Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1911, Qupperneq 85

þú grætur«, og svo tók hann gullúrið sitt og fleiri
glansandi hluti, til þess að reyna að hugga barnið.
Svona fer oft. Menn segja ýmist viljandi eða ó-
viljandi ranglát orð og særandi fyrir þá, sem sak-
lausir eru.
Vel sje þeim, sem finna til þess, og breyta líkt og
þessi gamli maður. _________
Eiiisetumaðurinn og verkamennirnir.
Verkamenn nokkrir, sem komu frá vinnu, gengu
kvöld eitt heimleiðis eftir árbalcka, mætir þeim þá
einsetumaður gamall. Peir taka hann tali og segja
við hann: »Pú ert maður vitur og réttlátur, segðu
okkur álit þitt, hvort okkur sé ekki vorkunn, þótt
við séum gramir við auðmennina, sem aldrei dreþa
bendi sinni i kalt vatn, né snerta á vinnu, en við er-
um lúnir á hverju kvöldi af stritvinnu fyrir þá«.
Einsetumaðurinn réttir út höndina og sþyr, hvort
þeir hafi látið smíða skiþin, sem liggi á ánni, eða
verksmiðjurnarsem standi á árbakkanumhinum megin.
Þeir neita því. Hann: »Ef auðmennirnir.sem þið töl-
uðuð um, hafa látið gera þetta.þá er það þeim að þakka,
að þessar þúsund hendur eru í hreyfingu dag-
lega á skiþunum og í verksmiðjunum, fjölskyldum
Verkamannanna til uþpeldis. Eruð þér ekki í neinni
þakklætisskuld við þá, sem lögðu til hugvit sitt, og
þá sem hættu fé sínu í fyrirtæki, sem óvíst var, hvort
mundu bera nokkurn arð. Hefðu þeir ekki vogað
fé sínu, þá væru engin slcip þarna né verksmiðjur,
þar af leiðandi hefðuð þér enga atvinnu þar«. Verka-
mennirnir sögðu, að þá hefðu þeir fengið vinnu ann-
arstaðar.
Einsetumaðurinn: »f*að bæri að sama brunni;
þar hafa þá aðrir efnamenn upphaflega lagt fram fé
í óvissu til að koma á fót fyrirtæki, sem margir hafa
nú atvinnu við«.
Að svo mæltu tók einsetumaðurinn prik sitt,
(75)