Akranes - 01.07.1950, Blaðsíða 13

Af skáldum þeim, er kváðu um hann
látinn, hafa a. m. k. þrjú gert það með
ágætum, þó að erfiljóð Matthiasar gnæfi
þar yfir, enda ha'fði hann líka þekkt hann
lengst og bezt. Matthias sá til þess, að
leiði Símonar Dalaskálds skyldi ekki týn-
ast.
Alveg nýlega fékk sá, er þessar línur
ritar, að sjá og skrifa upp stuttan brag um
Símon, kveðinn af alþýðumanni og frem-
ur hversdagslegan. En af því að erindin
hafa ekki prentuð verið, skulu hér að
lokum tekin upp fjögur hin síðustu, eink-
um vegna niðurlagsorðanna:
Bresti fann í fari hans
Farísea skarinn;
mun og æfi einskis manns
öllum lýtum varin.
Lýta hans ei leita’ ég frekt,
leitinni aðrir sinni;
mér er grunur min að sekt
meiri reynist hinni.
Geð mun þakklátt þitt sem mitt
þessum greppi smáðum,
hans hafa löngum stökur stytt
stundir okkur báðum.
Ef nú fennir í hans slóð,
ótryggð fólks mun valda;
hann er einn sem Islands þjóð
enn á skuld að gjalda.
Það er efalaust mál, að ef við finnum
til ræktarsemi við þá kynslóð, er á undan
okkur fór og lifði við þau kjör og það
fásinni, sem rrnga kynslóðin mun aldrei
til hlítar geta skilið, þá er það satt, að
þjóðin standi i þakkarskuld við þennan
umkomulitla mann, sem fór um hverja
sveit landsins og gat hvarvetna um stund-
arsakir gert kotimgsbadnn að höll, og
skildi svo að lokum eftir ylríka minningu
um komu sína.
Getum við ekki orðið samtaka um að
vernda minningu þeirra manna, er þann-
ig auðguðu líf forfeðra okkar og léttu
þeim harða baráttu fyrir fátæklegri til-
veru? Rímnafélagið er eftir megni að
reyna að gera þetta.
FélagsmdSur.
INNHEIMTUMAÐUR
blaðsins í Reykjavík, er Jón
Ólafsson Bræðraborgarstíg 24.
Hann tekur og á móti áskrift-
um, og mun góðfúslega reyna
að greiða götu blaðsins og
skilja þarfir kaupendanna í
sambandi við það.
AKRANES
í HEIMAHÖGUM
Fagurt er á fornum slóöum
finnst þar margt, sem hugann kætir.
Æskulandið manni mœtir,
minningar frá stígum hlfóöum.
Eitthvaö horfiö, sem ég sakna,
svo mér annaö fögnuö veitir.
Lífið svip meö byggö og breytir,
blunda frœ, sem þrá aö vakna.
Lfúfum hug á lífið dreyminn
lék ég barn í fjörusandi.
Héöan lagði ég frá landi,
lítill drengur út í heiminn.
Þroski minnar bernsku byggöar
bjó mér lífsins dýrsta gróöur.
Það er þessi sálar-sjóöur,
sem mig knýr til œfitryggöar.
Geymist svo í heimahögum
hjartans minna dýrsti foröi,
finn ég stein í fjöruboröi,
fornan vin frá gömlum dögum.
Þar í leik viö káta krakka
klettinn upp og hátt viö tróöum,
þurrum fótum þar viö stööum
þegar aldan féll að bakka.
Þessi hópur þynnist óöum,
þýtur sær um gamla steininn,
og í bylgjum brotnar hleininn,
borgar þar sem virki hlóðum.
Kynslóö ný fer hönd um heiminn
hinir gömlu lœkka róminn.
Eins og fyrr við ölduhljóminn,
æskan leikur frjáls og dreymin.
Sólin blíö um sund og haga
sveipar landiö tignar klæöum,
barizt er á sóknarsvœðum
sótt er fram til nýrra daga.
Þarf aö sínu þjóö aö búa,
þessi byggö, í stríði og vanda,
framtak þarf, og fórnaranda
fólks, sem vill á landiö trúa.
KJARTAN ÖLAFSSON.
85