Dagblaðið Vísir - DV - 14.05.2005, Side 39

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 14. MAÍ2005 39
Eg er elst af fjórum systrum. Yngsta systir mín er ekki
nema 9 ára,“ segir Bryndís Ásmundsdóttir, leikkona
og söngkona. Heimilið hefur því verið mikið kvenna-
veldi en fjölskyldan bjó lengst af í Vesturbænum þar
til heimilisföðurnum bauðst starf á ísafirði. Þá var fjöl-
skyldan ferjuð vestur og bjó þar
„Mér fannst frábært að búa á ísa-
firði. Þar gat maður alltaf stokkið út
að leika og frelsið var mikið," segir
Bryndís. Eftir þessa dvöl á ísafirði
flutti fjölskyldan aftur í bæinn og
fljótlega fór Bryndís að heíja upp
raust sína fyrir alvöru. Hún var í
skólakór Hagaskóla og kórmeðlimir
voru einhverju sinni boðaðir í
áheymarpróf fyrir hlutverk í íslensku
óperunni. Bryndís sló að sjálfsögðu
til.
„Þetta var mitt fyrsta áheymar-
próf og ég man hvað ég var stressuð,
aðallega eftirá. Ég hringdi meira að
segja í tónlistarstjórann og ætlaði að
fá að koma og syngja aftur," segir
Bryndís og hlær hjartanlega þegar
hún rifjar upp bernskuna. Ekki er að
því að spyrja að hún hreppti hlut-
verkið og söng því í fyrsta sinn opin-
berlega með Islensku óperunni.
Magnús Geir og Gamanleik-
húsið
Bryndís segir reynsluna með
óperunni hafa verið skemmtilega þó
að hún hafi verið ung og vitlaus þá
eins og hún orðaði það, enda ekki
nema 12 ára. Hún staldraði ekki við
eftir þessa frumraun heldur gekk
hún til liðs við Magnús Geir Þórðar-
son sem nú er leikhússtjóri hjá Leik-
félagi Akureyrcir en hann hafði stofii-
að Gamanleikhúsið, leikhús þar sem
allir meðlimir vom afar ungir að
árum en Magnús var sjálfúr ekki
nema 14 ára.
„Magnús var ótrúlega sniðugur
og klár og við settum til dæmis upp
sýningu í Iðnó og fórum til útlanda á
leiklistarfestival. Þetta var alveg
magnaður tími og ótrúlegt hvað við
gátum gert mikið þrátt fyrir að vera
öll bara krakkar," segir Bryndís.
Ung í Söngskólann
Bryndís var stöðugt syngjandi á
þessum árum og hennar draumur
var að komast í Söngskóla Reykjavík-
ur. Þegar hún hafði suðað í pabba
sínum í langan tíma, um að fá að fara
í skólann, gafst hann upp og hringdi
í skólastjórann og bað um að fá að
senda Bryndísi í inntökupróf. Það
var samþykkt og hún komst inn þrátt
fyrir að vera í raun ekki nógu gömul.
„Ég var himinlifandi en eftir um
það bil ár var ég orðin leið á þessu og
hætti. Þetta var gaman fram að því
en ég var að sjálfsögðu mjög ung og
vissi í raun ekkert hvað ég vildi gera
og hvort þetta væti brautin sem ég
vildi feta.“
10 fyrir félagslífið
Þegar grunnskóla lauk komst ekk-
ert annað að hjá Bryndfsi en að kom-
ast aftur vestur til ísafjarðar. Hún tók
sig því til upp á sitt einsdæmi, flutti
vestur og hóf nám við Menntaskól-
ann á ísafirði.
„Ég var að sjálfsögðu ofvirk og
fannst mikið meira spennandi að
vera í hljómsveit og stunda félagslíf-
ið af kappi en að læra. Námsráðgjaf-
inn sagði mér einu sinni að ef það
væri metið fengi ég tíu,“ segir Bryn-
dís en hún var meðlimur í stórsveit
MÍ þar sem hún var að sjálfsögðu
söngkonan. Hún bætir glettnislega
við að hróður sveitarinnar gangi
ennþá fjöllunum hærra fyrir vestan.
Bryndís hárgreiðslukona
Bryndís hóf sambúð fyrir vestan
en hélt áfram að vera í skólanum og
stunda félagslífið af krafti. Hún fékk
þó skyndilegan áhuga á hárgreiðslu
og hóf störf á hárgreiðslustofu fyrir
vestan.
„Ég byrjaði að vinna á þessari
hárgreiðslustofu þar sem ég fékk gíf-
urlega löngun til að verða hár-
greiðslukona. Ég var einstaklega góð
í því að nudda hársvörð og gerði
voða mikið af því. Þetta var á því
tímabili sem Vanilla Ice var svaka-
lega flottur gaur og strákum fannst
svakalega töff að raka nafnið hans í
hnakkann á sér. Ég rakaði því ófáa
drengjakolla á þessum tíma,“ segir
Bryndís og tekur bakföll þegar hún
rifjar upp þessa tískubólu.
Í3 ár.
„Ég byrjaði að vinna á
hárgreiðslustofu og
þar var mér sagt að ef
ég ætlaði að verða
hárgreiðslukona
þyrfti ég að sætta mig
við það að þvo hausa,
sópa og þvo hand-
klæði næstu fjögur
/ • #/
arm.
Nammivalkvíði
Á þessum trmapunkti var Bryndís
harðákveðin í því að verða hár-
greiðslukona og flutti aftur til borg-
arinnar gagngert til þess að fara í
hárgreiðslunám. Þegar á reyndi sá
hún hins vegar að hárgreiðslustarfið
átti engan veginn við hana.
„Ég byrjaði að vinna á hár-
greiðslustofú og þar var mér sagt að
ef ég ætlaði að verða hárgreiðslu-
kona þyrfti ég að sætta mig við það
að þvo hausa, sópa og þvo hand-
klæði næstu fjögur árin. Þá fattaði ég
að þetta var alls ekki það sem mig
langaði að gera," segir Bryndís og
heldur áffam; „Ég er nefnilega
þannig að ég get tekið stórar ákvarð-
anir á skömmum tíma og bakkað
með þær jafiiskjótt en ef ég á að velja
mér nammi í poka þá fæ ég svakaleg-
an valkvíða."
Tónleikaferð í USA
Eftir hárgreiðsluævintýrið hóf
Bryndís fyrir alvöru söngferil sinn.
Hún söng á börum um alla borg auk
þess sem hún vann sem gengilbeina,
meðal annars á Café Romance. Eftir
eina vaktina gerðist það sem átti eftir
að hafa stóra hluti í för með sér. Hún
var að syngja með sjálfri sér þegar
píanóleikari sem hafði verið að spila
um kvöldið bað hana um að koma og
hlusta á píanóleik sinn en hann spil-
aði Rag-time djass.
„Ég heillaðist um leið af þessari
tónlist, hún er svo létt og skemmtileg
og textamir hafa svo mikla sögu að
segja. Þegar hann sá hvað ég var
heilluð bað hann mig um að koma
með sér á tónleikaferð til Bandarfkj-
anna, á Rag-time djass festival. Eg
var ekki nema 19 ára þarna en ég
ákvað samt sem áður að slá til,“ seg-
ir Bryndís en með í för var meðal
annars Guðmundur Steingrímsson
sem hún lýsir sem besta djass-
trommara landsins.
Símtal frá Suðurríkjum
Þessi ferð til Bandaríkjanna stóð í
einn mánuð og spiluðu Bryndís og
félagar hennar meðal annars í spjall-
þætti sem var sjónvarpað um öll
Bandaríkin. Þar söng hún Rag-time
lög sem höfðu verið þýdd á íslensku
en hún söng lögin á íslensku og
skipti yfir í ensku. Það vakti gífurlega
lukku hjá áhorfendum og Bryndís
sjálf vakti mikla athygli þar sem hún
var svo ung, og frá litla íslandi í
þokkabót, að syngja Rag-time djass
sem er deyjandi tónlistarstefna. Þeg-
ar heim var komið eftir þetta ævin-
týri fékk Bryndís ákaflega undarlegt
sfmtal frá Bandaríkjunum.
Fékk hlutverk í söngleik
„Ég hélt fyrst að einhver væri að
grínast með mig þegar ég heyrði í
manneskju með mjög ýktan Suður-
ríkjahreim hinum megin á h'nunni
að spyrja eftir mér. Það kom svo á
daginn að þetta var í alvörunni Suð-
urríkjamaður frá Branson í Missouri
að boða mig í áheyrnarpróf fyrir
söngleik þama ytra. Þessi bær er
þekkur fyrir öll sjóin sín og best hægt
að lýsa honum sem litíu Las Vegas,“
segir Bryndís. Hún reyndi þó að
koma manneskjunni sem hrfiigdi í
skilning um að hún væri jú ekki
nema 19 ára og alls engin fagmann-
eskja, kynni varla að lesa nótur. Svo
fór þó að hún flaug út, þreyttí prófið
og fékk hlutverkið, þrátt fyrir að hafa
gleymt að kveikja á hljóðnemanum í
fyrra laginu sem hún söng.
Mátti ekki vera í pilsi
í Branson í Missouri dvaldi Bryn-
dís í um fjóra mánuði. Upphaflega
átti hún að vera í hálft ár en aðstæð-
ur voru þannig að hún gerði hrein-
lega uppreisn. „Leikstjórinn minn
var kerlingarbeygla sem ég man ekki
einu sinni hvað heitir, hún heimtaði
að ég kallaði sig „mom“. Hún var
ótrúlega ströng og það mátti ekkert
breyta útaf vananum hvað varðaði
sönginn eða búningana, þá varð allt
snælduvitíaust. Einu sinni ætíaði ég
út í stuttu pilsi og bol, það var mjög
heitt þarna og rakt loftið. Þá varð
„mom“ snargeðveik og reif nánast í
hnakkadrambið á mér og sagði mér
að klæða mig ekki svona eins og
drusla. Þá fékk ég eiginlega nóg og
fór að gera hálfgerða uppreisn," seg-
fi Bryndís og bendir þó á að þessir
mánuðir í Bandaríkjunum hafi kennt
sér ýmislegt, meðal
annars að láta ekki
vaða yfir sig og sýna
sjálfstæði.
Sætog
hamingjusöm
Kserastinn henn■
ar Bryndlsar.Atli,
útskrifast I vor úr
leiklistardeild
Ustaháskóians.
Margir muna ef-
laust eftir Atla
sem fórákost-
umsemAlli/
Atlas-auglýsing-
unum.
Búðabandið
Þegar heim var komið fór Bryndís
að syngja út um allt ásamt því að
vinna á kaffihúsum og veitinga-
stöðum. Um þetta leyti var Búða-
bandið stofnað en í því eru hún,
Frans Gunnarsson og Þórdís Clas-
sen. Fyrst spiluðu þau bara á Hótel
Búðum en síðasta sumar bókuðu
þau sig á nokkrum stöðum í borg-
inni og hafa verið að spila við ýmis
tilefni síðan. Bryndís segir þau þó
vera í smá pásu núna en muni
áreiðanlega koma saman aftur von
bráðar.
Aldrei gott að vera hafnað
Elma Lísa Gunnarsdóttir, vin-
kona Bryndísar var á þessum tíma í
Leiklistarskólanum og hafði Bryn-
dís gælt við þá hugmynd í svolítinn
tíma að þreyta inntökupróf. Hún lét
loks slag standa en datt út í 16
manna lokahópnum.
„Það var auðvitað sárt á margan
hátt, það er aldrei gott að vera hafn-
að en þetta var jákvætt á þann hátt
að ég var þarna alveg viss um að
þetta var það sem ég ætíaði að gera.
Ég reyndi þess vegna aftur að ári en
þegar ég var aftur komin í 16
manna lokahópinn komst ég að því
að ég var ófrísk," segir Bryndís og
örvæntingin sem hún fann fyrir þá
endurspeglast í augum hennar við
endurminninguna.
Ólétt á leið í Leiklistarskói-
ann
„Ég fór til mömmu og sagði
henni að ég ætíaði bara að hætta
við þetta allt saman og myndi bara
segja mig úr hópnum en mamma
tók það bara ekki til greina. Hún
sagði mér að ég skyldi halda áfram
hvað sem það kostaði. Það gerði ég
og fékk skömmu síðar bréf þar sem
ég var boðin velkomin í skólann.
Þarna var ég komin 3 mánuði á leið
en ekkert sást á mér. Um leið og ég
fékk svarið var hins vegar eins og
kúlan kæmi á einni nóttu. Hann Ási
minn hafði falið sig í mömmu sinni
þangað til," segir Bryndís en hún
fór með bréfið á fund til skólastjór-
ans, tjáði honum að hún væri ófrísk
og bauðst til þess að afþakka skóla-
vistina. Skólastjórinn óskaði henni
þá bara til hamingju og sagðist
hlakka til að sjá hana um haustið.
„Á ekki að fara að mæta?"
Bryndís hóf nám sitt við Leiklist-
arskólann um haustið 1999. Hún
var í góðu líkamlegu formi á með-
göngunni en segir það samt vissu-
Blómastelpan Bryndls hefur
reynt margt um ævina en er
nú komin á braut sem hún
ætlar að feta um ókomna tið.
„Ég reyndi þess vegna
aftur að ári en þegar
ég var á ný komin í 16
manna lokahópinn
komst ég að því að ég
var ófrísk."
lega hafa verið erfitt að hefja svona
erfitt nám, komin á steypirinn. í
október fæddist svo yndislegur
drengur sem hún skírði Ásmund
eftir föður sínum. Þegar hann var
ekki nema tveggja vikna fékk hún
upphringingu frá skólanum þar
sem hún var spurð að því hvort hún
ætíaði ekki að fara að mæta.
„Ég bjóst svo sem við því að fá
aðeins lengri tíma en það var ekki
annað að gera en að drifa sig aftur í
skólann. Ég hefði aldrei getað það
nema fyrir tilstilli foreldra minna og
systra og þetta gekk allt upp. Það
var samt erfitt, ekki bara fyrir mig,
heldur líka bekkjarsystkini mín sem
þurftu alltaf að taka tillit til mín,
greyið Bryndísar sem var svo við-
kvæm,“ segir hún og rifjar upp
samviskubitið sem hrjáði hana aJla
daga og nætur.
Boðið að hætta
„Ég var búin með eitt ár í skólan-
um þegar skólastjórinn kallaði mig
á skrifstofuna til sín og bauð mér að
hætta skólagöngunni hér og nú.
Þetta væri nú mikið álag á mér og
kannski ætti ég bara að einbeita
mér alfarið að syni mínum. Ég hélt
nú aldeilis ekki, ég ætíaði mér að
halda þessu áfram fyrst ég var byrj-
uð á annað borð. Maður getur gert
það sem hugurinn girnist ef maður
er bara nógu sterkur," segir Bryndís
ákveðin og þessi ákveðni hefur skil-
að sér margfalt í hennar tilfelli.
Fannst hann töff og keypti
hann
Barnsfaðir Bryndísar er
hálfsænskur og hefur ekki skipt sér
að ráði af Ásmundi. Þau voru aldrei
saman, þetta var „skot í myrkri"
eins og hún orðar það. Atli Þór Al-
bertsson, leiklistarnemi, er kærastí
Bryndísar og hefur gengið Ásmundi
í föðurstað. Þau kynntust fyrir 4
árum þegar Atli byrjaði í Leiklistar-
skólanum. „Ég sá hann, fannst
hann töff og keypti hann,“ segir
Bryndís hlæjandi en þau hafa verið
óaðskiljanleg síðan. Bryndís ljómar
þegar hún talar um Atía og er
greinilega bálskotin.
Amman flutti til íslands
Á öðru árinu sínu í Leiklistarskól-
anum fékk Bryndís óvenjulegt sím-
tal frá Svíþjóð. Á firiunni var amma
hans Ásmundar og spurði Bryndísi
hreint út hvort hún mætti flytja til
íslands og taka þátt í fifi Ásmundar.
Bryndís sagði henni að sjálfsögðu að
drífa sig og amman, Eva, pakkaði
niður og fluttí frá Svíþjóð í einni
andrá án þess að vera búin að fá
vinnu eða íbúð til að búa í.
„Hún hefur verið mér ómetanleg
hjálp síðan, fékk vinnu strax og tek-
ur mikinn þátt í lífi Ásmundar. Mér
finnst það alveg stórkostlegt enda
finnst mér mikilvægt að hann fái að
þekkja þessa hlið uppruna síns líka
þó að það sé amman sem sér um
það en ekki pabbinn. Það skiptir
mig engu rnáli," segir Bryndís.
Frábært að leikstýra
Hvað framtíðina varðar er Bryn-
dís ekki viss hvaða braut hún ætíar
að feta. „Mér finnst ótrúlega gaman
að leikstýra og hef aðeins verið að
gera það. Mér finnst ótrúlega heill-
andi að koma að sýningum og fá að
ráða heilmiklu um það sem er að
gerast á sviðinu, ekki bara leika. Svo
er söngurinn mér líka mjög mikil-
vægur og ég held honum auðvitað
áfram," segir Bryndís að lokum.
Hún kveður með einlægu brosi og í
sömu andrá kemur vinkona hennar
Elma Lísa til fundar við hana.
Blaðamaður gengur út með hlátra-
sköll þessara kátu vinkvenna að
baki, sannfærður að framundan
séu fjörugar samræður tveggja gull-
fallegra leikkvenna sem án efa eiga
glæsta framtíð fyrir höndum.
katrin@dv.is