Mæðrablaðið - 01.05.1946, Blaðsíða 15

MÆÐRABLAÐIÐ
13
hljómsveitarinnar strunsaði hann, ýmist
karl og’ kona saman, eða í hópum, nam
staðar til að tala saman, til að heilsast,
til að kaupa handfylli af blómum af ffamla
beiningamanninum, sem fest hafði körfuna
sína við girðinguna. Ki'akkakríli voru með
í hópnum, hoppandi og flissandi; litlir
strákar með stóra hvíta silkiklúta um háls-
inn, litlar stelpur, litlar franslcar brúður,
vafðar í pell og knipplinga. Og stundum
komu keltukrakkar vagandi fram á sjón-
arsviðið úr skjóli trjánna, námu staðar,
gláptu og göndu, duttu svo kylliflöt og
lágu þar sem þau voru komin, þar til
skrefadrjúg móðirin kom blaðskellandi, eins
og ung hæna, og snaraði þeim með hersiða-
semi aftur inn í skýli þeirra. Ýmsir
sátu á bekkjum og stólum, en það var
líka alltaf sama fólkið. Sunnudag eftir
sunnudag sat það þarna, og ungfrú Brill
hafði veitt því athygli, að eitthvað var
skrítið við þetta fólk. Það var hjárænu-
legt, þögult, flest gamalt, og af augna-
ráðinu mátti álykta, að það kæmi úr litlum,
dimmum herbergjum cða jafnvel — jafnvel
niatarskápum!
A bak við hringsviðið voru grannvaxin
tré með drúpandi gulum laufblöðum, milli
þeirra sást rönd af hafinu og' hinum megin
blár himininn með gullofnum skýjum.
Tum—tum—tum tiddle—um! tiddle—um!
tum tiddley—um tum ta! hljómaði frá
hljómsveitarpallinum.
Tvær rauðklæddar ungar stúlkur komu
og tveir bláklæddir hermenn mættu þeim;
þau tóku saman hlæjandi, fóru leiðar sinn-
ar og leiddust. Tvær sveitakonur með
skringilega hatta gengu framhjá, ákaflega
settlegar og teymdu fallega gráa asna.
Krokuleg og föl nunna skundaði framhjá.
Fríðleikskona var þarna einnig á gangi.
Hún missti fjóluvönd, og lítill drengur
hljóp á eftir henni til þess að fá henni
fjólurnar, og hún tók þær og þeytti þeim,
eins og væru þær orðnar baneitraðar. Al-
máttugur! Ungfrú Brill vissi ekki hvort
hún ætti að dást að þessu eða ekki! Kvinna
í hreysikattarfeldi og með barðalausan
hatt á höfði og karlmaður í gráum fötum
mættust beint fyrir framan hana. Hann
var hár, teinréttur, kostulegur, en loðfeld-
inn sinn og snyrtihattinn hafði konan keypt,
þegai' hún átti gult hár. Nú var allt á
henni með sama lit og snjáður bjálfinn,
sem hún bar, hárið, ásjönan, jafnvel aug-
un; og hönd hennar í margskoluðum glóf-
anum, sem hún lyfti til þess að litfegra
varirnar, var pervisaleg gul kló. En hvað
henni þótti vænt um að hitta hann — alveg
í sjöunda himni! Hún hafði svo sem ekki
verið í vafa um, að þau myndu hittast í
kvöld. Hún lét móðan mása um hvar hún
hefði alið manninn. Hún hafði verið um
allt þarna á strandlengjunni. Veðrið var
alveg skínandi í dag — ætlaði hann ekki
að slá til? Gat það verið, að hann vildi
bað ekki ... En hann bara hristi höfuðið,
kveikti sér í vindlingi, sogaði í sig gúlfylli
af reyk og púaði því framan í brosandi og
masandi andlitið á henni, kastaði eldspýt-
unni og stikaði burt. Konan var orðin ein-
mana; bros hennar var orðið miklu bjart-
ara. Og jafnvel hljómsveitin virtist ekki
vera alveg úti á þekju um tilfinningar
hennar og lék mjúklegar, lék meira að
segja innilegar og ti'umbuslögin sögðu í
sífellu: „Dóninn! Dóninn!“ Hvað skyldi
hún taka til bragðs? Hvað skyldi nú koma
fyrir? En á meðan ungfrú Brill var að
velta þessu fyrir sér, sneri konan í biálf-
anum sér við, veifaði hendinni eins og hún
hefði séð einhvern miklu skárri og trítlaði
af stað. Og hljómsveitin skipti aftur um
og lék miklu fjörlegar, miklu gáskafyilra
en áður og gömlu hróin á bekknum hennar
ungfrú Brill stóðu á fætur og þrömmuðu
af stað. Það var reglulega spaugilegt að
sjá gamla manninn með langt hvítt kjálka-
skegg haltra áfram eftir hljóðfallinu, og
svo komu fjórar stúlkur í fasið á honum,
svo að honum lá við falli.
Hvað þetta allt saman var töfrandi!
Hvað hún naut þess! Hvað henni þótti
undarlegt að sitja þarna og horfa á alla
þessa dýrð! Það var eins og leikur. Það
var nákvæmlega eins og leiksýning. Hver
gat trúað því, að himininn í baksýn væri
ekki málaður. En ekki var það fyrr en
lítill svartur rakki skokkaði virðulega fram-
hjá og skokkaði svo hóglátlega burtu, eins
og lítill leikhúsrakki, lítill rakki, sem helt
liefur verið í ólyfjan, að ungfrú Brill
komst að niðurstöðu um, hvað skapaði
stemninguna. Hérna voru allir á leiksviði.
Hér voru menn ekki aðeins leikhúsgestir;
hér voru menn leikendur. Jafnvel hún átti
sér hlutverk og kom hér á hverjum sunnu-
degi. Og vafalaust hefði einhver tekið eftir
því, ef hana vantaði; sýningin gat ekki
verið án hennar, þegar öllu var á botn-
inn hvolft. Skrítið var, að hún skyldi aldrei
hafa látið sér renna þetta í grun fyrr! Og
þó skýrði þetta hvers vegna henni var svo
mikið í mun um að leggja af stað að heim-
an nákvæmlega á sama tíma vikulega —
bara til þess að koma í tæka tíð á leik-
sýninguna — og það skýrði líka að hún
fór öll hjá sér, þegar hún sagði ensku-
nemendum sínum, hvernig hún færi með
sunnudagskvöldin. Var það líka furða!
Ungfrú Brill lá við að skellihlæja. Hún
var á leiksviðinu. Og' henni varð hugsað
til gamla örvasa mannsins, sem hún las
fyrir úr blöðunum fjögur kvöld í viku,
meðan hann blundaði í garðinum. Hún
var farin að fella sig við hrörlegt höf-
uðið á svæflinum, hol augun, opinn munn-
inn og samankreptar nasirnar. Hún mundi
ekki hafa veitt því athygli, þótt hann
hefði verið steindauður vikum saman; og
henni hefði legið það í léttu rúmi. En í
þessari svipan vissi hann, að leikkona las
fyrir hann blöðin! „Leikkona!" Gamla
skarið lyfti höfðinu; tvö Ijósblik skinu í
augum hans. „Leikkona — ert þú það?“
Og ungfrú Brill strauk mildilega dagblað-
ið eins og það hefði verið handritið að
leikþætti hennar og sagði blíðlega: „Já,
ég hef verið leikkona langa lengi“.
Hljómsveitin hafði fengið sér hvíld. Nú
tóku þeir aftur til. Og það, sem þeir léku,
var 'hlýtt og sólmagnað, samt var í því
einhver smáhrollur — eitthvað, hvað var
það? — Ekki ömurleiki — nei, ekki ömur-
leiki — eitthvað, sem orkaði þannig á
þig, að þig langaði til að syngja. Hljóm-
arnir svifu hærra, hærra, ljósið glitraði;
og ungfrú Brill fannst, að á næsta augna-
bliki myndu þau öll, öll samkoman, fara
að syngja. Unga fólkið, hlæjandi skarinn
þarna, myndi byrja, og raddir karlmann-
anna, sterkar og ákveðnar, mundu hljóma
með. Og' svo mundi hún líka, líka hún, og
allir hinir á bekkjunum, vera með og raula
undir, ósköp lágt og með niðandi klið, án
þess að liækka eða falla, en þó svo við-
feldið — hrífandi . .. Og táraflóð kom
fram í augun á ungfrú Brill og hún horfði
brosandi á alla viðstadda. Já, við skiljum,
við skiljum, hugsaði hún, endaþótt henni
væri hulið, hvað þau ættu að skilja.
I þessum svifum kom piltur og stúlka
og settust í sæti gömlu hjónanna. Þau
voru í fallegum fötum; þau voru ástfangin.
Tvær hetjur, sem voru nýstignar á land
af skenuntisnekkju föður hans. Og ennþá
var hinn hljóðlausi söngur í för með þeim,
ennþá hin skjálfandi bros. Ungfrú Brill
lagði við hlustirnar.
„Nei, ekki núna“, sagði stúlkan. „Ekki
hérna, ég get það ekki“.
„En hvers vegna? Er það vegna þessarar
aulalegu kerlingar þarna á bekkjarend-
anum?“ spurði pilturinn. „Hvers vegna
kemur hún hingað — hver óskar eftir
henni? Hvers vegna er þetta hró ekki heima
hjá sér?“
„Það er ref—refurinn hennar, sem ei
svo sniðugur", skríkti stúlkan. Hann er
alveg eins og steikt lýsa“.
„Hættu þessari vitleysu!“ sagði piltur-
inn gremjulega í hljóði. En segju mér,
elsku hjartað —
„Nei, ekki hérna“, sagði stúlkan. „Það
liggur ekkert á“.
Á heimleiðinni var hún vön að kaupa
sér hunangskökusneið í brauðabúðinni. Það
var glaðning hennar á sunnudögum. Stund-
um bar við, að mandla var í sneiðinni. Það
var meiri munurinn. Væri mandlan í sneið-
inni, þá var engu líkara en hún kæmi
heim með dálaglega gjöt — óvæntan fögn-
uð — eitthvað, sem hefði getað verið ann-
arsstaðar. Þá sunnudaga, sem mandlan var
með í kaupunum, flýtti hún sér heim
og kveikti á eldspýtu til þess að hit.a á
katlinum í einum livelli.
En í dag kom hún ekki við í bakara-
búðinni, staulaðist upp stigann, fór inn í
litlu dimmu kompuna sína, sem var á borð
við matarskáp, og settist á rauða brek-
ánið. Hún sat þar lengi. Öskjurnar, sem
hún geymdi refinn í, lágu á rúminu. Hún
opnaði lásinn í snatri, svo snarlega að
framhald á 16. síðu