Dagblaðið Vísir - DV - 09.10.2004, Blaðsíða 12

12 LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2004
Helgarblað DV
Myndlistarkonan Lína Rut Wilberg er ekki sammála þvi aö
hún hafi gengið í gegnum meiri erfiðleika en hver annar.
Hún gerir upp fortíðina, segir frá mistökum sínum þegar hún
sá á bak dætrunum, talar um norskættaðan föður, myndlist-
ina og segist aldrei hafa verið hamingjusamari en einmitt nú.
„Ég hitti einu sinni fertuga konu
sem aldrei hafði lent í neinu verra á
Iífsleiðinni en að missa páfagaukinn
sinn. Ég velti því dáh'tið fyrir mér,
hvort ég vildi vera í sporum þessarar
konu. Komst að þeirri niðurstöðu að,
já, vissulega vildi ég það. En fyrst ég
þurfti að að fara í gegnum þá reynslu
sem ég á að baki þá finnst mér gott að
ég skuli hafa getað nýtt mér hana til
góðs," segir Lína Rut Wilberg mynd-
listarkona en hún á enn tvö ár í fertugt
og hefur farið yfir fleiri þröskulda á
þeim árum en flestir aðrir þurfa að
gera á einni ævi. Hún er eigi að síður
brött, segist vera ánægð með lífið og í
raun aldrei eins hamingusöm og
einmitt um þessar mundir. „Ég gæti
ekki hugsað mér lífið á annan hátt og
held að mér hafi aldrei liðið betur en
einmitt núna," segir hún og brosir.
Ömmubarn Lóu Konn
Hún ruggar vöggu yngri sonar síns
á heimili sínu í miðbænum á meðan
hún tafar. Hann er rúmlega tveggja
mánaða, myndarlegur og hraustlegur
og von bráðar er hann sofnaður. Lína
heldur áfram að rugga þrátt fyrir það á
milfi þess sem hún stússast í eldhús-
inu og spjallar við blaðamann. „Ég er
ísfirðingur en báðir foreldrar mínir
eru þaðan og þar fæddist ég og bjó
fyrsta ár ævi minnar," segir hún og
jánkar því að Lóa Konn sé föðuramma
hennar. Lóa Konráðsdóttir er mörg-
um ísfirðingum kunn en hún, ásamt
systrum sínum, hefur aldrei staðið á
skoðunum sfnum. Lfna segist alla tíð
hafa verið í góðu sambandi við ömmu
sína og raunar hafi hún tekið við hlut-
verki sonar síns í að sinna skyldu hans
gagnvart dótturinni. „Ég þekkti aldrei
pabba svo neinu nemi," segir hún og
dökku augun verða alvarleg. „Ég hittí
hann ekki fyrr en ég var tíu ára gömul.
Ég sat þá við borðstofuborðið hjá
ömmu ásamt fleiri ættingjum í matar-
boði. Það er allt í lagi að ég segi ffá því,
en ég man sérstaklega eftir því að
hann spurði mig, tíu ára barnið: „Ertu
komin með stór brjóst?" Ég gat ekki
svarað því ég vissi ekki hvaðan á mig
stóð veðrið. Að spytja tíu ára bam
svona spumingar," segir hún og hrist-
ir höfuðið.
Blóðfaðir hugsar um götubörn
í Brasílíu
Faðir Línu Rutar heitir Karl Petter
Wilberg en faðir hans var Norðmaður
sem kom til ísafjarðar og giftist Lóu
ömmu hennar. Lína segir föður sinn
hafa verið meira eða minna í Noregi
og þar eignaðist hann síðar konu og
tvö böm. „Já, ég hef hitt systkini mín í
Noregi en alltof sjaldan. Pabbi drakk
mjög mikið og fór illa með sig, var
raunar nærri því búinn að ganga ffá
sér en er í Brasílíu núna."
Ilvað harm er að gera þar?
„Ég er hreint ekki viss en mér skilst
að hann hafi hætt að drekka og taki að
sér götuböm þar og klæði og fæði.
Hafi fundið sig í að hjálpa munaðar-
leysingjum þar. Annars veit ég ekkert
um þetta fyrir víst,“ segir hún afsak-
andi og áréttar að samband þeirra
hafi aldrei verið náið eða mikið. Þeirra
fyrsti fundur hafi ekki gefið tilefni til
þess. „Ég eignaðist hins vegar fóst-
urpabba þegar ég var rétt ársgömul og
leit alla tíð á hann sem minn föður.
Hann kallaði ég alltaf pabba og var
mjög sátt við þann föður," segir hún
og lítur upp.
Móðir Lfnu flutti með hana til
Húsavíkur og bjó þar með fósturföð-
urnum og eignaðist þijú börn til við-
bótar. Á Húsavík átti Lína Rut góða
æsku að mörgu leyti. „Það var yndis-
legt að alast upp útí á landi en minn-
ingamar frá æskuárunum em samt
dálítið blendnar. Ég var feimin og
ffekar títil inni í mér en fósturfaðir
minn drakk talsvert. Það markar
mann á vissan hátt og þeir vita það
sem þekkja alkóhólismann," segir
hún og fær sér vænan sopa af ávaxta-
safa, heldur svo áfram og segir að hún
hafi einmitt verið að tala um þessa
hluti kvöldið áður. „Ég er á námskeiði
hjá SÁÁ fyrir fullorðin börn alkó-
hólista og var að rifja upp þessi ár.
Það þýðir ekki að tala neina tæpi-
tungu um þetta, maður á að kalla
hlutina sína réttu nöfnum," segir hún
brosandi og fullyrðir að henni hafi
þótt mjög vænt um fósturföður sinn.
„Hann var mjög góður við mig en
hann dó úr krabbameini rétt eftir að
ég eignaðist eldri son minn fyrir fimm
árum. Ég sakna hans og það var erfitt
að ganga í gegnum þetta en hann
barðist mjög lengi áður en yfir lauk og
það tók verulega á," segir hún alvar-
leg í bragði.
Feimnin og alkóhólisminn
Fjölskyldan flutti til Reykjavíkur
og í Hlíðunum sótti hún skóla lengst
af. Hún bendir á að alkóhólisman-
um hafi fylgt ákveðið rótleysi þannig
að þau bjuggu ekki lengi á sama
stað. „Ég á til dæmis enga æskuvin-
konu því ég náði ekki að festa rætur
nógu lengi til þess. Minni elstu vin-
konu kynntist ég sextán ára en þá er
maður líka orðinn nógu gamall til að
búseta skipti ekki öllu máli," segir
Lína. Hvort hún hafi verið farin að
huga að listnámi á unglingsárum
neitar hún staðfastlega. „Nei, það
hvarflaði ekki að mér," segir hún og
hristir höfuðuð. „Þetta var heimur
sem ég þekkti ekki og ef enginn
hvetur mann áfram eða nefnir við
mann hvaða hæfileikar búi í manni
þá dettur manni það ekki í hug sjálf-
um. Ég býst við að ef einhver í ætt-
inni eða kennararnir hefðu talað um
það þá hefði það búið um sig í mér
en það var ekki þannig í mínu til-
felli," segir hún ákveðin.
„Ég var mjög feimin og ég man eft-
ir að ég nefndi við mömmu hvort ég
ætti ekki að fara í Módelsamtökin til
að vinna bug á feimninni. Mömmu
fannst það tilvalið og ég fór þangað og
lærði heilmikið um framkomu og að
ganga á palli. Ég var ekki feimin við
það en ég var jafnfeimin eftir sem
áður við allt annað," segir hún hlæj-
andi. „Ég dugði stutt í þessu enda
ósköp yfirborðskennt og það gaf lítið
að brosa og vera sæt," segir Lína og
hlær.
Förðunarskólinn og myndlistin
Þangað má eigi að síður rekja upp-
hafið að myndlistinni því Lína Rut
fékk þar áhuga á förðun. „Þar fékk ég
einhvers konar útrás fyrir sköpunina
og það varð úr að ég sótti um skóla í
París. Þangað fór ég og var í eitt ár að
læra ljósmynda- og tískuförðun. í
París fór ég að gefa myndlistargallerí-
unum gaum. Hafði mjög gaman af að
ganga á milli og skoða myndlist.
Raunar hafði ég alltaf ánægju af að
skoða söfn og gerði það héma heima
áður en ég fór út. Þá fann ég hvað ég
hreifst af myndlist en datt aldrei i hug
að hún ætti eftir að tengjast mér á
annan hátt," segir hún og jánkar að
Parísardvölin hafi haft góð áhrif á
hana.
„Hún varð að minnsta kosti til
þess að ég sótti um í Myndlista- og
handíðaskólann þegar heim kom. Ég
komst strax inn og þá opnaðist mér
nýr heimur. Mér þótti æðislega gam-
an í skólanum og var loksins komin á
rétta hillu," segir hún og lætur hug-
ann reika til baka. „Það var mikill
kraftur í mér og ég stofnaði líka förð-
unarskólann og fýrirtæki sem seldi
snyrtivömr. Hafði meira en nóg að
gera," rifjar hún upp.
„Já, og barnsföður dætra minna
kynntist ég líka um þetta leyti. Þær
fæddust 1990 og 1992 en þær voru
ekki gamlar þegar slitnaði upp úr
sambandi okkar," segir hún og
þagnar. Eftir andartaksþögn heldur
hún áfram og segir að það hafi verið
stærstu mistök lífs hennar að ganga
út af heimilinu þegar þau skildu.
„Skilnaður var óumflýjanlegur en ég
átti aldrei að fara. Það var byrjunin á
öllum þeim hörmungum sem á eftir
komu," segir hún hugsi og engu lík-
ara en hún velti fyrir sér hvort hún
eigi að halda áfram. „Ég ætla að leið-
rétta þann misskilning minn að ég
hafi misst frá mér dæturnar. Ég
sagði það í blaðaviðtölum á þeim
tíma og við alla sem ég ræddi við. En
það er ekki rétt. Ég samdi þær af
mér," segir hún og stendur upp og
fer fram í eldhús og nær í heitar bök-
ur úr ofninum sem hún hefur verið
að hita. „Þær eru með súkkulaði á
milli," bendir hún á og heldur
áffam. „Þetta var ömulegt mál og
það er ekki gaman að rifja það upp.