Bræðrabandið - 01.04.1984, Qupperneq 4

dags aðventista? Ég veit bara alls ekki
hvern ég ætti að hafa samband við, eða
hvert ég á að fara til þess."
Mér fannst eins og hjartað í mér
ætlaði að springa, um leið og ég svarði:
"En kæra vina, ég er sjöunda dags
aðventisti!" Hún lét stafinn sinn falla
og henti sér í fang mitt og tárin
streymdu niður kinnarnar á henni. Svo
sagði hún mér, að þegar frænka hennar
dó, hafði hún verið beðin um að fara í
gegnum eigur hennar. Á meðan á því
stóð, hafði hún fundið kassa með tveim
bókum í - þær hétu Deilan mikla og
Heimilisbiblíulestrar (Bible Readings
for the Home) . Á fremsta blaði hvorrar
bókar hafði verið skrifað "Til þess sem
fær þessa bók: Lestu þessa bók. Lestu af
öllu hjarta, því hún inniheldur eilíft
líf. "
Henni leið nú eitthvað betur, en ég
gat samt séð að henni lá eitthvað fleira
á hjarta. Ég leyfði henni að jafna sig
dálítið, en svo hélt hún áfram: "Ég
þekkti ekkert til trúar frænku minnar.
En eitt vissi ég, að þegar hún sagði
eitthvað, þá var það sannleikur.
Hún sagði mér frá því hvernig hún
hefði lesið bækurnar og leitandi
einlæglega og með bæn, fundið sannleik-
ann og 3esú Krist sem sinn lifandi
frelsara.
Hún þagnaði augnablik, til að ná
andanum og lét hendi á hjartastað. "En
læknirinn minn segir, að ég þurfi að
gangast undir hjartauppskurð og jafnvel
þótt af honum yrði, þá á ég bara smá von
um bata. Hann segir að ég verði að
gangast undir uppskurðinn, eða deyja!"
Hún fór aftur að gráta hljóðlega, um
leið og hún lagði höfuð sitt á öxlina á
mér. "En ég get alls ekki gengist undir
uppskurðinn fyrr en ég hef fengið
skírn!"
Ég huggaði hana eins vel og ég gat,
og lofaði að koma henni í samband við
einhvern í þessum bæ. Ég skrifaði niður
nafn hennar, heimilisfang og símanúmer
og kom upplýsingunum til vinar, sem var
aðventisti og lofaði okkur að sjá um að
óskir hennar yrðu uppfylltar.
En hve þetta var dásamleg byrjun á
fríi! "Notaðu mig aftur Drottinn", bað
ég. Og það gerði hann.
Snemma næsta morgun, héldum við
áfram, full tilhlökkunar, í húsbílnum
okkar og með kerruna, í áttina að
staðnum, þar sem fornbílasýningin átti
að vera. Okkur til mikillar ánægju þá
lét vörðurinn við innkeyrsluna okkur
fara fremst í biðröðina - fram fyrir
alla hina. Við höfðum beðið í um það bil
15 klukkutíma til að komast inn í
aðalbiðröðina, til að koma húsbílnum og
hinni þunghlöðnu kerru á réttan stað. En
loksins - við gátum varla trúað þessu.
Við höfðum verið valin til að vera
fremst í biðröðinni, þegar opnað yrði,
til að komast inn á sölusvæðið, þar sem
sala og skipti á gömlu bílunum átti að
fara fram!
Eftir að hafa farið framhjá leið-
beinanda á mótorhjóli lögðum við bílnum.
Nokkrum sekúndum seinna, kom blár
Volkswagen og lagði við hliðina á okkur.
Lítil eldri kona, var við stýrið. Við
héldum í fyrstu, að hún ætti ef til vill
að hjálpa til á einhvern hátt, þar sem
hún var með appelsínurautt flagg, bundið
við loftnetsstöngina á bílnum sínum. En
þegar hádegi kom og leið og ég hafði
ekki séð hana fara út úr bílnum, til að
sinna neinum af hinum nálega 65.000
manna fjölda sem hafði verið skráðurí
bílastæðin, þá fórum við að gefa henni
meiri gaum, sértaklega þar sem hún sat
bara og starði beint fram fyrir sig.
TÝND 1 TVO DAGA
Að lokum fór ég að bílnum hennar, og
spurði hana hvort hún ætti að hjálpa
til, þar sem ég hafði tekið eftir
appelsínurauða flagginu á útvarpsloft-
netsstönginni. Hún var dauf í dálkinn,
þegar hún sagðist hafa orðið viðskila
við son sinn og fjölskyldu hans, í tvo
daga. Þau voru, eins og við, í stórum
húsbíl og með aftanívagn fullan af
gömlum bílum.! Það voru tár í augum
hennar, og ég fullvissaði hana um að við
mundum hjálpa henni við að finna þau.
Eftir að hafa fært henni mat og
drykk, sagði ég: "Þú þarft að fá
eitthvað að lesa, og ég held að ég hafi
einmitt það sem þú þarft á að halda."
Svo flýtti ég mér aftur til baka í
húsbílinn og náði í eintak af Desire of
Ages (ekki enn komin út á íslensku en
margir kalla Þrá aldanna) handa henni.
Hún þakkaði mér fyrir og fór að lesa.
Annað slagið litum við út um gluggann á
húsbílnum okkar, til að athuga hvort
ættingjar hennar hefðu fundið hana, og
við sáum hana alltaf við lestur. Rökkrið
seig á og jafnvel eftir að dimmt var
4