Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1875, Blaðsíða 46

11. Hvað er það, sem hefir stað { hvergi blífaniegan,
vindrinn þá því feykir frá | fær ei gánginn tregan;
hversu þétt sem það er sett | þú fær höndlað ekki,
augum lyk með ekkert hik, | ef ei skal gjöra þér hrekki?
12. Hver er sá viti, | sem vitran bar | og vissi ekki par:
vísundum aðvari, | vitríngum óvari, | vetvangs litfari,
brekar fyrir vingest | og vogest,
æfur og gæfur, | en engum handhæfur?
i. sólin. 2. stjarna. 3. dagur og nótt. 4. árið. 5. dagurinn
í dag. 6. tíminn. 7. regnskúr. 8. snjór. 9. jörð snælögð.
10. eldur og reykur. 11. reykur. 12. andlitssvipur. — Gáturnar
1—9. og 11. eru eptir Jón Epólín sýslumann; 12. eftir síra
Þorlák Þórarinsson; 10 er eldri, eptir ókenndan höfund.
DULMÆLA VÍSUR.
Húskarl sagði frá klæða tilbúnaði húsbónda síns í vísu
þessari:
Gjöra lét höldr sér at hausti
hettu úr kuldaglettum,
kyrtil sér af kulda,
en úr kvensemi vetti,
rúmar bækr af rógi,
en úr ranglæti skyrtu,
dýnu sér af drambi
en úr dulmálum kápu.
Hettan var úr flóka, kyrtillinn úr togi, vettirnir úr þeli,
brækur úr fjárull og skyrta, dýnan var fylld með dúni, en
svört ull var í kápunni.
Konúngtir fann mann á
heiti; hann svaraði:
Kallaðr var ek
í konúngs höllu:
akr alvaxinn
ok upp runninn reyrr,
Maðurinn hét Loðinn.
2.
förnum vegi og spurði hann að
I hús hávaxit
I ok humall á kvisti,
j feldr af birni
| ok fagrar slægjur.
LAGAVÍSA PÁLS VÍDALÍNS.
Forlög koma ofan að,
örlög kríngum sveima,
á 1 ö g i n úr ýmsum stað,
en ólög fæðast heima
RÁÐ TIL AD LÍFGA DRUKKNAÐA.
Þegar einhver, hvort heldur karl eða kona, drukknar, og
næst þó upp úr vatninu eða sjónum, þá skal vandlega gá að,
hvort hann (eða hún) sýnir ljós dauðamerki, eða ekki. Sé lífs-
mark lítið, og útlit eins og á dauðum ná, en þó ekki öldungis
vís dauðamerki (svosem stirðnan, þrútnan, rotnan), þá má ekki
dvelja við, heldur samstundis reyna að bjarga lífinu.
(H)