Ljósmæðrablaðið - 15.05.2001, Blaðsíða 7

Hvað varstu með í töskunni, viltu sýna mér
hvað er íhenni?
Já ég skal gera það, hún er hérna frammi á
gangi tilbúin ef einhver kallar allt í einu.
Hvað varstu með?
Ég var með pinsettur, og ég var með æðatangir
tvær og skæri, ekki sérstök episitomiuskæri af
því ég klippti þær yfirleitt ekki nema alveg
nauðsynlega þurfti.
Ég var með tvenn skæri og svo var ég með?
“Ja kannski ég nái í töskuna.”
(Dýrfinna sækir töskuna og tínir upp úr henni)
Svo hef ég sogrör, tangirnar, pinsettu til að
sprengja, en ég geri það nú voða sjaldan,
nálartöng, svo er ég með mjó lítil skæri, ef
að þær rifnuðu eitthvað, til þess að taka
saumana. Svo hafði ég svona stykki til þess
að breiða undir þær og svo hafði ég ég grímu.
Ég keypti mér grímu, sjáðu ef þær vildu
eitthvað fá, greyin, svona svo að þær yrðu ekki
eins hræddar þegar kollurinn var að koma. Þá
lét ég bara pínulítið í þetta, sem ég á enn. Og
þá fengu þær svona smá deyfingu í kollhríðinni.
Þetta var ágætt þeim fannst þetta sumum gott
en sumar vildu ekki neitt. Sumar vildu fá þetta
þegar að kollurinn var að koma.
Var þetta eina verkjadeyfingin?
Já, ja ég gaf nú petidín stundum, ef þær báðu
um það, ef þær vildu það. Svo átti ég svona
(ljósmóðurpípu) og átti svo aðra sem er komin
í sundur en hún var handsmíðuð.
Hlustaðirðu með pípunni?
Já alltaf, aldrei neitt annað en pípan, ég varð
að æfa mig á pípunni.
Hvað hlustaðirðu oft?
Ég hlustaði nú mjög oft, alltaf af og til.
Ég vildi alveg vera ömgg, svo hafði ég hanska.
Fyrst notaði maður enga hanska bara þvoði
sér vel, maður skrúbbaði bara hendurnar vel
og bar svo spritt á þær. Ég ætlaði aldrei
eiginlega að kunna að vinna með þessum
hönskum. Og svo mældi ég krakkana með
málbandi. svo em þetta nálar og sprautur. Og
svo hafði ég svona til þess að deyfa spöngina
þær sem vildu fá þá deyfingu.
Já og svona saumnálar líka?
Já, ég hef þær.
Þurftir þú oft að nota þœr?
Ég þurfti að nota þær stundum.
Og nálar íœð?
Nei, ég þurfti aldrei að láta upp nálar. Af því
er ég nú svona klaufi við að láta upp nálar.
Læknamir á Landspítalanum gerðu þetta alltaf.
Varstu með vökva með þér eða svoleiðis?
Nei, ég bara óskaði að allt gengi vel.
Og það gerði það?
Já það gerði það.
Ég var með metergin ef það var stórt legið,
sko á eftir og líka með sprautur ef það þurfti
að gefa þeim, svona þegar þær voru búnar að
eiga böm, þá gaf ég þeim en svo sleppti ég því
hjá þeim sem voru ekki búnar að eiga börn
áður, og legið var gott þá sleppti ég því bara.
Hvað varstu lengi hjáþeim eftir aðþærfœddu?
Ég var alltaf tvo og hálfan tíma á eftir upp á
að athuga legið og fylgjast með því, það er
helst blæðingarhættan sem maður er hrædd-
astur við á eftir. Og ef maður fer of fljótt þá
geta kannski blæðingar hafist.
Komstu svo til þeirra, hvað oft á dag?
Ég kom tvisvar á dag fyrstu þrjá, fjóra dagana,
og svo máttu þær alltaf hringja í mig ef
eitthvað var.
„Heima er rólegt, miklu rólegra"
Hvað fmnst þér öðruvísi við heimafæðingar
en á sjúkrahúsi?
Heima er rólegt, miklu rólegra. Það em margar
konur sem verða stressaðar við það að fara á
sjúkrahús, óvanar að fara á skjúkrahús, hafa
aldrei farið á sjúkrahús. Þá vilja þær fæða sín
böm heima.
Fannst þér þú vera rólegri heima?
Já, ég var róleg, já ég játa því.
Maður fær meira að vera í friði, vera meira í
friði með konuna.
Ljósmæðrablaðið
maí 2001