Ljósmæðrablaðið - 01.01.1963, Blaðsíða 11

LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
5
er talið, að bæta þurfi upp blóðtap, ef það fer upp í 500
rnl eða þar yfir, annað hvort meðan á aðgerð stendur eða
stax eftir aðgerðina.
í svæfingu getur verið mjög erfitt að þekkja eða taka
eftir einkennum transfusions reactiona (og er þá einkum
átt við hæmolytiskar transfusions reactionir). Þar sem
greining og meðferð blóðtransfusions reactionar eða of
mikils álags á hjarta og æðar er erfið í svæfingu, eru
skurðstofur vissulega ekki réttur vettvangur til þess, að
taka til meðferðar blóðleysi, af hvaða orsökum, sem það
kann að vera, og er til staðar áður en aðgerð hefst. Prem-
ur skal, eins og áður segir, reyna að kippa því í lag fyrir
uðgerð og tryggja þar með, að sjúklingur sé í bezta
ástandi, þegar hann leggst undir hnífinn.
Hinsvegar er sjálfsagt að gefa blóð, meðan á aðgerð
stendur, ef eitthvað blæðir að ráði, og þá sem svarar
tlóðmissinum, til þess að halda sjúklingi í sem beztu jafn-
vægi, því það er svo aftur trygging fyrir betri og skjót-
sri bata eftir aðgerðina.
Á hinn bóginn ber að gæta þess, að ef nauðsynlegt
i'eynist að gefa blóð fyrir aðgerð, vegna of lágs hæmog-
lobis eða vegna blæðinga, að gefa ekki of mikið og þar
með yfirhlaða blóðkerfið, því það, ekki síður en of lítið
blóðmagn, getur orðið lífshættulegt fyrir sjúklinginn.
Öhöpp og eftirköst.
Sérhver blóðflutningur hefir alltaf vissa hættu í för
með sér, hversu varlega, sem farið er. Ber mönnum tví-
mælalaust að vanda alla meðhöndlun blóðsins, frá því
það er tekið unz það er gefið, og svo í öðru lagi, að vanda
svo sem mögulegt er flokkanir allar og próf, sem gera
þarf. Sjálfsagt er að gera prófin oftar og vera viss, held-
ur en gera þau máske aðeins einu sinni og það í fljót-
fæmi, því slíkt getur haft afdrifaríkar afleiðingar. Því