarfið engan veginn á hilluna.
Séra Helgi Sveinsson í Hveragerði
skrifar um hann á þessa leið:
Þegar ég hér í dag minnist hins látn^
prestaöldungs, séra Ólafs Magnússonar,
prófasts, þá kemur mér fyrst í hug hve
ólíkur mér virtist hann að ýmsu leyti
flestum öðrum prestum, sem ég hef
«
kynnzt. Það, sem gerði hann svona sér-
stakan frá mínu sjónarmiði, var það
meðal annars, að mér fannst hann vera
í eðli sínu hvorttveggja í senn kirkju-
legur leiðtogi og veraldlegur höfðingi.
Einnig var hitt, að hann sameinaði í
óvenju ríkum mæli djúpa alvöru og
sterka lífsgleði. Hann gat einnig verið
hvorttveggja strangur fræðari og leið-
beinandi og þó umburðarlyndur með til-
hneigingu til þess að grafa dýpra eftir
orsökum en títt er í daglegu tali. Hann
var einnig unnandi tónlistar, svo mikil,
að fá tækifæri lét hann ónotuð til þess
að vekja söng og hljómleik eða hlýða
á fagra tónlist. Um skeið var hann sjálf-
ur söngstjóri.
Séra Ólafur var 82 ára, er hann and-
aðist, og prestur hafði hann verið á
sjötta tug ára og eftir að hann lét af
embætti gegndi hann prestsstörfum á
ýmsum stöðum. Hann á því langan
starfsferil að baki og með fullum rétti
má bæta því við, að starf hans var bæði
mikið og veglegt. Vegna gáfna sinna
og viljastyrks heppnaðist honum að
hafa mótandi áhrif á fólkið í sóknum
sínum, og af öllum, sem til hans þekktu,
var hann talinn í hópi hinna merkustu
kennimanna íslenzku þjóðarinnar á
sinni tíð. Hann var ræðumaður ágætur
og söngmaður. Ræður hans voru prýði-
lega byggðar, tilgerðarlausar og bornar
uppi af mikilli trú, einarðleik, viti og
lífsreynslu. Hann hafði einnig á sér
bezta orð sem barnafræðari. Öll embætt-
isverk sín vann hann með virðuleik og
sérstakri skyldurækni. Auk þess að
sinna prestsstörfum vann hann þó mjög
að búi sínu og var stórbóndi á prests-
setursjörð sinni.
Hann átti því fremur sjaldgæfu láni
að fagna að vera alltaf ungur, glaður
og léttur í spori, unz hann tók sína
banasótt. Svo brennandi var áhugi hans
og lífsfjör hans svo mikið á starfsár-
um hans, að fólk hefur það framar
flestu öðru í minnum og lætur nærri,
að um það séu nú þegar að myndast
þjóðsögur.
Hann var elskaður og virtur af sín-
um nánustu, og sóknarbörn hans litu
upp til hans og unnu honum fyrir sam-
úð hans í þeirra garð á örðugum stund-
um og þátttöku hans í hamingju þess
og gleði á góðu dögunum. Kona hans
og tvö börn, sem eftir lifa, harma hann
mjög.
Ég sá hann í síðasta sinn, er hann
lá banaleguna. Hann sagði við mig bros-
andi: ,,Jæja, nú er óhætt að fara að
hugsa um textann að líkræðunni yfir
mér“. Það var margt gesta á heimili
hans, því að þann dag var verið að
halda húskveðjuna yfir dóttur hans.
Sóknarbörn hans frá fyrri árum komu
hvert af öðru að rúmi hans. Hann tal-
aði við þau um dauða sinn með gleði-
bragði. Hann var enn ungur og glaður,
en til viðbótar hafði hann öðlazt trú og
lífsreynslu hins áttræða guðsþjóns.
Sóknarbörnin kvöddu hann innilega.
Þau vissu að þau væru að kveðja hann
í síðasta sinn. I augum sumra þeirra
voru tár. Úr svip fólksins, sem gekk
fyrir leiðtoga sinn og vin hinzta sinni
mátti lesa: Ég þakka þér af hjarta fyr-
ir liðnu árin, allt, sem þú gerðir fyrir
okkur.
Þannig kvöddu lærisveinarnir læri-
föður sinn“.
Séra Ólafur Magnússon tók þátt í
starfi Góðtemplara eftir því, sem tæki-
færi gafst og var unnandi bindindis-
málsins alla tíð.
85 dra
Séra Sigfryggur Guð-
laugssou 0
„Heiðra föður þinn og móður — það
er hið fyrsta boðorð með fyrirheiti —
til þess að þér vegni vel og þú verðir
langlífur á jörðinni".
Þessi speki heilagrar ritningar drep-
ur að dyrum, þegar minnast skal hins
merka öldungs á Núpi í Dýrafirði, séra
Sigtryggs Guðlaugssonar, sem var 85
ára 27. september s. 1. Hann hefur ver-
ið menningarfrömuður og einn hinn
heilsteyptasti kennimaður þessa lands
í seinni tíð. Hann hefur verið gæfumað-
ur, notið blessunar Guðs í ríkum mæli
og langra lífdaga. Skilyrðunum hefur
hann fullnægt:
Hann hefur elskað drottinn sinn og
fósturjörð sína og þjónað báðum af trú-
mennsku og mikilli alúð. Hann hefur
haft í heiðri trú feðra sinna og gætt
vel hins dýra arfs. Hann hefur tignað
hinar fögru dyggðir og byggt í öllu
starfi sínu á hinum trausta grundvelli
guðlegrar speki og reynslu liðinna alda.
Úti á útkjálka íslands, þar sem kaldir
vindar blása, á hrjóstrugri harðbala-
grund, hefur séra Sigtryggur Guðlaugs-
son og hans ágæta kona ræktað einn
fegursta blett þessa lands, blóma- og
trjágarðinn SkrúS. Bæði umhverfið og
garðurinn sjálfur ber þess ljósan vott,
hvílík alúð hefur verið lögð við þennan
yndislega blett. En séra Sigtryggur hef-
I