Eining - 01.10.1947, Blaðsíða 5

Hástúkuþingmenn á Konungshólunum í Uppsölum.
' væru þar ekki til. Ég játa það, að ég
kveið því að koma heim á skrifstofu
mína og heyra inn um gluggann seint
og snemma, dag eftir dag, krakkaarg
og vargalæti, sem oft minnir á villi-
dýrshátt fremur en barnaleiki. Aldrei
sást miði á gólfi í strætisvögnunum í
Stokkhólmi eða Oslo. Hvað ætli útlend-
ingar haldi um farmiðaflekkina í stræt-
^ isvögnunum í Reykjavík.
Eitt þótti mér eftirtektarvert, ég fékk
aldrei vont kaffi í Svíþjóð. Það er eina
landið, sem ég þekki á þann veg. Ég
er ekki mikill kaffimaður, en það kom
í samastað niður, hvort kaffið var keypt
á meiriháttar veitingastöðum, eða hinni
fátæklegustu kaffistofu, kaffið var alls
staðar bragðgott, hvergi vont. Það var
y allt annað en hið upphitaða, hálfvolga
kaffirótarskolp, sem mönnum er víða
borið á veitingahúsum og stundum í
heimahúsum. Slíkt eru ekki góSgerðir.
Það skal hver hafa það, sem hann á
skilið.
Aldrei lasin, alltaf ung.
1 Ágústblaði Einingar sagði ég hið
helzta frá hástúkuþinginu. Gat ég þá
* um leið hinnar rausnarlegu afmælis-
veizlu hátemplars kvöldið áður en þing-
ið hófst. Ég hafði þar við hlið mér
dömu, sem á það í raun og veru skilið
að ég minnist hennar. Hún var fremur
stór og holdmikil, en ekki fríð. Hún tal-
aði ekki Norðurlandamálin og ekki góða
ensku. Þegar hinir ljúffengu fisk- og
kjötréttir komu, lét hún þá fara fram-
t hjá sér og beið þess að fá ýmsar teg-
undir grænmetis. Það lá við að ég öf-
undaði hana af hennar sérstaka mat.
Hún sagðist ekki hafa bragðað kjöt eða
fisk í 30 ár. Við, sem næstir henni sát-
um, gláptum á hana, er hún sagði þetta.
Hvernig hefur hún fengið öll þessi hold?
hugsuðum við. Ég gerðist svo djarfur
að taka um handlegg hennar til að kanna
7 holdafarið. Hún brosti og kreppti hand-
legginn til þess að ég gæti gengið úr
skugga um, að hún hefði stælta og góða
vöðva, og svo sagði hún: „Aldrei lasin,
alltaf ung“.
Síðar um kvöldið, er gestir voru
komnir út á veggsvalir og seztir að
kaffidrykkju, kom í ljós, að þetta var
söngkona. Hún var komin frá Jugó-
slavíu til Stokkhólms að kenna söng.
Uppsalaför.
Einn skemmtilegasti þátturinn í
ferðalaginu var förin til Uppsala. Lagt
var af stað árla dags með járnbraut-
arlest og var fjölmenni mikið í förinni.
Fyrst var staðnæmst í gamla Uppsala-
bænum og litast þar um. Veður var ynd-
islegt. Flestir lögðu leið sína upp á
grænar hæðir allmiklar, sem heita kon-
ungahólar. Er sagt, að þar séu heygðir
sumir fornkonungar Svía, annars mundi
ekki gestur trúa því, að þessar hæðir
væru gerðar af mannahöndum, en full-
yrt er að svo sé. Leiðsögumenn tóku
sér stöðu hæst á hólunum og skýrðu
frá ýmsu sögulegu og markverðu.
Á þessum stað höfðu Svíar fyrrum
fórnar- og blótveizlur sínar. Var þá
slátrað bæði mönnum og dýrum. Hengu
þá oft margir tugir manna- og dýra-
kroppa í trjánum hér og þar. Á þessum
sögufræga stað eru það ekki aðeins
steinar, sem tala, heldur líka tré og
hólar og hver blettur.
Frá Gömlu-Uppsölum var svo farið
til Nýju-Uppsala. Þar veitti bæjarstjórn
gestum kaffi í „Rikssalen". Næst var
messa í Uppsala dómkirkju. Ræðuna
flutti dómprófasturinn Anderberg og
var hún að mestu leyti yfirlit um sögu
kirkjunnar. En betra nokkurri ræðu var
að sitja í þessu musteri, horfa og hugsa,
og hlusta á hina guðdómlegu orgeltóna,
Toccata og adagio í C-dur eftir Bach.
Orgelsóló dómkirkjuorganistans Henry
Weman. Fiðluleikarinn Nils-Erik Sand-
ell lék fiðlusóló: Ave Maria eftir Bach,
en Lambert Lindblad söng einsöng, lof-
sönginn eftir Beethoven.
Það var einmitt á þessari stundu, sem
ég gat ekki varizt þeirri hugsun, hve
fátækt þjóðanna hefði orðið sár og átak-
anleg á mörgum sviðum, hefðu þær ekki
átt hina máttugu og skapandi trú, krist-
indóm og kirkjulega menningu. Mundi
nokkur vilja skipta á hátíðarstund í
dómkirkju Uppsala og manndrápum og
fórnarveizlunum forfeðranna á Kon-
ungshólasvæðinu í Gömlu-Uppsölum?
Dómkirkja Uppsala er ekki aðeins
voldugt, stílhreint og stílfagurt musteri
kristinnar trúar, frábært listaverk,
heldur einnig glæsilegt safn sögulegra
minja, sem er þjóðinni ómetanleg auð-
legð.
Dómkirkjan er hin þriðja í röðinni
í allri sögu erkibiskupsdæmis Uppsala.
Fyrst var kirkja hins heilaga Péturs,
í Sigtuna, sem er 30 km. suður af Upp-
sölum. Þar næst kirkja hins heilaga
Laurentiusar í Gömlu-Uppsölum. Hún
♦