Freyr - 01.12.1940, Síða 12

186
FRE YR
nærri? Hver gefur sáðkorninu smæsta
þenna undramátt, að vaxa í djúpri dauða-
kyrrð moldarinnar og þroskast sem sjálf-
stæð lífsvera upp í ljósið og ylinn, unz það
nær vaxtarhæð hins fullkomna og algera?
Fornaldarmaðurinn, sem sáði korninu í
heilagri tilbeiðslu frammi fyrir guði og
fórnaði honum af ávexti jarðarinnar, átti
svarið við þessum spurningum. Oss getur
fundizt að hann hafi farið barnalega og
einfeldnislega að ráði sínu. Og vér tökum
ekki upp óbreytta háttu hans. En vér ættum
samt að muna það, sem hann hafði hugboð
um fyrir þúsundum ára, að guð einn gefur
vöxtinn, ræður öllu lífi, að „án hans gcezku
aldrei sprytti rós“, eins og Matthías kvað.
Ég held, að samtíð vor þyrfti að læra þá
lexíu af nýju, læra hana betur.
Það er gott að hafa hæfilegt sjálfstraust
og vanmeta ekki eigin krafta. En það er
jafn hættulegt að byggja eingöngu á sín-
um eigin afrekum. Það er áberandi einkenni
í sögu þjóðanna, einmitt hina síðustu ára-
tugi.
Eftir því, sem hin ytri menning hefir
aukizt, tök mannsins á efninu orðið sterk-
ari, hefir hann smám saman sett sjálfan
sig og sín verk meir og meir í Guðs stað.
Og enginn þarf að efast um, að þar er
undirrót þess mikla böls, sem nú ógnar
heiminum svo átakanlega.
Mennimir hafa hætt að trúa á lífið í
hendi guðs, hætt að vera sér þess meðvit-
andi, að hann er upphafið og endirinn,
„faðir. og vinur alls sem er“, og að með hon-
um ættu þeir að skapa nýjan heim og betri.
Trúin á efnið og tæknina hefir komið í
staðinn. Það er sú trú, sem nú hefir fengið
það hlutverk að fara eyðandi eldi haturs
og tortímingar um löndin. Vér horfum í
fjarska á þann hildarleik og vonum þess og
biðjum, að hann færist aldrei hingað, í
kyrrð og friðsælu íslenzkra stranda og dala.
En gefum þá guði það sem guðs er. Elsk-
um, byggjum og treystum á landið í hans
varðveizlu og vernd, minnug þess, að það er
hann, líf af hans lífi, sem lætur hið smæsta
sáðkorn gróa og vaxa. Að vér sköpum ekk-
ert nema með honum, studd af hans mætti,
náð og miskunn. Að vér erum ekkert án
hans, eins og stendur í lofsöng þjóðarinnar:
„Vér deyjum, ef þú ert ei Ijós það og líf,
sem lyftir oss duftinu frá.“
Munum, að með þeirri trú, og í þeirri trú
tryggjum vér aðeins menningarlega og
mannsæmilega tilveru oss sjálfum og fram-
tíð barna vorra. Látum þá trú helga störfin,
sem vér vinnum, svo þau verði oss til nytja
öðrum til blessunar og guði til dýrðar. —
Markmið lífsins getur ekkert verið nema
það. Og með það fyrir augum hafa allir
þörfustu menn þessarar sveitar og þessarar
þjóðar ætíð lifað. Þess vegna þökkum vér
verk þeirra og blessum minningu þeirra.
Og biðjum þess, að oss megi auðnast að
halda því áfram, sem þeir gerðu bezt.
Svo biðjum vér góðan guð að blessa alla
iðju vora, störfin, sem vér vinnum á þessu
minnisstæða vori og störfin, sem í vændum
eru.
Vér biðjum hann að vaka yfir bæ og
byggð þessa lands og gefa börnum þess
sterka, óbifanlega trú á framtíðina í hans
hendi.
Vér biðjum hann að blessa vorn tíman-
lega hag oð hjálpa oss gegnum erfiðleika
þá og vandræði, sem nú standa fyrir dyrum.
Vér biðjum hann að blessa atvinnuvegi vora
til lands og sjávar, og gefa þjóð vorri og
fósturjörð hamingju til frelsis, og aukinna
framfara á nálægum tíma.
En fyrst og síðast biðjum vér þess, að
guðsríki komi í krafti sínum með „þverr-
andi tár“, með réttlæti, frið og farsæld til
vor og allra manna.
Með þeirri bæn helgum vér hátíð vora í
dag og framtíð komandi daga í Jesú nafni.
Síg. Stefánsson.