Freyr - 01.11.1937, Síða 29

P R E Y R
187
ekki liægt að ræða á íslaadi, en undirbúning-
urinn er liafinn og ríkið liefir nú þegar frið-
ac töluvert stórt svæði, vaxin björk eöa bjark-
arkjarri; og ég álít að hér sé um mikla mögu-
ie’ika að ræða. Bjarkar og barrskógar munu
i framtíðinni ekki aðeins prýða laindiS, lieldur
e'inmig veita landsbúum efnivið og eldsneyti,
- - sem þói skortir svo tilfinnanlega, — og lif-
andi limgarða til skjóls og varnar um tún og
garða. Auk þess hafa skógamir sérstaka
þýðingu á Islandi, því að þeir verða elnasta
örugga vörnin gegn hinum ömurlega upp-
blœstri oý sandroki, sem ár frá ári leggur í
auðn þúsundir hektara af grónu landi, og
skilur eftir eyðimörkina einbera. Eigi Island
ekki að verða ein eyðimörk, þá er sannarlega
tími til kominn að hefjast hraustlega handa
til varnar. Á þetta bentum við prófessor
Prytz — segir höfundurinn — þegar Við vor-
um hér á árunum 1900—1906, og þá var send-
ui maður utan — Gunnláugur Kristmunds-
son — til þess að búa sig undir landvarnamál
í þessiun skilningi, og honum hefir orðið vei
ágengt meö sandgræðsluna, en „betur má, et'
duga skal.‘ ‘
8 kógrœkt krefst mikillar elju, óbilandi
þrautseigju og staðfastrar trúar á að verkið
megi takast og verða til nytsemdar fyrir land-
ið og þjóðina. Verkið getur tekist. Það getur
vaxið skógur á ísland'i, en takmarkið lig-gur í
fjarri framtíð, og menn mega búast við von-
brigðum og ósigrum. En bakhjarl'inn hafa
menn í gömlu skógarleifunum og í skjóli
tjarkarinnar má ala upp erlendar tegundir
— og það er engum vafa bundið, að barrtré
geta vaxið á íslandi til efniviðar. En skóg-
rœktin má til að vera almenningsmál og bæði
einstaldingar og félög manna eða hópar verða
hér að leggja hönd að verki. — Fyrst verSur
ívö friða og hlúa að þeim skógarleifum, sem
til eru, og síðan að fá viðeigandi tegundir
barrviðar til að alazt upp í skjól'i þeirra og
e'innig sjálfstætt, og byggja í framtíðinni á
þeirr'i reynslu, sem fengin er í 30 ára starfi.
Nú. vitum við a‘S skógarfura frá vestur Nor-
egi, síberiskt lævirkjatré, Cembrafura og
nokkrar gren'itegundir, geta vaxið á íslandi,
að ógleymdri fjallafurunni ■—- og þess vegna
a nú þegar að hef jast hraustlega lianda.
í Danmörku hefir það tekið hundrað ár
að vinna skógræktinn'i sigurinn. íslendingar
komast ekki af með minna, en eigi Island
ekkl að blása upp á stóruni svæðum — þá
eru engin önnur örugg ráð, en að rækta þar
skóg og friða þar upplásnu svæðin.
Það, setn hér hefir veriS t'ilfært er tekið á
víð og dreif úr ritgerðinni og er ekki beia
þýðing á orðum höfundarins, en gefur rétta
mynd af skoðunum hans — það sem þetta
nær. En þar er rætt um fleira en skógræktina,
m.a. farið lofsamlegum orðum mn framfarir
hér á landi s.l. 30 ár, minnst sérstaklega og
með mikilli viSurkenningu á starf Klemens-
ar Kr'istjánssonar, bent á hina miklu ræktun-
armöguleika liér á landi og’ í sambandi vio
það, látin í ljósi sú skoðun, aS rétt öiundi
vera að veita innflytjendum frá Norðurlönd-
um greiðan aðgang að því, að setjast að .•
sveitum hér og gerast bændur, enda geti land-
búnaðurinn orðið hér aðalatvinnuvegur, og
styrk stoð, þegar fiskivéiðarnar bregðast.
M'innst er með gleði á Skógræktarfélagið:
„Það gleSur mig þetta Skógræktarfélag og
ég óska því til hamingju með það starf, að
„klæða landið“, svo að við getum aftur sagt
með fulluin rétti: Landið er fagurt og frítt
— og skógi vaxið milli fjalls og fjöru.“
Öll er greinin skrifuð af ósviknum vinar-
hug í okkar garð, og það vinarþel er að lok-
um bundið í þessum nlSurlagsorðiun:
„Ég óska heilla, hamingju og framfara
landinu og þjóðinni, sem við Dan'ir megum
vera stoltir af að kalla friændur vmra og
v'ini, og sem oss ber að hjálpa og styðja hvar
sem hægt er.“