Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1933, Síða 97

»Ekki þykir mér paö neitt undur«, kvað annar.
»0g ekkert er þetta á borð við það, að eg hefi einu
sinni tekið þátt í því að flytja tunnu, sem vai svo
þung, að skugginn af henni drap dreng, sem fram
hjá gekk, og muldi i lionum hvert bein«.
»Hverjum blöskrar þetta?« kvað hinn þriðji. »Nei,-
nei; þá þekki eg betra dæmi: »Einu sinni var maður,
sem bjó til nýja hároliu. Hann átti göngustaf og hafði
gengið við hann í tuttugu ár. Handfangið var í lík-
ing við mannshöfuð og alsnjáð orðið við langa not-
kun. Nú rauð hann hárolíunni á handfangið, og —svei
mér, ef ég lýg; varð hann ekki að raka það á hverjum
morgni eftir þetta til þess að geta gengið við stafinnk
»Pað var bragð að þessu«, mælti hinn fjórði. »En
þó er það ekkert á borð við það, sem fyrir mig hefir
komið. Eins og þið muníð, var mesti frostavetur í
fyrra. Eitt kvöld þá ætlaði eg að slökkva ljósið, þegar
eg var að leggjast fyrir. En það tókst ekki. Loginn
var frosinn, og eg varð að brjóta hann af, til þess
að fá slökkt Ijósiðot.
Rithöfundarinn: »Petta grunaði mig ekki, læknir;
þér yrkið þá Iíka«.
Lœknirinn: »Pað geri eg bara til að drepa tímann«.
Rithöfundarinn: »Nú, hafið þér þá enga sjúklinga?«
Spákonan (við biðil dóttursinnar): »Nú, svo aðþér,
hugsið til að eignast dóttur mína. — En hverjar eru
framtiðarhorfur yðar?«
Maðurinn: »Eg hefi hugsað mér að gefa þér bók,
Elín, bólc sem þér þykir vænt um. Má eg heyra,
hverrar þú óskar þér?«
Konan: »Ávísanabókar, elsku-Jón minn«.
A.: »Hvað marga potta af mjólk fáið þér á dag úr
kúnni ykkar?«
(93)