Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1942, Qupperneq 66

krónur 1 kílói af skíru gulli. Að baki landssjóíSs-
seðlanna var hins vegar engin gulltrygging. Töldu
þvi ýmsir bankalögunum mjög ábótavant, og urðu
um þetta nokkrar deilur. En þessi seíSlaútgáfa lands-
sjóðs gat ekki talizt varhugaverð, því að um mjög
tilfinnanlegan skort á gjaldmiðli var að ræða, og
verðgildi peninganna byggist ekki á því, hvort eða
hversu mikið þeir eru tryggðir, heldur á því,
hversu mikið af þeim er i umferð i hlutfalli við það
vörumagn, sem hægt er að kaupa fyrir þá. Gull-
tryggingarákvæðin hafa miklu fremur það hlutverk
að tryggja, að ekki sé gefið út of mikið af seðlum.
Einn galli var þó á fyrirkomulaginu. Seðlarnir
áttu að vísu að vera óinnleysanlegir, en fyrir þá
var samt hægt að kaupa póstávisanir til útlanda,
t. d. Danmerkur, en dönsku seðlarnir voru hins vegar
innleysanlegir í gulli. Þannig hefði getað farið svo,
að landssjóður hefði þurft að greiða seðlana i gulli,
en ekki kom til neins slíks fjárflótta. Landsbankinn
ávann sér fljótt hið fyllsta traust, og öll hræðsla við
seðlana hvarf.
Landsbankinn fór ekki geyst af stað. Hann fékk
húsnæði í steinhúsi þvi við Bakarastíg, þar sem nú
er Herbertsprent, og var í fyrstu aðeins opinn tvo
daga í viku, þriðjudaga og föstudaga, og tvo tíma
hvorn daginn. Gatan var síðan kennd við bankann
og nefnd Bankastræti. Bankastjóri varð Lárus E.
Sveinbjörnsson, sem þá var landsyfirréttardómari
og varð síðar háyfirdómari, og hafði hann banka-
stjórastarfið með dómaraembættinu. Gæzlustjórar,
er Alþingi kaus til 4 ára, urðu þeir Eirikur Briem
og Jón Pétursson. Aðrir starfsmenn bankans voru
tveir, Halldór Jónsson gjaldkeri og Sighvatur Bjarna-
son bókari. Ekki voru laun þessara fyrstu starfs-
manna Landsbankans há, bankastjóralaunin 2000
kr., laun gæzlustjóranna 500 kr. og laun bókara og
féhirðis 1000 kr. á ári.
(64)