Eining - 01.06.1957, Blaðsíða 15

EINING
15
18.000 menn dóu i Frakklandi
úr áfengissýki á einu ári
Á sínum tíma skipaði Mendes France
nefnd til þess að rannsaka ástandið í
áfengismálum þjóðarinnar. I nefnd þess-
ari voru fjórir læknar, tveir háskólapró-
fessorar, fjórir þingmenn, einn blaða-
maður, einn háttsettur embættismaður
í hernum, einn bóndi, einn iðnaðarmað-
ur og einn úr verkalýðsfélagi.
jpessi nefnd lagði fram skýrslu á al-
þjóðabindindisþinginu í Istanbul í sept.
s.I., og það var „skuggaleg skýrsla“
segir norska blaðið Folket.
Nefndinni var veitt 150 milljónir
franka síðari hluta ársins 1955, og 300
milljónir árið 1956.
Meðal annars er þess getið í skýrslu
nefndarinnar, að árið 1954 hafi dáið
18.000 manns í Frakklandi úr áfengis-
sýki, en á stríðsárunum, þegar mjög
sterkar hömlur voru á áfengissölunni í
landinu, voru þessi dauðsföll aðeins
3500 til 4000. Með algerlega frjálsri
sölu hefur þetta næstum fimmfaldast.
Áfengissýkin í Frakklandi drepur þannig
helmingi fleiri en farast í umferðarslys-
um, og hún drepur fleiri en tæringin.
En nú eru Frakkar líka að vakna til með-
vitundar um þann voða, sem áfengis-
neyzlan býr þeim. Þeir standa þar and-
spænis mjög erfiðu vandamáli.
Þá halda fréttirnar frá Svíþjóð áfram
að vera mjög óglæsilegar. Fréttir frá
Stokkhólmi (NTB's korrespondent)
herma að frjálsa áfengið“ eyðileggi nú
þúsundir heimila. Þingmaður í Malmö
hafði boðið til fundar um þetta vanda
mál og komu þar fróðir menn á þessu
sviði frá mestum hluta Suður-Svíþjóð-
ar. Þar fullyrtu læknar, lögreglumenn,
og starfsmenn félagsmála, að frjálsa
áfengissalan væri nú að eyðileggja þús-
undir heimila í landinu. Breytingin á
áfengismálalöggjöfinni hafi haft verri
afleiðingar en hinir bölsýnustu bjuggust
við, og er þá mikið sagt. Ölæði fari einn-
ig mjög í vöxt. Almennur drykkjuskap-
ur hafi aukizt og orðið ruddalegri, áfeng-
isvarnirnar séu gersamlega ófullnægj-
andi. ,,Margt bendir til þess“, segir
blaðið, að ,,þessi ofdrykkjufaraldur sé
ekkert stundar fyrirbæri“.
Því spáðum við löngu fyrirfram. Allir
bindindismenn vita af reynslu manna á
undanförnum öldum, að þeim mun
frjálsari sem áfengissalan er, því meiri
og grófari verður drykkjuskapurinn. Yf-
irstandandi ástand, ekki aðeins Svía,
heldur og Frakka, Ameríkumanna og
fleiri þjóða, er augljóst dæmi. Aðeins
andlegur þroski, ræktaður af siðbætandi
og göfgandi trúarlífi, getur verið ein-
staklingnum nægilega sterk vörn gegn
áfenginu, en eigi einstaklingar eða
þjóðaheildir ekki til það siðgæðisþrek
og þann andlega þroska, er róttæk lög-
gjöf hið eina, sem að haldi kemur. Hin
almenna svo kallaða menning nægir
ekki. Það er margreynt og sannað. I
þessu máli þurfa menn að vera raun
sæir.
-------ooOoo-----—
Þegar saíi er sagi
Grófum ósannindum og óhróðri um
áfengisbannið í Ameriku svaraði fyrir
nokkru danskur prestaöldungur, L. C.
Larsen, á þessa leið:
„Ég heimsótti Bandaríkin árið 1912.
Hafði þá samt lítinn tíma afgangs frá
þingstörfum. Þó notuðum við tveir mest-
an hluta einnar nætur til þess að skoða
,,Bowery“-svæðið í New York. Við
komum á marga staði og vissulega
mátti sjá þar átakanlega sjón. Mér var
allvel kunnugt um lífið í skuggahverfi
Kaupmannahafnar, en hvað var það til
samanburðar því, er séð varð í New
York.
Árið 1926 fórum við hjónin svo
aftur til Bandaríkjanna, og dvöldum
þar þá allengi, vorið og sumarið. Þá
var áfengisbann í landinu.. Við töluðum
um, að líta aftur á skuggahverfi New
Yorkborgar, en kunnugir sögðu okkur,
að þar mundi nú ekki vera neitt sérlega
markvert að sjá.
Þessa sumarmánuði ferðuðumst við
víðs vegar um Bandaríkin. Við fórum
frá New York til Seattle, vestur að hafi.
Þaðan aftur til Los Angeles, og nýjar
leiðir þaðan til New York. Við ferðuð-
umst með alls konar farartækum og gist-
um margs konar hótel. Við dvöldum í
stórborgum og litlum sveitarborgum, og
við vorum úti á öllum stundum dagsins
og kvöldum. I fyrra skiptið, er ég kom
til Ameriku, varð ég allvel var við ölv-
aða betlara. En á öllu þessu ferðalagi
okkar hjónanna víðs vegar um ríkin og
undir margs konar kringumstæðum,
sáum við einn — aðeins einn ölvaðan
mann. Við vorum aldrei sjónarvottar
að drykkjuskap, hvorki á einkaheimil-
um né hótelum. Okkur tókst aldrei að
rekast á neitt af þessum „milljónum
heimila“, sem sagt var að svölluðu í
leynibruggí. Við heimsóttum danskan
mjólkurbúsforstjóra, sem átti að veita
áfenga drykki, en ekki var þar á boð-
stólum annað en gosdrykkur. Öllum
drykkjumönnum virtist auðvelt að snið-
ganga okkur. Við leituðum þeirra ekki,
en við gengum heldur ekki úr vegi fyrir
þeim.
Svo var það, að við fengum nokkuð
til samanburðar. Kvöld eitt átti ég að
tala í Vancouver í Canada. Einn vina
minna, guðfræðiprófessor, ók með okk-
ur frá Seattle til Vancouver. Á hinni
stuttu leið frá Iandamærunum Canada-
megin sáum við sex sinnum drukkna
menn, og á hótelinu, sem við gistum,
var svo mikil óregla á hótelgestunum,
að prófessorinn sagðist ekki hafa fengið
svefnfrið. Þannig kynntumst við á örfá-
um klukkustundum lífinu, sem við tók,
er komið var út úr bannlandinu“.
Þannig segir danski klerkaöldungur-
inn sögu sína. Oft hef ég sagt frá reynslu
minni, og reynt að segja satt, eftir að
ég kom heim frá Ameríku 1930 og ferð-
aðist þá hvað eftir annað hringferðir um
landið, bæði á landi og sjó, og varð þá
sjaldan var mikillar óreglu, þótt spán-
arvínin væru þá komin. Svo keyrði um
þverbak, er bannið var afnumið og
sterku drykkirnir tóku einnig að flæða.
Þá var ekki svefnfriður um borð í far-
þegaskipum, né á hótelum hér og þar
fyrir drykkjulátum ýmist úti eða inni.
Hið mikla „spillingar og leynibruggs-
flóð“ í Bandaríkjunum á bannárunum,
streymdi fyrst og fremst og að mestu
leti úr lygapennum þeirra, sem þurftu
að græða á afnámi bannsins, en það
voru áfengisframleiðendur, áfengissalar
og auðmenn, er þurftu að velta af sér
skattabyrði. Þetta er sannleikurinn um-
búðalaus. Hitt vita svo allir, að bann-
lögin voru brotin eins og önnur lög.
P. S.
■----——ooOoo--------
Kvöld eitt, er myrkt var orðið, kom
vinnumaður til húsbónda síns og bað
hann að lána sér ljósker. „Ljósker“,
sagði húsbóndinn, „tilhvers þarftu
þess?“ „Eg ætla að fara að heimsækja
kærustuna“.
„Heimsækja kærustuna“, svaraði
húsbóndinn. „Þú þarft nú líklega ekki
ljós til þess. Ævinlega fór eg þeirra
erinda í myrkrinu“.
„Já, en sjáðu líka, hvað þú hefur
hreppt“, svaraði vinnumaður.
--------ooOoo-------
Það gerir Englendinginn áhyggjufull-
an að verða skollóttur, en þá selur Skot-
inn hárburstann sinn.
--------ooOoo--------
Einhver spurði unga stúlku, hvers
vegna hún ætlaði að að giftast lögreglu-
þjóninum. „Þú veizt“, svaraði hún, „að
það er á móti lögum að óhlýðnast lög-
reglunni.“
-——-----ooOoo-------
Prestur nokkur spurði mann, hvers
vegna hann kæmi aldrei í kirkju.
„Vegna þess“, svaraði maðurinn, “að
í fyrsta skipti, er eg kom þangað var
skett vatni framan í mig. Næsta skipti
var eg rígbundinn kvenmanni, sem mér
hefur aldrei tekizt að Iosna við.“
„Og þegar þú kemur í þriðja sinni“,
sagði klerkurinn, „verður sjálfsagt mok-
að mold á þig“.