Eining - 01.10.1947, Blaðsíða 12

»1
12
pípu. 1 sömu svifum kom hinn góðgjarni
bjargvættur minn til mín og rabbaði
við mig í nærfellt tvær klukkustundir.
Hann hét Wolley og var prestur í ensku
biskupakirkjunni og hafði komið frá
Hull til Frakklands.
Hann ráðlagði mér að halda án tafar
til strandar og koma mér þar í skip,
sem færi til Englands. Lét hann mér í
té fararefni og fékk vegabréf mitt end-
urnýjað. Þannig réðst það að eftir
tuttugu daga dvöl á meginlandinu hélt
ég aftur áleiðis til Englands. Ég ætlaði
mér að fara sömu leið til baka og ég
hafði komið, en ég tapaði af henni og
flæktist til Hollands. Þegar ég komst
loks til hafnarborgar þar í landi, var
skotsilfur mitt því nær gengið til þurrð-
ar.
Þarna komst ég í kynni við þrjá sjó-
menn, tvo Englendinga og íra. Þeir voru
engum háðir og gátu ekki fengið skip-
rúm. Kom okkur því saman um að ráða
okkur á hollenskt herskip, sem lá fyrir
utan Texel og slægðist eftir enskum sjó-
mönnum og bauð þeim hin beztu fríð-
indi. Þetta var í ársbyrjun 1816, en í
júní það ár, vorum við félagarnir, þrír
að tölu, valdir til að vera á foringja-
skipi flotans, sem stjórnað var af von
Capellan, vara sjóliðsforingja. Við feng-
um skipun um að sameinast tafarlaust
flotadeild Exmonths lávarðar, sem þá
lá undan Gíbraltar.
I Gíbraltar dvöldum við þangað til
í júlílok og biðum þar eftir flota Ex-
months. Var mér sú bið næsta leið und-
ir stjórn harðstjórans von Capellan.
Það gleymdist þó, þegar enski flotinn
varpaði loks akkerum í Gíbraltar og
ensku sjómennirnir komu yfir til okkar
og dvöldu þar um stund við glaum og
gleði. Skip það, sem ég var á, var meir
en áskipað og því var ég, ásamt um
tuttugu félögum mínum látinn fara af
því og á herskipið Glasgow, sem var
með 74 fallbyssum.
Flotinn hélt burt frá Gíbraltar 14.
ágúst og þann 27. s. m. var hann kom-
inn inn í Aglierflóann og varpaði sam-
dægurs akkerum fyrir varnarvirkjum
Algierborgar og bjó sig til árásar á
þau. Klukkan þrjú var skotið einu eða
tveimur skotum frá einu aðalvirkinu í
landi á fánaskip Exmonths lávarðar,
Carlottu drottningu. Hófst þá skothríð
á báða bóga frá virkjunum og skipun-
um. Mér var skipað að vera við fall-
byssustæði miðskipa, og klukkan sex,
þegar samverkamenn mínir voru að
hlaða byssuna, kom fallbyssukúla þjót-
andi og hitti fallbyssuvagninn og tætti
hann í sundur. Vagnbrotin ásamt kúl-
unni drápu fimm menn og særðu sjö
og var ég einn þeirra. Járnflís úr vagn-
inum þeyttist í annan fót minn rétt neð-
an við hnéð og reif þar hold frá beini.
Ég var borinn niður í sjúkraklefann
þannig á mig kominn, til þess, að búið
væri þar um sár mitt, og sá ég ekki
hvað orustunni leið eftir það.
Framh.
Þórður Tómasson íslenzkaði.
E I N I N G
ÓfuLlnægjandi
tengiafl
FurðuBegt ferðalag
Kristján IX. konungur Dana átti sex
börn, þrjá syni og þrjár dætur. Elzti
sonur hans, Friðrik VIII. tók við ríkis-
stjórn af föður sínum. Annar sonur
hans, prins Wilhelm, varð konungur
Grikklands, Georg I. Elzta dóttir Krist-
jáns konungs IX. Alexandra, giftist
prins Edward af Wales og varð drottn-
ing Englands. Önnur dóttir hans, Dag-
mar, giftist Alexander keisara Rúss-
lands og varð þar með drottning Rúss-
lands.
Drottningar Englands og Rússlands
voru því systur.
Eldri sonur Friðriks VIII. tók við
ríkisstjórn í Danmörku af föður sín-
um, en yngri sonurinn, prins Karl varð
Hákon VII. konungur Noregs.
Konungar Noregs og Danmerkur
voru því bræður.
Keisari Rússlands, Nikulás II. var
sonur Dagmar drottningar. Konungur
Englands, Georg V. var sonur Alex-
öndru drottningar, og Konstantín XII.
var sonur Georgs I. Grikkjakonungs.
Konungar Englands, Grikklands,
Noregs og Danmerkur og keisari Rúss-
lands voru systkinasynir og allir barna-
börn Kristjáns IX. Danakonungs.
Edward VII. konungur Englands var
sonur Viktoríu drottningar. Elzta dótt-
ir hennar, prinsessa Viktoría, giftist
Friðriki III. keisara Þýzkalands og varð
móðir Vilhjálm keisara II.
Systir Vilhjálms, prinsessa Sofía,
giftist konungi Grikklands, Konstantín
XII. — Keisari Þýzkalands og konung-
ur og drottning Grikklands voru því
systkinabörn Englands konungs.
Nikulás II. giftist þýzku prinsessunni
Alix, sem var systkinabarn Vilhjálms
keisara Þýzkalands og Georgs Bretakon-
ungs, en ömmubarn Viktoríu drottn-
ingar.
Konungur Noregs, Hákon VII. gift-
ist ensku prinsessunni Maud, systur
Georg V. Englandskonungs. Drottning-
ar Rússlands, Noregs og Grikklands
voru því allar systkinabörn og ömmu-
börn Viktoríu drottningar. Drottning
Noregs og konungur Englands voru
þannig systkini. Drottning Grikklands
og keisari Þýzkalands voru einnig syst-
kini.
Drottning Spánar var dóttir erkiher-
toga frá Austurríki. Alfons konungur
XIII. giftist prinsessu Enu, sem var
ömmubarn Viktoríu drottningar.
Konungur Englands, keisari Þýzka-
lands, drottning Grikklands, drottning
Rússlands, drottning Spánar og drottn-
ing Noregs voru öll ömmubörn Viktoríu
drottningar og annað hvort systkini eða
systkinabörn.
í spádómi um heimsveldin segir á ein-
um stað í bók Daníels:
,,Þá munu þeir með kvonföngum sam-
an blandast og þó ekki samþýðast hvor-
ir öðrum“.
Árið 1919 keyptu Færeyingar skip í
Reykjavík. Það hét Sigurfarinn. Skipið
lagði upp frá Reykjavík 18. janúar 1920
á leið til Færeyja. Skipverjar voru 6,
þrír Færeyingar og þrír íslendingar.
Einn þeirra var Guðmundur Sveinsson, .
hinn dyggi og áhugasami gæzlumaður
barnastúkunnar í Tálknafirði, og hef
ég söguna orðrétta eftir honum.
Fyrstu vikuna var skipið að þvælast
í Faxabugtinni, komst aldrei fyrir
Reykjanes sökum óhagstæðrar vind-
stöðu. Eftir það gafst byr, og komst
skipið þá miðja leið til Færeyja. Þá
gerði logn, en þar næst ofviðri mikið. .
Skipið hrakti næstum til Noregs, en þar
þorðu skipverjar ekki að taka land, því
að sjókort höfðu þeir ekkert sér til leið-
beiningar við strendur Noregs. Þeir
sneru því aftur á leið til íslands og
hrepptu nú ýmist logn eða illviðri,
stundum blindhríð og hafrót mikið. Þeir
misstu annan áttavitann og stórbóman
brotnaði. Seinast var svo komið, að ekk-
ert varð aðhafst. Skipverjar voru votir, i
sjóhraktir og þjakaðir, og sagði skip-
stjórinn þeim að fara niður og hvíla sig,
ef tök væru til þess. Ekki var hægt að
hlýja neitt upp og vistir voru þrotnar.
Útlitið var ískyggilegt.
Eitt sinn bar að þeim mikið skip.
Þeir gáfu því merki um að hjálpar væri
þörf, en er skipið nálgaðist og hinir
nauðstöddu menn ávörpuðu aðkomandi ^
skipverja á enskri tungu, setti skipið
á fulla ferð og vildi ekki sinna þeim,
héldu að þetta væru Englendingar, en
stóra skipið var þýzkt.
Um síðir batnaði veðrið og gerði heið-
ríkju um stund. Þóttust skipverjar á
Sigurfaranum þá lengi sjá ský á sama
stað, en áttuðu sig svo á því, að þetta
var jökull. Aftur skall á dimmviðri og
urðu þeir ekki lands varir fyrr en þeir
voru komnir upp í brotsjó, að heita
mátti, nálægt Ingólfshöfða. Þeim tókst
þó að auka svo við segl, að þeir gátu
snúið frá landi, og að síðustu náðu þeir
til Seyðisfjarðar. Þar voru þeir viku-
tíma, gerðu við skipið og tóku vistir.
Einnig bættu þeir við mannskapinn
þremur Norðmönnum, og kom það sér
vel síðar, því að inflúensa var að ganga
á Seyðisfirði og veiktust allir skipverjar
á Sigurfaranum á útleið, nema Norð-
mennirnir, sem voru búnir að ljúka sér
af með inflúensuna. Þegar til Fær-
eyja kom, urðu þeir að vera átta daga
í sóttkví. Að bví loknu voru liðnar níu
vikur, frá því er skipið lagði upp frá
Reykj avík.
Árið 1945 sá Guðmundur Sveinsson
Sigurfarann á Patreksfirði. Var hann
sá sami að öllu leyti og áður, nema að
nú var komin vél í skipið. Væri ævisaga
skipanna skráð, þá yrði sú frásaga oft
viðburðarík.
Pétur SigurSsson.