Bræðrabandið - 01.03.1978, Qupperneq 7

finna í ritum Ellen G. Wliite.
OKKAR MESTA ÞÖRF
Við þökkum Guði fyrir allar gjafir
hans til safnaðarins svo sem hirða,
kennara, kraftaverk, lækningar og
stjórnarstörf (sjá 1.Kor.12,25-31).
En við viljum sérstaklega þakka fyrir
gjöf spádómsins (sjá Ef.4,11-15). Er
við lítum yfir sögu okkar getum við
með sanni sagt að án þessarar gjafar
eins og hún birtist í lífi og ritum
Ellen G.White mundi söfnuður Sjöunda
dags aðventista eins og við þekkjum
hann í dag ekki hafa haldið velli.
Þvílík blessun hafa rit hennar veriðl
Þegar við lesum og rannsökxim vitnis-
burði hennar, ávítur og túlkanir
hennar á spádómum og Biblíunni almennt,
sérstaklega skýringu hennar á lífi
Krists dáumst við að þeim mikla fjár-
sjóði sem við eigum.
Oft segja nýir meðlimir að þeir
hafi sannfærst um það að Ellen G.
White hafi verið undir leiðsögn
Heilags anda er þeir lásu bækur eins
og Deilan mikla, Vegurinn til Krists,
Frá ræðustóli náttúriannar og fleiri.
Guð vissi það að á þessum síðustu
dögum þyrftu þeir sem tækju afstöðu
með Biblíunni og Biblíunni einni á
sérstakri leiðsögn að halda til að
hjálpa þeim að skilja Ritninguna
rétt og leiðrétta þá sem villtust frá
Biblrusannleika. Hann uppfyllti þessa
þörf með Anda spádómsins. Postulinn
Páll segir er hann ræðir um gjafir
til safnaðarins að þær hafi verið gefn-
ar til þess að við þyrftum ekki að
"hrekjast og berast fram og aftur af
hverjum kenningarvindi, tæld af slægum
mönniam með vélarbrögðum villunnar held-
ur ástunda sannleikann í kærleika og
vaxa í öllu upp til hans sem er höfuðið
- Kristur"(Ef.4,14). Ef við lesum
með skilningi bók eins og Vegurinn til
Krists eftir Ellen G.White komumst við
ekki hjá því að verða líkari Kristi.
Við skulum elíki telja það niðrandi
eða sem merki um vitsmunalegan van-
þroska að viðurkenna það að við erum
háð þessari gjöf Guðs. Guð skilur
mikið betur hættur olckar og þarfir
heldur en við gerum. Ef við erum
talin vera heimskingjar með því að
viðurkenna innblástur Ellen G.White
þá verður það þannig að vera. Þar
sem við höfum tekið við Ellen G.White
sem innblásnum sendiboða Guðs liggjum
við undir þeim ásökujium að vera óbiblíu-
legur sértrúarflokkur. Við höfum kosið
að viðurkenna gjöf spádómsins okkar á
meðal vegna þess aó hún er sögð fyrir
í Ritningunni.
Þegar Uriah Smith ritaði í Review
and Herald 13.janúar 1863 um gildi
sýna Ellen G. White notaði hann dæmi
sem sýnir skýrt það hvað við teljum
okkur vera háð gjöf spádómsins.
Hann skrifar: "Setjum svo að við værum
að hefja sjóferð. Eigandi skipsins
gefur okkur leiðbeiningabók og segir
okkur að í henni séu að finna le.i.ð--
beiningar sem eigi að nægja okkur
fyrir alla leiðina og ef við förum
eftir þeim munum við ná örugglega á
áfangastað. Við leggjomi af stað og
opnum bókina til þess að komast að því
hvað hún hefur að geyma. Við finnum
að höfundur hennar setur fram grund-
vallarsjónarmið sem eiga að leiða okkur
á ferð okkar. Hann fræðir okkur um
það sem gott er og gerir sér upp það
sem fyrir kann að koma allt til enda-
lokanna. En hann segir okkur einnig
að á seinni hluta ferðarinnar verði
sérstakar hættur á vegi okkar að
strandlengjan sé sífellt breytileg
vegna kviksyndis og illviðra.
i v
"En fyrir þennan hluta ferðarinnar,"
segir hann, "hef ég séð ykkur fyrir
hafnsögumanni sem mun koma á móti
ykkur og gefa ykkur þær leiðbeiningar
sem aðstæðurnar kalla á. Honum
skuluð þið fara eftir." Við komumst
svo í þessar hættulegu aðstæður og
hafnsögumaðurinn birtist samkvæmt
því sem lofað hafði verið. En sumir
af áhöfninni rísa upp og segja við
hafnsögumanninn þegar hann kemur og
býður fram þjónustu sína: "Við höfum
upprunalegu leiðsögubókina og það
er okkur nóg. Við hölclum okkur við
hana og hana eina. Við viljum ekkert
með þig hafa með að gera."
Hver fer nú eftir upprunalegu leið-
beiningabókinni? Þeir sem hafna
leiðsögumanninum eða þeir sem veita
honum viðtöku eins og bókin gaf leið-
beiningar um? Dæmið sjálf." #
7