Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1933, Qupperneq 78

efni, sem er enn mikilvægara: Að mun hægara er að
ráða við illgresið, arfann, heldur en par sem kart-
öfluafdrigði, sem heflr lágvaxið, þróttlítið »gras« er
ræktað. Hafa og margir þeir, sem reynt hafa ný og
góð kartöfluafbrigði tekið eftir þessu, þvi að hjá stór-
vöxnu afbrigöunum ná grösin fyrr saman og hylja
moldina, en eftir það þarf vart að óttast illgresið.
Enn fremur: Hin fyrstu frost seinna part sumars hafa
jafnan minni áhrif á stórvaxin, þróttmikil »grös« en
á þróttlitil. Þá er enn eitt í sambandi við stönglana.
Neðst á þeim, neðanjarðar, eru taugarnar, sem kart-
öflurnar myndast á. Þær taugar mega ekki vera of
langar. Það er ein krafan, sem gera verður til af-
brigðanna, að þær myndi kartöflurnar sem næst
stönglunum. Þetta munar afar miklu á haustin, þegar
tekið er upp. Ef taugarnar eru langar, þarf að leita
að kartöflunum langt frá stönglunum, og er þá miklu
seinlegra að taka upp. Ef allar kartöflurnar liggja
þétt inn við stönglana, þá má með einu handtaki
ná öllu upp undan hverjn »grasi«. Þetta munar því
meira, sem garðarnir eru stærri. Einnig er það höf-
uðkostur hjá hverju afbrigði að bera fremur fáar en j
jafnstórar kartöflur. Þau afbrigði, sem bera margariá
og smáar, eru varhugaverð, vinnufrek upp að taka,
og allt of mikið smælki gengur úr uppskerunni, sem
er verðlaust til annars en skepnufóðurs.
Kartöflublómin eru margvísleg að lit og eru með
fegurstu blómum, þótt sjaldan sé þeirra getið, af því
að þau eru á slíkri nytjarjurt sem þessari. Sumir
halda þvi fram, hér á landi, að ekki sé gott að kar-
töflujurtin beri mikið af blómum, og einstöku menn
hlaupa til og klippa þau af. Slíkt er með öllu óþarft,
enda er mikil bíómgun að eins vottur um góðan
þroska og hagstæða tíð. Væri nær að gleðjast yflr
fegurð blómanna, meðan þau eru. Mjög mikill munur
er á blómauði hinna einstöku afbrigða, það blóm-
auðugasta, sem eg þekki, er »Rogalandsrauður«; þar
(74)