Mæðrablaðið - 01.05.1946, Blaðsíða 14

12
MÆÐEABLAÐIÐ
og' gleði fyrir margar þreyttar og
daprar mæður. En fjöldi mæðra á
þess engan kost að njóta nokkurrar
hyíldar éða hressingar að sumrinu
iiema með því að geta haft börn sin
með sér. Það hefir Mæðrastyrks-
nefndinni líka verið íjóst og þvi er
hún brautryðjandi að því að koma
á fót sumarheímilum fyrir mæður
og börn. Er sú staidsemi nú 10 ára.
Samtals munu um 900 mæður og
born hafa dvalið á þessum heímilum
nefndarinnar, mjög margar, senni-
lega meirihlutinn ókeypis en aðrar
fyrir vægt gjald.
Lögð hefir verið áherzla á hóllt,
gott og ríkulegt fæði, enda heimilið
Svo heppið að hafa sömu góðu mat-
ráðskonuna ár eftir ár, ungfrú Júlí-
önu Magnúsdóttur. Hvíidin ög úti-
Veran, mjólkin og maturinn hennar
Júliu hafá líka reynzt heilSugjafi
fyrir mæðurnar og börnín. En það
hefir háð þessari starfsemi hvað
nefndin hefir orðið að vera á mikl-
um hrakhólum með hana. Nefndin
hefir fengið leigða ýmsa heimavist-
arskóla hér austan fjalis, sitt á hvað
eftir ástæðum og verið ails á fjórum
stöðum þessi 10 ár og verður að
flytja á 5. staðinn í vor. Auk þess
sem hún hefur hvergi getað fengið
hentugt húsnæði, því að heimavist-
arskólarnir eru fæstir þannig byggð-
ir að þeir geti talist heppilegir til
þessara nota. Væri það sannarlega
vert athugunar í framtíðinni að
heimavistarskólarnir væru þannig
byggðir að þeir gætu líka veríð
hentug sumarheimili fyrir mæður og
börn úr kaupstöðunum, þann tíma,
sem þeir eru ekki notaðir til kennslu.
En út í það verður ekki farið hér.
En þetta húsnæðisleysi og þessir
flutningar og hrakningar með áhöld
og muni sumarheimilanna, hafa stór-
kostlega háð þessu starfi og það
verður aldrei eins vistlegt og vel
til þess vandað eins og nefndin vildi,
fyrr en hún á sjálf ráð á húsnæði og
landrými, getur m. ö. o. búið á eigin
jörð og farið að byggja yfir sig. Nú
cru bráðum 2 ár síðan að nefndinni
voru gefnar kr. 10000,oo af börnum
frú Margrétar Gunnlaugsson á 60
'ára afmælisdegi hennar. Af því fé
var stofnaður byggingarsjóður sum-
arheimilisins. Honum hefir síðan
áskotnast nokkurt fé, svo að nú er
hann tæpar kr. 16000,oo. En það
hrekkur ekki langt til bygginga. Það
er ekkert leyndarmál að nefndin lít-
ur hýru auga til staðar eins ekki
mjög langt frá Eeykjavík, þar sem
bæði er heitt vatn og fleiri nátt-
úrugæði, þar vildi hún nema land og
byggja sitt eigin heimili. En allt á
hún það undir velvilja og skilningi
annara. Hvert barn, sem hjálpar til
að selja blóm eða blað, hver maður,
sem kaupir, hjálpar okkur áleíðis að
Þó aS véðrið væri áivefí ljómandi —
biár himininn stráður guili Og stóreflis
ljósdropar, er líktust hvítu Víni, di'ypi
yfir Jardins Publiques, — þá var Ungfrú
Brill fegin að hún hafði sett á sig „ref-
inn“. Það var blæjalogn, en ef þú opnaðir
munninn, fannstu Órlítið kul, iikt ög sVaía
úr vatnsglasi með ís í, áður en sopið er á;
og laufblöð komu svífandí ■—• enginn VisSi
hvaðan; utan úr buskanum komu þau.
Ungfrú Brill lyfti hendinni og kom við
„refinn“. Hjartað litla! Það var unaðsiegt
að þreifa á honum. Hún hafði tekið hann
út úr öskjunni í dag, hrist af honum möl-
dustið, strokið hann rækilega og nuggað
aftur líf í dimmu litlu augun. „Hvað hefur
komið fyrir mig?“ sögðu litlu hryggu aug-
un. En hvað það var yndislegt að sjá þau
blína aftur á sig. En það var eitthvað bogið
við nefið. Það hlaut að hafa oi'ðið fyrir
cinhverjum áverka. En sleppum því —
svolítil sletta af svörtu lakki myndi duga
seinna — þegar ekki varð lengur hjá því
komizt . . . Litli skelmir, sem beit í skottið
á sér við vinstra eyra hennar. Hún hefði
getað tekið hann af sér og lagt hann í
kjöltu sér og gefið honum ráðningu. Hana
kitiaði í hendui' og handleggi, en hún hélt
það kæmi af göngunni. Og þegar hún and-
aði, virtist eitthvað bjart og angurvært
— nei, ekki eiginlega angurvæit — citt-
hvað blítt hreyfast í barmi hennar.
Það var margt fólk úti þetta kvöld, miklu
fleira en á sunnudaginn var. Og hljómsveit-
in lék hærra og fjörugar. Það var af því
að leikárið var að byrja. Því enda þótt
hijómsveitin léki ailt árið um kring á
sunnudögum, var þó um tilbrigði að ræða
eftir árstíðum. Það var eins og einhver
væri að leika aðeins fyrir heimafólkið; það
var alveg sama hvernig leikið var, ef eng-
inn gestur var kominn. Og var ekki stjórn-
andinn kominn í nýjan frakka? Hún var
hárviss um að frakkinn var spánýr. Stjórn-
andinn tvísteig og blakaði handleggjunum
þessu marki. Við höfum fullan vilja
á því að auka þessa nauðsynja starf-
semi: hvíldar og hressingardvöl fyrir
þreyttar húsmæður og mæður, þar
sem þær geta haft börnin sín hjá
sér og safnað nýju þreki, til þess
að halda áfram erfiðu og lýjandi en
yndislegu starfi: að vera góð móðir.
Getum við ekki verið svo samtaka
að að ári um þetta leyti sé Mæðra-
styrksnefndin, að flytja sumarstarf-
semi sína í sitt eigið hús?
eins og haní er ætlar að fara að gala og
hljómsvéítármenniriiir, Sem sátu á grænu
hringsviðinu, þöndu út gúlana ög störðu
á nótnablöðín. Svo hljómaði lítið lag —•
ákafiega viðfeldið! — Lítii festí bjartra
daggardropa. Hún var viss um, að það
yi'ði endurtekið. Það Var gert. Hún lyfti
höfði og broSti,
AðeinS tvær manneskjur sátu á bekknum
hjá henrti: fallegur gamall maður 1 peli-
frakka, er lukti hondum um gildan út-
skorinn gongustaf, og stórvaxin gömul
kona, er reigðist í sætinu og hafði prjóna-
stranga í skrautsaumaðri svuntunni. Þau
steinþögðu. Það olli ungfrú Brill von-
brigðum, því að henni þótti ógn gaman
að hlusta á tal annarra. Henni fannst, að
hún væri orðin hreinasti snillingur að
hlusta, án þess að gera það, þegar hún
sat hjá fólki stutta stund og það spjallaði
í kringum hana.
Hún horfði út undan sér á gömlu hjónin.
Ef til vill fóru þau bráðum. Og á sunnu-
daginn var hafði henni heldur ekki fund-
izt eins skemmtilegt og venjulega. Þá var
þarna Englendingur með konu sína. Hann
var með svakalegan Panama-hatt og hún
í hnepptum stígvélum. Og hún hafði ekki
talað um annað en hvort hún ætti að fá
sér gleraugu; hún vissi, að hún þurfti
þeirra með; en það væri ekkert keppikefli;
þau voru viss með að taka upp á því að
hrotna og aldrei mundu þau hanga á nef-
inu. Og hann hafði verið þolinmæðin ein.
Hann hafði stungið upp á öllu hugsaniegu:
gullumgerð, þeim tegundum, sem lykjast
aftur fyrir eyrum, eða mjúkum fóðruðum
nefklemmum. Nei, hún var á móti þessu
öllu saman. „Þau munu aldrei tolla á nef-
inu á mér“. Ungfrú Brill langaði til að
taka í lurginn á henni.
Gömlu hjónin sátu enn á bekknum, alveg
eins og líkneski. Látum þau húka í friði,
ailtaf var þó hægt að horfa á mannfjöld-
ann. Fyrir framan blómbeðin og hringsvið
S. J.
UNGFR Ú BRILL
EFTIR KATHERlNE MANHFIELD